Vera - 01.05.1995, Blaðsíða 33

hún sinnir sínum málum. Launamál kvenna eru
enn sama grundvallaratriöið og þau hafa alltaf
veriö. Og svarið viö því segir Hill að liggi í baráttu
fyrir kerfi sem metur fólk meir en gróöa en ekki I
því að einni og einni konu takist að klifra upp
nokkur þrep í ríkjandi kerfi. Atvinnulaus verka-
maður af karlkyni er alveg jafn illa staddur og
ung einstæð móðir sem berst viö illan leik fyrir
því aö framfleyta fjölskyldu sinni. Þarfir þeirra og
hagsmunir tilheyra ekki tveimur ólíkum heimum
og við veröum að gera okkur grein fyrir samheng-
inu ef við ætlum að bæta samband kynjanna.
Endurheimtum „f“-oröið
HiH endar grein sína á því að fullyrða að það þurfi
að endurheimta „f"-oröið - ekki vegna þess að
feminisminn sé farinn úrtísku, eða sé ekki eins
skemmtilegur og hann var heldur vegna þess að
hann hafi misst pólitíkina. Og - ef feminisminn
eigi að eiga einhverja möguleika á því að skipta
okkur einhverju máli verði hann að endurheimta
hinn upprunalega drifkraft sinn, en hann var sá
að breyta samfélaginu.
(Sonja B. Jónsdóttir gluggaði í Red pepper.)
A F S Ö K U N
Það leiða atvik átti sér staö við út-
gáfu síðasta tölublaös VERU að í
þemaumfjöllun blaðsins, sem sner-
ist um konur og kosningar, var birt
mynd af Þóru Þórarinsdóttur. Mynd-
in var sótt í myndasafn VERU og
hafði þann eina tilgang aö sýna
konu við vinnu sína. VERA harmar
að þessi myndbirting hafi valdið
óþægindum og sárindum og biður
hlutaöeigandi afsökunar.
JAPAN Konur sentiarheim
RTkisstjórn Japans hefur loks viðurkennt að konur beri hitann og þungann af samdrættinum í
japonsku efnahagslífi. Aö lokinni könnun, sem staðið hefur yfir sl. tvö ár, á stöðuveitingum hjá
helstu fyrirtækjum landsins, er niðurstaðan sú aö misrétti riki á vinnumarkaðinum.
Á undanförnum árum hafa mjög margir vinnuveitendur sagt fjölda kvenna upp störfum og neit-
aö giftum konum um stööuhækkanir. I fyrra tilkynnti stærsta tryggingafyrirtæki Japans, og í ár
Mitsubishi, að þau myndu taka fyrir mannaráöningar í skrifstofudeildum sínum, en þar starfa nær
eingöngu konur. Kvennasamtök segja þessa ákvöröun fyrirtækjanna vera sönnun þess að konum
hafi eingöngu tekist að brjótast inn á vinnumarkaðinn á níunda áratugnum vegna þeirrar miklu þarf-
ar fyrir vinnuafl sem þá hafði skapast. Könnun, sem gerö var árið 1993 hjá rúmlega þúsund fyrir-
tækjum, sýnir að forsvarsmenn fyrirtækja telja konur vera óáreiðanlegt vinnuafl og að þær hætti í
vinnu vegna giftinga og barneigna.
Bandalag kvenlögfræðinga grannskoðar um þessar mundir lög landsins um jafnan rétt til at-
vinnuþátttöku, sem banna kynjamisrétti, en refsa hins vegar ekki þeim fyritækjum sem virða lögin
að vettugi. Fulltrúar kvenna telja að niðurstaða könnunarinnar breyti litlu nema aö refsilöggjöf fylgi
T kjölfarið.
var spurður að því hvort ekki væri eðlilegt að
þeir fengju sérstakan talsmann sem þeir gætu
leitað til og talaði þeirra máli við fangelsisyfir-
völd sagði hann að fangar hefðu bæði aðgang
að lögmönnum, stjórnsýsluaðilum, dómstólum
og fleirum sem tryggðu réttarstöðu fanga.
Haraldur var hins vegar þeirrar skoðunar að vel
kæmi til álita aö sérstakur umboðsmaðurfanga
færi með mál þeirra gagnvart kerfinu eins ogt.d.
tíðkaöist í Bretlandi. Þó væri minni þörf á slíku
hér á landi en víöast annars staðar.
Að lokum eitt af því sem vakti undrnn VERU
í öllu þessu máli: Hvers vegna mega fyrrverandi
fangar, fólk sem hefur tekiö út sinn dóm, ekki
heimsækja fanga? Haraldur segir þær verklags-
reglur T gildi um heimsóknir til fanga sem eigi
lagastoð í fangelsislöggjöfinni að að öllu jöfnu
skuli fangar ekki fá heimsókn frá fyrrverandi
föngum. Þær reglur hafa verið settar á síöasta
ári til að tryggja öryggi og eftirlit í fangelsunum.
Verklagsreglurnar hafa veriö settar af illri nauö-
syn til aö koma í veg fyrir fíkniefnasmygl inn í
fangelsin og önnur vandamál sem af slíkum
heimsóknum sköpuðust. Hins vegar væri verk-
lagsreglan ekki fortakslaus og í raun hvert tilvik
metiö. Fangelsiskerfiö væri i mikilli gerjun og
breytingar bæði hvað varöar öryggismál og
önnur mál í stööugri endurskoðun. Þó þessi
regla sé í gildi varöandi heimsóknir þá útiloki
hún ekki samband milli aöila t.d. í gegnum síma
eöa bréflega að sögn Haraldar.
Framhald af bls. 20
Þegar Haraldur var spurður að því hvort ekki
bæri að auka meðferð og aðstoö við fanga inni
í fangelsunum og auðvelda þeim að fara aftur út
í lífið utan fangelsismúranna sagði hann: Eins
og fram hefur komið áöur veröum við að raða
verkefnum í ákveðna forgangsröö og þar ráða
fjárveitingar að miklu leyti ferðinni. Að sjálf-
sögðu viljum við efla innra starf fangelsanna
einmitt í þeim tilgangi að stuðla að þvf að fangar
snúi af afbrotabraut. Hins vegartel ég að rétt sé
að byrgja brunninn áður en barniö er dottið ofan
í hann og því eigi að leggja kapp á forvarnarstarf.
Hins vegar þarf jafnframt að sinna fyrirbyggjandi
starfi innan veggja fangelsanna. Þaö ber þó að
hafa í huga að fangelsin eru endastöð vanda-
málanna ef svo má að orði komast og þangað
koma einstaklingar eftir mjög mikla og langvar-
andi neyslu vímuefna. Of oft er vandinn þá
oröinn illviðráðanlegur og í sannleika sagt órétt-
mætt að gera þá kröfu til fangelsisyfirvalda aö
þau geti á skömmum tíma leyst vanda sem
ýmsir aðrir aðilar hafa fram til þess tíma ekki
getaö leyst. Þaö gerist sem betur fer oft að
starfsfólki fangelsiskerfisins tekst betur til. Það
sýna lifandi dæmi.
Eins og fram kom í viötali við eina af þeim
konum sem rætt var viö hér að framan hafa
fangar ekki sérstakan talsmann. Þegar Haraldur
aö utan