Vera - 01.04.1998, Blaðsíða 32

Ferlimál fatlaðra eru eitt af baráttumálum Önnu Geirsdóttur. “Fláarnir sem gerðir hafa verið í tíð Reykjavíkurlistans eru til mikilla bóta. Það var nánast hættulegt að
fara niður af gangstétt áður,” segir hún.
og bóndi norður í landi, Guðmundur Ás-
geir framreiðslumaður og kaupmaður og
Helga sjúkranuddari.
„Það var dásamlegt að alast upp á
Kleppsveginum,” heldur hún áfram.
„Hverfið var í byggingu og fullt af krökk-
um í öllum húsum. Við bjuggum á Klepps-
vegi 34, blokk sem starfsmenn BP byggðu.
I stigaganginum var mikið af barnafólki en
þar bjó líka eldra fólk, t.d. hjónin Kristinn
E. Andrésson bókaútgefandi og frú Þóra.
Þau heilsuðu alltaf og spjölluðu við okkur
börnin og sýndu okkur kurteisi og virðingu.
Það hafði mikil áhrif á mig. Umhverfið var
frjálst og útivistarsvæði allt í kring, hesthús
og fjaran skammt frá. Þarna kynntist ég
hestamennsku og fólki sem lifði fyrir hesta,
t.d. Hesta-Ellu og manni hennar, Stanley,
sem við krakkarnir vorum oft að snúast í
kringum. Ég kynntist hestum líka þar sem
ég var í sveit í sex sumur, hjá Sofíu frænku
minni í Holti í Svínadal í Austur-Húna-
Vöggusænqur,
vöggusett.
Póstsendum
úði*
Skólavörðustíg 21 Si'mi 551 4050 Keykjavík
vatnssýslu. Hún átti sjálf sjö börn en mun-
aði ekkert um að bæta við nokkrum skyld-
mennum. Eg hef lengi átt hesta sjálf og hef
gaman af að fara á hestbak.
Eg gekk fyrst í Laugarnesskólann en 10
ára fór ég í Laugalækjarskóla sem þá var
nýbyggður. Síðan fór ég í Kvennaskólann
og var 17 ára þegar ég útskrifaðist þaðan.
Þá var ég komin með svo mikinn námsleiða
að ég fór til Danmerkur og vann á sjúkra-
húsi og síðar elliheimili. Við vorum nokkr-
ar íslenskar stelpur þarna og bjuggum hjá
nunnunum á St. Jósepsspítalanum í Kaup-
mannahöfn. Við vorum þó ekki eins heilag-
ar og þær, kunnum ráð til að fara út og inn
þegar okkur langaði,” segir Anna og hlær
innilega eins og hún gerir gjarnan. „Það var
mikil ævintýraþrá í mér á þessum árum og
ég vissi ekkert hvað ég vildi verða. Á tíma-
bili var ég að hugsa um að verða kennari.
Næst fór ég sem au pair til Surrey, sem er
skammt sunnan við London, en fannst það
hræðilega leiðinlegt og útvegaði mér vinnu
á sjúkrahúsi eftir einn eða tvo mánuði til að
sleppa úr vistinni. Það var eiginlega þá sem
ég ákvað að verða hjúkrunarkona og fór
svo í 5. bekk Lindargötuskólans, sem var
eins og 1. bekkur í menntaskóla. Það var
mjög skemmtilegur tími og ég eignaðist
marga góða vini. Síðan fór ég í Hjúkrunar-
skólann en fann mig ekki í því námi og
skildi loksins að ég vildi verða læknir en
ekki hjúkrunarkona. En fyrst þurfti ég að
klára menntaskóla og fór í Menntaskólann
við Hamrahlíð. Ég var 3 til 4 árum eldri en
flestir skólafélagarnir en þau höfðu fæst
hugmynd um það. Ég hef alltaf verið ung í
anda og við vorurn öll eins á þessum hippa-
árum. Opna kerfið í MH hentaði mér vel,
ég fékk fyrra nám mitt metið og lauk stúd-
entsprófi eftir tvö og hálft ár, um jól 1974.
Þetta var frábær tími, ég söng með Hamra-
hlíðarkórnum og naut lífsins. Eftir áramót-
in réð ég mig sem kennara vestur á Hell-
issand og kynntist góðu fólki norðan jök-
uls. Þá skildi ég fyrst inntak þeirra orða að
lífið sé saltfiskur, því ef mikið var að gera
voru krakkarnir í vinnu og mættu ekki í
skólann,” segir Anna og hlær.
Haustið 1975 hóf hún svo nám í læknis-
fræði en fyrsta tilraunin mistókst, hún féll á
jólaprófunum og segir að það hafi orðið sér
mikið áfall. „Ég skildi ekki hvað ég hafði
gert rangt og taldi mér trú um að ég væri
ekki nógu gáfuð,” segir hún. Veturinn eftir
venti hún sínu kvæði í kross og var við nám
í spænsku og spænskum fræðum í háskóla-
bænum Salamanca á Spáni. Áhuginn á
spænskunni kviknaði sumarið áður þegar
hún var fararstjóri fyrir Sunnu á Costa del
Sol og kunni aðeins 14 orð í málinu. Eftir
það vann hún í tvö sumur sem fararstjóri
hjá Sunnu á Spáni.
„Ég vann yfirleitt alltaf í útlöndum á
sumrin, t.d. vann ég hjá SOS International í
Kaupmannahöfn, tryggingafyrirtæki sem
sér um neyðarþjónustu um allan heim, t.d.
ef bíllinn bilar í sumarfrúnu. Ég var orðin
eldklár í verkstæðisþýsku, jrví algengt var
að bílar biluðu þar í Iandi. Ég þurfti líka að
grípa til spænskunnar og þótti þetta lær-
dómsríkt starf. Á veturna kenndi ég í
Námsflokkum Reykjavíkur með námi,
byrjaði á því þegar ég var í MH og kenndi
þar í mörg ár. Ég kunni mjög vel við Guð-
rúnu J. Halldórsdóttur skólastjóra, sem er
frábær kona.”
Örlagarík bílferð
Eftir dvölina á Spáni fór Anna í líffræði við
Háskólann en sannfærðist þá endanlega um
að læknisfræðin væri það eina sem hún
vildi. Haustið 1979 hóf hún læknanám á ný
og í þetta sinn gekk allt eins og í sögu. Sum-
arið 1981 ákvað hún að dvelja hér á landi
og fékk vinnu við hjúkrun, eins og lækna-
nemum var heimilt. Hún var nýbyrjuð í
vinnunni þegar hún var beðin að skreppa
norður í land með spænskan ferðamann.
Þau voru að aka yfir Hólsfjöll þegar bíllinn
lenti í lausamöl og valt. Anna sat undir stýri
og var ekki í öryggisbelti.
„Það er talið að ég hafi hryggbrotnað um
leið og bíllinn steyptist niður en Spánverj-
inn slapp ómeiddur,” segir hún og bætir við
að árið sem í hönd fór hafi verið mjög
erfitt. Hún lá fyrst á Borgarspítalanum og
síðan í sjö rnánuði á Grensásdeildinni.
Skyldi hún hafa gert sér grein fyrir því strax
32 v?ra