Ljósmæðrablaðið - 15.04.2002, Blaðsíða 8

Hér eru ótal mál sem tengjast barneignaferlinu
og okkur ljósmæðrum og gaman væri að kafa
dýpra ofan í og ef til vill verður það tilefni
frekari skrifa síðar en núna ætla ég2®3 láta
staðar numið í von um að þið séuð einhverju
nær um störf mín hérna. Eg sendi mínar
allrabestu kveðjur til íslands og sérstaklega til
bekkjasystra minna sem ég sakna svo mikið
og allra þeirra góðu ljósmæðra sem hjálpuðu
mér til þess að verða sú ljósmóðir sem ég er
í dag.
Með bestu kveðju frá Hong Kong,
Hulda Þórey Garðarsdóttir.
Ljósmóðir eða bissnesskona?
Eitt enn sem ég hef þurft að taka mið af og
hefur reynst mér talsvert erfitt er að vinna í
einkareknu umhverfi og þurfa að hugsa út frá
viðskiptasjónarmiðum. Að sameina fagleg
vinnubrögð en um leið að reka fyrirtæki og
byggja afkomu sína á því að viðskiptavinurinn
sé ánægður er ekki eins einfalt og ég taldi í
upphafi. Nú þarf ég að skilgreina mig sem
þjónustuaðila og bisnesskonu - og stundum
horfi ég á sjálfa mig og hugsa: Hvar er
ljósmóðirin? Þetta er ferli sem ég mun alltaf
fara í gegnum aftur og aftur, og oft finnast ég
vera að guggna á hugsjóninni en sem betur fer
held ég að hún muni aldrei týnast. Hvað sem
peningum, menningu, landafræði, tækni og
tíma líður veit ég að ég er alltaf fyrst og fremst
ljósmóðir og listin felst í því að nota sér þá
þekkingu og innsæi á þann hátt sem
ljósmæðrum einum er lagið hvernig sem
aðstæður eru.
Skemmtilegt er fyrsta orðið sem mér dettur í
hug, fjölbreytilegt líka og á allan hátt hvetjandi.
Starf mitt hefur aldrei verið jafn líflegt og
núna og reynslan er ómetanleg. Að kynnast
svona mörgum þjóðum og fá innsýn inn í
menningarheim fólks á þennan persónulega
hátt er nokkuð sem ég mun alltaf verða þakklát
fyrir og kunna að meta. Ég sé vel hvað er gott
heima á Islandi en einnig hvað betur mætti
fara og hvað við gætum lært af öðrum þjóðum.
Það er margt sem ég sakna að heiman og svo
sannarlega myndi ég gjarna vilja fá að taka á
móti börnum án þess að fylla út óhappaskýrslu
en á sama tíma get ég sagt að þetta er tækifæri
sem ég mun aldrei sjá eftir að hafa gripið.
Ljósmæðrablaðið
apríl 2002