Birtingur - 01.01.1958, Blaðsíða 34

inn. En far þú að sofa og eyddu ekki svefn-
tíma þínum í mas.
Ég held nú síður, ég kem með þér. Ekki
meir um það.
Þeir héldu til árinnar framhjá steina-
rústunum, sem voru sjóðheitar þó sólin
væri naumast komin upp. Á jörðinni þar
sem áður höfðu verið götur lá sofandi fólk
í svitabaði og hraut. Það voru mestmegnis
þorpsbúar, sem höfðu misst hús sín, gamal-
menni, konur og börn, en líka nokkrir ein-
angraðir eftirleguhermenn í leit að her-
flokkum sínum. Gordon og Dúdorov læddust
varlega milli sofandi mannanna.
Talaðu lægra; þú vekur allt þorpið, en
hættu nú við þvottinn.
Og lágri röddu tóku þeir upp samræðurn-
ar frá því um nóttina.
Hvaða á er þetta?
Ég veit það ekki. Ég hef ekki spurt.
Kanske er það Zusa.
Nei, það er ekki Zusa. Það er einhver
önnur.
Ég veit það ekki.
Var það ekki við Zusa? Ég á við þetta
með Kristínu?
Jú, en annars staðar. Neðar. Það er sagt
að kirkjan hafi gert hana að dýrlingi. Það
Það var steinbygging kölluð „peningshúsin“.
Raunverulega var þetta hesthús á ríkisbúi.
Þetta nafn er orðið frægt. Gömul bygging
með þykkum veggjum, sem Þjóðverjar
höfðu styrkt og gert úr óverjandi vígi. Það-
an höfðu þeir allt héraðið í skotfæri og
stöðvuðu framrás okkar. Það varð fyrir
hvern mun að ryðja hesthúsinu úr vegi.
Kristínu tókst að komast inn í óvinaher-
búðirnar, sprengdi hesthúsið í loft upp,
náðist og var hengd.
Af hverju hét hún Kristín Orlekov en
ekki Dúdorov?
Það var ekki tími til að gifta sig. Sumarið
1941 ákváðum við að gifta okkur eftir stríð-
ið. Síðan hef ég verið á flækingi með hern-
um. Það var alltaf verið að flytja herdeild-
ina, sem ég var í og vegna þessara sífelldu
flutninga frétti ég ekkert af henni. Ég sá
hana aldrei eftir það. Það var eins og geng-
ur, ekki fyrr en löngu seinna, að ég las um
hetjudauða hennar í blöðunum og skýrslum
hersins. Það á, skilst mér, að reisa henni
minnismerki á þessum slóðum og ég hef
frétt að bróðir Sjúrís, Zivagi generáll, sé
hér að safna gögnum um málið.
Fyrirgefðu, að ég skyldi taka framí fyrir
þér. Þetta hlýtur að vera þér viðkvæmt mál.
Það er það ekki. En tölum ekki meir um
það. Ég vil ekki angra þig með því. Klæddu
þig úr, fleygðu þér í vatnið og snúðu þér
að þínum málum. Ég ætla að leggja mig á
bakkann með puntstrá milli tannanna og
hugsa. Kanske blunda ég.
Nokkrum mínútum seinna tóku þeir aftur
ur upp samræðurnar.
Hvar lærðirðu að þvo?
Neyðin kennir margt. Við vorum ekki
heppnir. Við hefðum ekki getað lent í verri
fangabúðum. Fáir okkar lifðu af fyrstu
dagana. Við urðum að losa svo og svo marga
járnbrautarvagna, þetta var á miðri snjó-
breiðU og skógur í fjarska. Vopnaðir varð-
menn stóðu yfir okkur með hunda. Nýir
hópar komu daglega á sama tíma. Okkur var
raðað i þríhyrninga í miðjum búðunum,
bökin saman, til að koma í veg fyrir að við
sæjum hver annan. Okkur var skipað að
krjúpa á kné og það var dauðarefsing ef við
litum við. Þá byrjaði nafnakallið endalaust
Birtingur 28