Vera - 01.09.1990, Side 23

Réttarholtssysturnar 1943. Neðri röð frá vinstri: Erla Eyrún, Björg Aðalheiður, Lilja Ragnhildur í fangi
pabba, Ólöf Svandís, Magnfríður Dís, Rafnhildur Björk í fangi mömmu, Stefanía Salóme, Inga Ásta. Efri
röð frá vinstri: Unnur Kristjana, Svava Guðrún, Magga Alda, Jóna Kristjana, Auður Halldóra, Lára
Brynhildur, Rannveig Ingveldur.
Kaffidrykkja í hrauninu á Vífilsstöðum.
Eftir höggninguna.
Brúðkaupsmyndin 10. maí 1941, mjög fáguð og „redúser-
uð" að þeirra tíma hætti. Við vissum ekkert hvað beið okkar.
í hæsta lagi í bíó, það kostaöi
krónu og fimmtíu í almenn sæti.
F.n ég fór aldrei neitt.
Eg kynntist manninum mínum
Guðmundi Lóve í Kennaraskólan-
um, hann var bekk á undan mér.
Uppúr áramótunum fórum við að
vera saman. Við vorunt saman í
söngkórnum og í ýmissi starfsemi
innan skólans. Við fórum saman á
dansæfingar og svo fórum við að
verða samferða heim og heiman
og þetta bara varð svona. Ég fór
aldrei á dansæfingar í öðrum
skólum, bara í mínum skóla.
Kennaraskólinn var minn skóli og
félagslífið þar var mitt líf. Svo
lauk ég við fyrsta og annan bekk
en þá var ég oröin ófrísk. Við gift-
um okkur, af því að það þótti
alveg sjáifsagt að gifta sig ef mað-
ur ætlaöi sér á annað borð að
halda þessu áfrarn. Við fengum
litla íbúð í Sogamýri og vorum
daglegir gestir heima í Réttarholti
sem var stutt frá. Guðmundur var
búinn að ljúka kennaraprófinu og
fékk vinnu hjá Bretanum en um
haustið fór hann að kenna. Ég fór
náttúrlega ekki í skólann, af því
að það var ,,ókurteisi“ að fara
ólétt í skóla, svo ég átti einn bekk
eftir. En ég vissi alltaf að ég myndi
ljúka náminu þegar þetta ástand
væri liðið hjá. Um jólin veiktust
allar systur mínar nema tvær. Eng-
inn vissi hvað var að þeim en það
voru settar berklaprufur á þær til
að athuga hvort um berklasmitun
gæti verið að ræða. Þær svöruðu
allar en þær höföu aldrei svarað
áður, nema þessar tvær sem voru
á fótum. Næst þegar við hjónin
komum í heimsókn og spurðum
frétta þá sagði mamma að þetta
væri berklasmit og það yrði að
finna smitberann. Maöurinn
minn stóð upp, alveg náfölur og
sagði: Já en Sigrún, það er ekki
um nema einn aö ræða, það hlýt-
ur að vera ég. Nei sagði ég, það
getur ekki verið Guömundur, þú
ert nýbúinn að vera í skoðun og
fékkst leyfi til að kenna. Það getur
ekki veriö þú. Guömundur hafði
veikst af berklum þegar hann
flutti til Reykjavíkur en fengið
bata og óttaðist nú að berklarnir
væru að taka sig upp aftur. Hann
fór í skoðun og hann reyndist
hafa berkla í öðru lunganu og
bólgur í hinu. Læknarnir höfðu
ekki séð það í fyrri skoðuninni.
Við vorum þarna,
liföum þessu lífi eins
vel og við gótum og
nutum þess sem not-
ið varð, en það var
alltaf í bakþankan-
um að við vorum á
leiðinni í gegnum
glerið.
Hann var búinn að kenna í rúma
tvo mánuði og var hræddur um að
hafa smitað nemendur sína en svo
var ekki. Hinsvegar voru börn í
húsinu sem við bjuggum í og litla
barnið sem hljóp alltaf upp í fang-
ið á honum þegar hann kom heirn
veiktist ofsalega, en það lifði, það
lifðu allir. Guðmundur var sendur
beint á Vífilstaöi um leið og ég fór
til að eiga barnið. Það var allt tek-
ið úr litlu íbúðinni okkar og ég
flutti heim til mömmu og pabba
aftur. Guðmundur fékk ekki að
sjá barnið. Hann fékk ekki að
koma á spítalann, hann var bara
lokaður inni á hælinu. Dóttir mín
fæddist níunda janúar og við
Guömundur töluðum saman í
síma á hverjum degi. Svo leið tím-
inn og ég var orðin leið á því að fá
ekki að sjá hann. Ég fór niður í
Líkn í byrjun febrúar og sagði við
lækninn að mig langi svo mikið til
að heimsækja hann Guðmund
upp á hæli. Já af hverju gerir þú
það ekki, segir hann. Ég vildi bara
láta skoða mig fyrst, ég er með
barn á brjósti og ég vil láta setja
prufu á mig og athuga hvort ég
hafi tekið bakteríuna. Því ef ég
hef ekki tekið hana þá fer ég ekki
23