Vera - 01.12.1985, Blaðsíða 39

trúi ég, og ekki veitir af. ísland er aö vísu eina sjálfstæða
ríkið í þessum hópi en með stofnun þingmannaráðsins
gefst þessum þjóðum tækifæri til að stilla saman raddir
sínar og láta þær hljóma til umheimsins. í þessum efn-
um getum við haft margt að segja. Til dæmis búa þess-
ar þjóðir allar í nánu samfélagi við náttúruna og sú lífs-
sýn sem fæst við það er eitt af því mikilvæga sem við
höfum saman fram að færa í iðnvæddum og hervædd-
um heimi.“
,,Og síðast en ekki síst,“ segir Sigríður Dúna, ,,er það
kvennasamstaðan. Hún er óendanlega mikilvæg og
auðvitað gæti þetta samstarf leitt af sér aukin tengsl og
jafnvel beinasamvinnu kvennanna i þessum löndum."
„Hvað með konurnar á Grænlandi? Hittirðu nokkrar
konur?“ ,,Já, ég hafði hugsað mér að nýta ferðina til að
hitta grænlenskar kvennabaráttukonur og afla mér eins
J mikilla upplýsinga um konur á Grænlandi eins og ég
gæti á svona stuttum tíma. Þetta leit ekki vel út í fyrstu
því það var fundað stíft og gestrisni mikil allan tímann.
Ég var ýmislegt búin að reyna til að hafa upp á Henriette
Rasmussen, þingkonu Inuitaflokksins, en ekkert gekk.
Loks bauðst kona sem ég hitti i boði til að hafa upp á
henni fyrir mig og okkur tókst að hittast i 20 mínútur.
Þetta var svo stuttur tími að við komum okkur strax að
efninu, hvernig það gengi að reka kvennamálin gegn-
um þingin. Við þurftum ekki lengri tíma en þessar 20
mínútur til að komast að því að það gengi álíka seint á
báöum síöðunum og við vorum sammála um að það
skipti máli að halda sambandi, og skiptast á fréttum og
þá ekki síst fréttum af þeim torfærum, þinglegum sem
öðrum, sem við rötuðum í.“
„Síðan hitti ég konurnar sem standa fyrir kvennaat-
hvarfinu í Nuuk," hólt Sigríður Dúna áfram. „Á Græn-
landi er mikið um áfengisneyslu og ofbeldi og mikil þörf
fyrir kvennaathvörf. Til eru kvennaathvörf í öllum
stærstu bæjum á Grænlandi og eru þau átta í allt ef ég
man rétt. Athvarfið í Nuuk er eins og athvarfið hér rekið
bæði á opinberum styrkjum og gjöfum frá einstakling-
um og félagasamtökum. Konurnar sögðu mér að helsta
áhyggjuefni þá stundina væri að fulltrúi bæjarráðsins
vildi hafa hönd í bagga með rekstri athvarfsins, en það
vildu þær ekki. Þær kvennaathvarfskonur sögðu mér
einnig að á Grænlandi væru til fernskonar kvennahreyf-
ingar. Elsta hreyfingin er kölluð Húsmæðrafélagið og
er hún dönsk að uppruna. Þá er til hreyfing vinstri
kvenna og svo samtök um kvennaathvarf. Nýjasta
hreyfingin er fiskvinnslu- og sjókvennafélagið, sem er
nokkurskonar verkalýðsfélag."
Að lokum sagði Sigríður Dúna: „Konurnar sem ég
hitti létu í Ijós mjög mikinn áhuga á kvennaframboðum,
bæði til bæjastjórna og landsþingsins. Og kannski er
lag einmitt núna, því að með tilkomu heimastjórnar á
Grænlandi gæti myndast svigrúm sem konur geta not-
fært sér til að koma sjónarmiðum sínum á framfæri."
i