Vera - 01.12.1985, Blaðsíða 22

í «5 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 666 6666666666 © & <t
Skrafskjóðan
Þegar ég lít í eigin barm og grandskoða jafnréttið i
sjálfri mér verð ég vör við að þegar maðurinn minn er
að malla ofan í mig, líður mér vel á margan hátt en eink-
um þó jafnréttislega.
Kunnátta mín í matargerðarlist takmarkast við að
hræra skyr og sjóða fisk og kartöflur.
Þurfi ég að sjá um kvöldmatinn skelli ég skyri á borð-
ið, raða brauði ofan í krakkana og hugsa mest um að
Ijúka þessu af.
Það er heldur enginn tími til að iðka þá fínu list matar-
gerðarlistina mitt í önnum hversdagsins.
Þegar karlinn minn er að baka kökur fyrir afmælisboð
krakkanna er ég alsæl. Það er óneitanlega mikil skömm
að geta ekki einu sinni klórað í bakkann með einni
skúffutertu skreyttri lakkrískonfekti. Fjölskyldan veit
þetta núorðið og er hætt að hrósa mér fyrir einhverja
velheppnaða tertuna, heldur snýr sér nú milliliðalaust að
heimilisföðurnum. Mamma snýr sér líka beint til hans
með uppskriftirnar. Reyndar finnst mér hrósið stundum
fullmikið og grunar að kynferði bakarans eigi þar hlut að
máli, en það er nú önnur saga.
Mér var kennt að sjóða ýsu og hræra skyr í foreldra-
húsum og það flökraði eiginlega aldrei að mér að þegar
ég færi að búa myndi mig kannski langa í eitthvað
annað að borða.
í gagnfræðaskóla voru 4 skyldutímar á viku sem voru
kallaðir matreiðsla. Þetta voru sérkennilegar kennslu-
stundir. Stelputímar. Við þurftum að vera í kjólum og
með svuntur og kappa ákaflega snyrtilegar og kvenleg-
ar. Ekki man ég nú mikið af öllu kokkeríinu. Það sem
einna helst situr í mér úr þessum tímum er þrifnaðaræð-
ið. Tuskan var á lofti sí og æ. Ekki mátti sjást hvítkáls-
arða á vakskbrún eða sósusletta á fati. Uppvöskunin var
mikið atriði. Það var samt ekki nóg að þvo diskana, þá
þurfti að sótthreinsa líka. Matreiðslukennarinn var stór
kerling og þrifaleg. Hún stjórnaði okkur stelpunum af
miklum krafti og skörungsskap. Það hvein og söng í
henni þegar hún sigldi á milli pottanna og svo skrollaði
hún fagurlega á errunum. Ég var hrædd við hana. Hún
dró úr mér allan mátt og gerði mig svo vansæla að ég
kveið alltaf þessum matreiðslumorgnum. Aldrei gat ég
gert henni til hæfis. Meira að segja gerði hún sig ekki
ánægða með diskaþvottinn hjá mér, það gat ég ekki
einu sinni gert rétt.
Mér var bölvanlega við þessa tíma og ekki bætti það
úr skák að á meðan við stelpurnar sulluðum í soðning-
unni og lærðum næringarefnafræði langa svarta vetrar-
morgna, lágu strákarnir heima i bæli og hrutu! Hugsa
sér þvílíkt óréttlæti. Glaðir gátu þeir hinsvegar étið frá
okkur smákökurnar sem við komum reglulega með í
bréfpoka þegar líða tók á daginn. Ég get fullvissað ykkur
um að þeir fengu aldrei að smakka mínar smákökur, því
þær át ég sálf þegar þær voru ætar. Blessaðri kerling-
unni gekk sjálfsagt gott til. Hún vildi auðvitað kenna
okkur að vera duglegar og röggsamar húsmæður.
En stundum falla fræin í grýtta jörð. Ég fékk a.m.k.
aldrei áhuga á kjötbollumalli en leit í staðin kók og
prinspóló hýru auga. Það var einmitt rétturinn sem
fraukan tók sem dæmi um lítilsgilda máltíð gjörsneydda
næringarefnum.
Þrátt fyrir nýjar kokkabækur og töfrandi ilm úr krydd-
hillunni er uppvaskið enn mitt hlutverk í eldhúsinu. Hryll-
ingurinn úr gagnfræðaskóla situr svona djúpt. En það er
ýmislegt annað en að elda mat sem hvílir á litlu heimili.
Það þarf t.d. að reka nagla í vegg, setja upp hillur, bora,
þvo ofninn, ryksuga, skipta um klær svo dæmi séu tek-
in. Ekkert af þessu fellur undir mínar uppáhaldsathafnir
og sumt kann ég alls ekki. Ryksygan er erkióvinur heim-
ilisins og er svo sjaldan tekin fram að hún litla dóttir mín
fer að skæla þegar hún sér hana.
Það er bagalegt að geta ekki skipt um kló hjálparlaust
eða að geta ekki rekið nagla í vegg nema með harm-
kvælum. Þetta tvennt er líka hlutverk eiginmannsins,
svo langt nær nú mitt jafnrétti.
Ekkert íslenskt heimili getur verið bíllaust. Fyrir nokkr-
um árum sá ég fram á þessa ægilegu staðreynd og
labbaði til bankastjóra. Hann lánaði mér auðvitað
peninga eins og skot, ég er svo traustvekjandi. En þeg-
ar gamall bíll hefur einu sinni verið keyptur þarf að hirða
um hann. Gamlar druslur drabbast fljótt niður ef ekki er
hugsað um þær. Hraðamælirinn og þurrkurnar þurfa
helst að vera í lagi, vatnskassinn getur verið galtómur,
bremsuborðar er nokkuð sem stundum þarf að skipta
um og þar fram eftir götunum. Hver á að hugsa um bíl-
inn ef ekki einmitt sá sem er með bíladellu? En ég er
því miður ekki með dellu fyrir bílaviðgerðum. Hinsvegar
fellur það i minn hlut að koma druslunni á verkstæöi
þegar allt er komiö í óefni. Ég hef líka þvegið greyiö
nokkrum sinnum og bónað tvisvar og þegar dekkjaskipt-
ingartíðin rennur upp fer ég samviskusamlega með
hann á verkstæði og horfi á vaska drengi skipta um
dekk fyrir mig. Það gera þeir af alúð og elsku og greiða
vel úr öllum spurningum. Ég greiði þeim svo með bunka
af seðlum fyrir ómakið. En ég hef veitt því athygli að
þeir karlar sem koma á verkstæðið fá akkúrat enga að-
stoð. Þeir verða að bisa sjáfir við ryðgaðar felgurnar
eins og þeir hafi fengið þessa kunnáttu í vöggugjöf.
Svona er nú jafnréttið á verkstæðunum!
Sumir karlar hafa gaman af uppvaski á meðan aðrir
njóta þess að bóna bílinn. Sumar konur eru með bíla-
dellu og aðrar með dellu fyrir hreinum ofnum. Er ekki
réttara að tala um verkaskiptingu á þessum vígvelli frek-
ar en jafnrétti?
Við manneskjukrílin erum nefnilega eins misjöfn og
við erum mörg, sem betur fer.
Gyða Gunnarsdóttir
22