Húsfreyjan - 01.01.1965, Blaðsíða 12

Gamla fiðlan hans Cyrus Brady — sú,
sem hann fékk í Boston veturinn 1890.
Hann spilaði og stjórnaði dansinum um
leið. Fiðlan hafði gljáð — eins og jarpur
hestur og hljóðin voru eins og í geithafri.
Hlátur og raddir, sem höfðu þagað í
áratugi, bárust til hennar á ný og luktar-
Ijósið skein á stúlkuhár og kertavax, sem
skafið hafði verið á dansgólfið. Hún heyrði
stappið í piltunum og skrjáfið í pilsunum.
Hún mundi sjálfa sig eftir dansinn, og
hárið var allt að ganga úr skorðum. Laf-
móð var hún en aldrei hafði henni fatast
sporið.
Þann vetur átti hún rauðu hettuna og
vettlinga og hún hafði vitað nákvæmlega
hver áhrif það hafði á piltana, þegar hún
birtist með sitt svarta hár og dökku augu.
,,Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævi-
daga mína“, las séra Dohey áfram. Hún
fyrirvarð sig fyrir léttúðina og hlustaði á
hann svolitla stund.
Hún hafði reynt að vera góð eiginkona
og móðir. Hún vissi, að hún hafði búið til
góðan mat. Og samt, hugsaði hún, ef ég
ætti að nefna eitthvað eitt, sem ég var
syndsamlega hreykin af, þá var það það,
að á giftingardaginn minn var mittismálið
mitt nákvæmlega sextán tommur.
Séra Dohey lokaði bókinni.
Hún fylgdist með því þegar hann fór.
Endurminningarnar, helsárar minningar,
höfðu hana á valdi sínu. Þó að engir engl-
ar töluðu til hennar, virtist herbergið
fullt af tregaþrungnum skuggum fortíðar-
innar.
Að baki vakti þráin að heyra einu sinni
enn orðin af lifandi vörum.
Ekki vissi hún hve lengi hún sveimaði
þar, sem tíminn ríkir ekki. Hratt fótatak,
sem hún þekkti. Hún heyrði það nálgast
og hljóðið í hurðinni, sem opnaðist, dró
hana enn einu sinni og í síðasta sinn til
vitundar í herberginu hennar. á þessari
jörð.
Dótturdóttir hennar var komin að rúm-
inu. Með henni barst inn svalur andblær
vetrarins, fólginn i kápunni hennar og
hárlokkunum, sem lögðust niður á bakið.
10
,,Amma“, heyrði hún hana segja,
„elsku amma mín“.
„Hún getur ekki talað, góða mín“, sagði
hjúkrunarkonan, og henni þótti við kven-
manninn.
„Ég veit það“, sagði Carol, „en hún
heyrir til mín“.
„Ja — ég veit ekki . . .“ sagði hjúkrun-
arkonan hikandi.
„Jú, ég veit það vel“, sagði dótturdótt-
ir hennar, „og við verðum að tala saman
í einrúmi". Hún sá brosið, sem átti að
draga úr stuttaralegri setningunni, áður
en Carol snéri baki að hjúkrunarkonunni
og tók um magnlausa hönd ömmu sinnar.
„Þú hefur hagað þér illa, amma“, sagði
hún, en svipurinn í augunum var ekki
eins glettinn og orðin.
Þær biðu báðar hreyfingarlausar, þang-
að til ungfrú Barrows hafði lokað á eftir
sér og fótatak hennar hvarf fram ganginn.
En hvað það var indælt að hafa fyrir
augum svona ferskt og fallegt andlit,
hugsaði hún, í staðinn fyrir allar grófu
svitaholurnar og hárstríin, sem höfðu
sveimað yfir henni þennan morgun. Þetta
var gott andlit, eins og andlit mennskra
manna áttu að vera, fyrst og fremst um-
gjörð um augun. Augun voru þessa stund-
ina grá og horfðu rannsakandi í hennar
augu, í senn blíð og skilningsrík.
„Pabbi hafði rétt fyrir sér“, sagði Carol
að lokum. „Það er eitthvað, sem þú getur
ekki sagt okkur. Þú hefur sagt mér svo
margt, en nú geturðu ekki sagt mér þetta,
sem skiptir þig svo miklu máli“.
Vonlaust hugsaði hún þreytt. Hún
reyndi að tjá ákefð sína í augnaráðinu og
sá augu ungu stúlkunnar fyllast af tárum.
Hún varð skelfd. Ekki gráta, reyndu að
hugsa. Reyndu að geta.
„Vertu róleg“, sagði Carol, „ég skal
ekki gráta. Ég verð að tala og hugsa og
kannski hitti ég á hvað það er, sem þig
vantar“.
Hún settist við rúmið og þagði litla
stund. Svo fór hún að tala, í fyrstu hik-
andi.
„Við voru oft saman þegar ég var lítil.
HÚSFREYJAN