Vera - 01.04.1985, Blaðsíða 5

þá sleppa karlmenn auðveldar
frá ábyrgðinni á börnunum og
fjölskyldunni. Þeir hafa meira
frelsi og geta gert meira það
sem þeir vilja.
Hvað með vinnu í framtíð-
inni?
Ég kysi helst að flytjast út á
land og vinna í fiski. Ég get al-
veg hugsað mér aö vinna 10
tíma á dag í fiskvinnu, en það
get ég auðvitaö ekki meðan ég
er einstæð móðir. Mér finnst
gaman að vinna í fiski, þaö er
yfirleitt góður andi i frystihús-
unum og svo finnst mér lífið í
minni plássum úti á landi auð-
veldara og skemmtilegra en í
Reykjavík.
Ég reikna ekki með að eiga
möguleika á vel launuðu starfi
í framtíðinni. Ég hef ekki marga
valkosti, það sem fyrir mér
liggur er annaðhvort fiskvinna
sem ég er mjög sátt við eöa þá
ýmis þjónustustörf, t.d. á
eða elliheimilum, sem er ekki
eða elliheimilum sem er ekki
svo slæmt heldur.
Hvernig er að vera móðir
sextán ára?
Ég á eins og ég sagði áðan
mjög hjálpsama foreldra, en
óneitanlega er ég ansi bundin
og á lítinn frítíma. Frítími minni
k fer fyrst og fremst í að sinna
stráknum en stundum get ég
þó skroppið á böll, en hef þó lít-
ið gert af því að undanförnu.
Ef þú fengir að breyta ein-
hverju í þjóðfélaginu í dag
hverju mundir þú þá breyta?
Ég mundi byrja á því að
hækka launin og svo veit ég
eiginlega ekki, það er svo
margt sem mætti vera öðru-
vísi. Sjálf er ég þó sátt við lífið
og tilveruna í dag.
Snj.
um lítið um það. Að eiganst
barn er bindandi og takmarkar
möguleika manns. En við get-
um vel hugsað okkur að fara
að heiman — að fara að búa
með strák — eða bara við sam-
an. En að veröa heimavinn-
andi húsmóðir getum við alls
ekki hugsað okkur. Einhvern
veginn finnst okkur, að okkar
fjölskyldulíf verði öðruvísi en
hjá flestum t.d. þetta með jafn-
réttið — hjá okkur veröa jöfn
verkaskipting.
Snjólaug — Bryndís
Lífið
er
... að
vinna
j
fiski
...eða
jarðar-
ber
Úti er rigning og hvass vindur, einstöku sinnum kemur
sól og blíða, svo aftur rigning og rok. Enginn mundi furða
sig á því þótt byrjaði að snjóa. Þannig er týpísk íslensk
veðrátta.
Stressið í fólkinu festist í trjánum, þvi rokið hefur feykt því
þangað. Allstaðar sér maður fólk fara í vinnuna í litlu
skrjóðunum sínum eða fótgangandi.
Útvarp Reykjavík, klukkan er átta, glymur í Jóni Múla.
Margir eru eflaust orðnir þreyttir á karlgreyinu, næstum bú-
inn að vera þar síðan hann fæddist. Ráðinn þar að eilífu.
Aðrir, sem fara í vinnuna klukkan níu vakna við Jónínu í
morgunleikfimi sem svífur út um tölvuklukkurnar akkúrat
klukkan hálf níu.
Svona vaknar hálf Reykjavík en hinn helmingurinn sefur
út, sem eru flest gamalmenni á ellilífeyri.
Ég sef hinsvegar ekki út, því skólinn bíður óþreyjufullur
eftir mér. Ég vakna alltaf við Undrið mikla, hina vinsælu
vekjaraklukku sem maður getur sagt að þegja og þá stopp-
ar hún.
Þannig eru mínir morgnar. Seríósiö biður eftir mér í skál
sem óþolandi er að vaska upp.
Ég rek móður mína, háaldraða (eins og hún vill sjálf kalla
sig) fram úr rúminu, til þess að staulast niður í þvottahús
og ná í hreinu buxurnar sem bíöa mín á snúrunni. Ég lít á
klukkuna sem er hinn daglegi siður alls fólks, klukkuna
sem ég gaf foreldrum mínum í jólagjöf og sem ég kann ekki
almennilega á. Ég flýti mér í útifötin, mamma segir mér að
hafa húfu en ég neita. Fimm stafa orð rýkur af vörunum á
mér og ég er rokin út. Mamma kemur aftur í dyragættina
og lætur mig hafa epli í nesti. Og ég er rokin.
Ragna Björt, 12 ára.
5