Vera - 01.05.1995, Qupperneq 30

d gbókin
(læix)l*
Þar sem ég stóö fyrir nokkru í eldhúsinu viö þetta venjulega, þungbæra
umönnunarstarf sem lendir alltaf á konum (ég var aö búa til matinn minn),
varö ég vör viö tvo drengi á blönduðum aldri sem voru aö ræöa ofbeldi í sjón-
varpinu.
„Viö erum í eöli okkar bardagamenn," sagöi annar, hikaöi og þýddi þetta
svo fyrir samlanda sína: „Fætarar, viö erum fætarar.“
Mig langaöi strax aö berja hann fyrir þetta ofbeldi gegn íslenzku máli.
Næst langaöi mig aö lána honum bók sem vonandi á ekkí sinn líka í veröld-
inni. Ég þoröi það þó ekki, hún er á ensku og ég mátti ekki til afleiðinganna
fyrir málvitund hans hugsa. Þar eö efniö stefnir í vinsældir á árinu, norður-
landaráðstefna um innbyggt ofbeldi karlmanna sem á aö temja snöggvast eft-
ir 50.000 ára viögang, þá held ég aö bókin eigi breiðara erindi. Af minni af
kunnu vélritunargreiöasemi snara ég henni því af hér.
Bókin heitirThe Lustto Kill, eöa Drápslostinn. Þaö erekki fjallaö um nein-
ar almennar morðfysnir í henni, því þær eru sárasjaldgæfar, heldur þessar
einu, sönnu sem felast í skýringu höfunda á titlinum: t enskri tungu (og Is-
lenzkri) tengist oröið losti aöeins tvennu: Blóöþorsta og kynhvöt karlmanna.
í fáum línum sýna þær fram á aö þaö er ástæöa fyrir þessum tengslum í tung-
unni. Blóöþorstinn og kynhvötin eru fléttuð saman I eitt í karlmanninum.
Á næstu síöum taka við niðurstööur rannsókna þeirra á óargadýrinu kark
kyn. Margir minna lærðir heföu freistast til aö hörfa fimmtíu þúsund ár aftur
í tímann og ympra á lurkum og sterkasta tarfinum. En ekki þær. Engar auö-
veldar lausnir fyrir fólk sem rannsakar af alvöru og opnum hug. Kynferöislegt
ofbeldi er menningarkvilli, segja þær. Nauðganir áttu sér vart staö fyrr en eft-
ir síðustu aldamót. Þessi seinagangur karldýrsins var ekki sökum þess aö
það vantaöi áreiti í umhverfi hans, heldur vegna þess aö fyrr á öldum var fólk
í svo lélegri huglægri þjálfun - lesist heimskt - að þaö gat ekki myndað hug-
tök. Og þaö sem þér dettur ekki í hug, þaö geturöu ekki framkvæmt.
Þar sem blóðþyrstri karlskepnunni óx andlegt atgervi, urðu nauðganir sí-
fellt vinsælli. Upp úr seinna strföi fann dýriö hvernig þaö fengi meira út úr kyn-
lífi sínu ef það myrti konurnar sem þaö deildi þvl með, annaö hvort á undan
eða á eftir. Er nú svo komið aö flestir karlmenn geta ekki hugsað sér kynlíf
án blóösúthellinga. Ef þeir eru hvítir.
Enn má finna heilbrigö eintök, t.d. til undaneldis (hver vill svona meindýr
inn á heimiliö?). Drápsfýsnin er nefnilega einskoröuð við vestræn menningar-
samfélög. Þær stöllur eru meö pappíra upp á það, aldrei hefurnauögun, hvað
þá lostamorö, átt sér staö í Asíu eöa Afriku. Þaö þurfti enga pappíra, þaö ligg
uríaugum uppi að þriöja-heims-niggarargeta ekki myndaö hugtök. Þá nauöga
þeir varla.
Sönnunargögn fyrir kenningum þeirra vantar ekki í verkið, af sprenglæröri
snilld fjalla þær um nokkra lostamoröingja, þeirra á meðal manninn sem gat
aðeins fengiö fullnægingu af að horfa á járnbrautarslys. Lýsandi dæmi um
hinn hversdagslega karlmann. Höfundarnir láta sér ekki nægja aö fletta ofan
af þreytulegu mönnunum sem viö hittum í biðröðum bankanna og sýna okk-
ur að undir úlpu hvers og eins leynist kólga vart hemjanlegra morðfýsna. Þær
færa líka sönnur fyrir því á nokkrum síöum að konur fremja ekki ofbeldisverk
og alls ekki og aldrei kynferðislegt ofbeldi.
Þaö sem gerir bókina tortryggilega I mínum augum er, aö fram að síðu 66
segja þær sífellt „eins og við munum sjá". Maöur er orðinn spenntur, brátt
Ijúkast vitundardyrnar upp og Ijósiö streymir manni I mót - og þá kemur síöa
67 og þar og æ síöan stendur „eins og viö höfum séö“.
En viö sjáum það aldrei. Ekki nema viö viljum merkja hvern einasta karl-
mann 666 og ala á hatri og ótta. Varist eftirlíkingar af vísindum. Vanti ykkur
eitthvað að lesa, kaupið þá eintak af Pollyönnu.