Vera - 01.12.1985, Blaðsíða 25

Hönnuðurinn er kannski búinn að hanna föt sem passa saman,
þannig að flíkurnar tilheyra hver annarri. Svo kemur framleiðand-
inn og pikkar einhvert plagg út og setur það í framleiðslu, þá er
flíkin komin úr samhengi við það sem hún var upprunalega hönn-
uð við.“
Hvað hefurðu verið að gera upp á síðkastið?
,,Ég vann hjá fyrirtæki sem heitir Epal, en það flytur inn og selur
efni frá Kvadrat I Danmörku og Marimekkó frá Finnlandi, og einn-
ig ullarefni frá Gefjun. Ég hanna og sauma föt úr þessum efnum
og var með sýningu á Hótel Borg í byrjun nóvember, ásamt Evu
Vilhelmsdóttur I Gallerí Skryddu. En hún vinnur föt úr leðri og
rúskinni. Við unnum alla sýninguna sjálfar, þannig að tónlist og
hreyfingar hjá sýningarfólki mynduðu umgjörð um fötin, svo að
allt varð ein heild. Þannig komast fötin best til skila.
Það væri gaman ef það væri hægt að framleiða meira af ís-
lenskum fataefnum, fyrir fataframleiðslu, og eins er áhugi al-
mennings á fatasaum mjög mikill í dag. Annars finnst mér mikil
brögð að því að þegar fólk er að kaupa sér efni í einhverja flík, þá
spyr það gjarnan hvort þetta eða hitt efnið sé mikið keypt eða
hvort þetta sé í tísku í dag. Fólk þorir ekki að verasjálfstætt í hugs-
un, varðandi smekk. Það fylgir alveg tískunni eftir, sama hvort
hún klæðir það eða ekki. Þetta er ósjálfstæði og ég held að þetta
sé mikið skólunum að kenna. Handavinna og teikning eru greinar
sem eru útundan og litið á þær sem eitthvað dútl. Þetta eru ein-
mitt mikilvægar greinar þar sem hugur og hönd vinna saman.
Það er svo mikilvægt að gefa fólki tækifæri til að vinna skapandi.
Ég er líka að kenna fatasaum og aðrar handmenntagreinar upp
í Fjölbraut í Breiðholti. Þar hef ég tekið eftir því að það er munur
á strákum og stelpum I hinum hefðbundnu saumagreinum. Stelp-
urnar þora síður að prófa eitthvað nýtt og öðruvísi en þær hafa
lært, en strákarnir eru yfirleitt óbundnari. Þeir hafa flestir fengið
mun minni kennslu í saumum og nær enga í útsaum, og eru oft
opnari fyrir því að skapa og leyfa hugmyndafluginu að ráða.
í desember kenni ég eina önn uppi í Myndlistaskóla. Þar ætla
ég að kenna nemendum í textíldeild að móta eða forma flíkur eftir
eigin líkama.“
Finnst þér einhver munur á kven- og karlfatahönnuðum, hvernig
þið hannið fötin?
„Nei þaö finnst mér ekki, en mér finnst það oft vera litið nei-
kvæðu auga ef maður gerir kvenlega hluti. Það verður að taka
þeirri staðreynd að við konur gerum kvenlega hluti annað er að
neita kyni sínu.“
Finnst þér einhver munur á að hanna föt á kven- eða karlmenn?
„Áður en ég eignaðist strákana mína tvo, fannst mér karl-
mannsföt leiðinleg, en þegar þeir voru komnir til sögunnar fannst
mér spennandi að gera föt á þá. Ég notaði alla liti í föt á þá og í
dag eru þeir mjög litaglaðir. Mér finnst að það eigi ekki að vera
neinir sérstakir litir fyrir stráka, heldur allir litir, líkt og er með stelp-
ur. Föt eru nefnilega skraut og að skreyta sig er eitt af frumþörfum
mannsins.
En áhugi minn á karlmannsfötum jókst það mikið, að á tímabili
var ég að hugsa um að hanna eingöngu föt á karlmenn, vegna
þess að þar var þörfin mest, þessi eilífu jakkaföt! En það er sem
betur fer að breytast í dag!
Hefurðu ekki hannað líka eitthvað fyrir einstaklinga?
„Ég er nú að kenna svo að lítill tími gefst til að hanna föt. Ég
hef hannað og saumað föt fyrir fólk fyrir eitthvert sérstakt tilefni
t.d. brúðarkjóla eða stúdentakjóla. Stundum hefur fólk átt eitt-
hvert fallegt efni sem það vill láta sauma úr, og stundum hef ég
unnið þetta alveg frá byrjun, þ.e. valið efnið, hannað og saumað.
Ég hef unnið barnaföt fyrir íslensk og norsk blöð, hannað búninga
fyrir Torfuna og Lækjarbrekku. Síðan lenti ég í því um daginn að
sauma kjól fyrir Kjallaraleikhúsið. Þetta var á frumsýningardag-
inn, leikrit eftir Reykjavíkursögum Ástu Sigurðardóttur. Kjóllinn
sem aðalleikkonan átti að vera í fannst ekki. Kjóllinn var frá 1940
og kjólar frá þeim tíma liggja ekkert á lausu. Nú þeim konum sem
standa að Kjallaraleikhúsinu, hafði tekist að verða sér úti um fóð-
ursilki, og ég settist niður og saumaði kjólinn eftir lýsingu, því eng-
in mynd var til af honum. Þetta hafðist allt og kjóllinn var tilbúinn
í tæka tíð.“
Samtalið er búið, við kveðjumst, í leiðinni spyr ég hana hvaö sé
svona heillandi við að hanna föt og hún svarar: „Að hannaföt veit-
ir mér útrás, annars myndi ég springa." gk
25