Húsfreyjan - 01.04.1960, Page 14

Lækurinn
KRISTJANA O. BENEDIKTSDOTTIR
frá Bakka.
Það var eitt sinn lítill lætur,
léttur, glaður, tær og sprækur,
hentist hann niður hlíðarnar,
fullur var af gáska og glettni,
geystist fram með hoppi og skvettum.
Sunnangola og sólskin var.
Ruddi öllu, er varð í vegi,
vann það bara á einum degi
að rjúfa stiflu og rífa garð.
Af sér fjötrum öllum þeytti,
áfram leið til sjávar þreytti.
Úr erli bóndans ekkert varð.
Hann kom fram á háa kletta,
hikaði ekki, lét sig detta,
myndaði foss og féll í gil.
Þar tóku við grundir grænar,
grösug tún og engjar vænar.
Svo hraðaði hann sér hafsins til.
Þarna leit hann loksins sæinn,
ljúfan fann hann seltu blæinn
til sín streyma ströndu frá.
Hafið bláa seiddi — seiddi,
síkvik aldan faðminn breiddi
og hjúfraði blíðmál hleinum á.
En bóndinn vildi beizla lækinn,
bar að honum vinnutækin,
hlóð þar stíflu og stóran garð.
Vildi honum veita á engið,
vonaði, að þá gæti hann fengið
meira hey og mikinn arð.
Þar hlaut allt að leika í lyndi,
lukkuna eflaust þar hann fyndi
og það allt, sem að þráði hann:
Ástir, söngva, gleði, gaman,
glæstar borgir, hefð og framann.
Alls hins bezta hann vænta vann.
Læknum unga leiddist töfin,
ljót fannst honum veitugröfin.
Hann vildi ei þola bóndans bönd.
Tók hann á því afli er átti,
upp sig belgdi svo sem mátti
og brauzt svo yfir bóndans Iönd.
En er féll hann út í hafið
óðara færðist hann í kafið
og blandaðist við saltan sjó.
Hann var ekki lengur lækur,
léttur, glaður, tær og sprækur.
í hafsins faðm hann hljóp og dó.
14
HÚSFREYJAN