Akranes - 01.01.1959, Blaðsíða 11

veikindi og ráð haiis við þeim, en þau voru
eigi ávallt samkvæmt áliti lækna þeirra,
er lært höfðu þó meira en hann, enda
þorði hann vist aldrei að gjöra neitt upp-
skátt í þeim efnum, af ótta við ofríki,
stéttahatur þeirra, sem engum öðrum
þoldu að segja neitt eða gjöra en þeim
sjálfmn, því þeir einir höfðu „stimpiliim“,
læknar, en sjálfur var hann aðeins „lækn-
ir af guðs náð“, eins og reyndar einn
þeirra komst að orði um smáskammta-
læknana yfirleitt. Þegar spánska veikin
geysaði hér árið 1918, mest frá 9. til 19.
nóvember eða lengur, var ég einn meðal
þeirra þriggja manna, er höfðu afgreiðslu
í Landsbankanum frá kl. 10—1 á degi
hverjum. Ég fékk engan snert af þeirri
veiki, fór á fætur kl. 6 að morgni og var
á sífelldum þönum um bæinn til þess að
reyna að veita fólki einhverja hjálp. Var
þá oft víða ljótt um að litast. Enginn mað-
ur uppistandandi viðast hvar, engin hjálp
fáanleg og lækningin af skornum skammti
og oft hin háskalegasta fyrir sjúklingana,
sem hrundu niður sem strá í ofviðri Leit-
aði ég þeirra aldrei, en fór til ísólfs, og
vissi ég eigi til þess að neinn dæi þeirra
manna, er fóru eða gátu farið að ráðum
hans, en það gátu þeir eigi allir, sem sið-
ar verður að vikið.
Haust þetta var smápeningaekla í bæn-
um og hvar sem leitað var, og komu ýmsir
kunningjar mínir og vinir til mín og gat
ég oft gert þeim úilausn nokkra; meðal
þeirra var P. O. Christensen lyfsali og
sagði hann mér, að ég „mætti leita sín, ef
mér lægi á“.
ísólfi gekk oft erfiðlega að fá meðöl þau,
er hann þurfti að nota: Lyfsalar voru stirð-
ir til afgreiðslu og þó einkum þjónar
þeirra; stundum voru meðölin eigi til hjá
þessum lyfsala þótt þau væru til hjá hin-
um og var það oft erilsamt að leita þau
uppi, og mi voru menn þessir að veikjast
AKRANES
eins og aðrir. Það var þá ekki ávallt
hlaupið að þvi að ná í lyfin, þótt mikið
lægi við.
Svo var það kvöld eitt (13. nóv.) að
ísólfur bað mig að ná í lyf fyrir sig,
hann fékk mér lista yfir þau. Kl. var
10Y2 að kvöldi, og hljóp ég niður í lyfja-
búð P. 0. Christemsens, og hitti svo á, að
enginn vanur lyfjasveinn var þar til af-
greiðslu, heldur 17 menn, héðan og það-
an úr bænum, sém sjálfboðaliðar, er ekki
þekktu neitt til þeirra hluta, er eimhverrar
þekkingar þurfti þó til, að rétt væri með
farið. Svona voru vandræðin einnig á
þessu sviði, og leizt mér ekki vel á, enda
sögðust þeir engin ráð kunna til að afgreiða
lyf þau, er ég var að leita eftir: þau væru
svo margra tegumda og mjög blönduð öðr-
um lyfjum; það væri eigi á annarra færi
en „lærðra manna“ að setja þau saman.
P. O. Christensen var orðinn veikur. 1
öngum minum réði ég það þó af, að gera
vart við mig við suðurdyr hússin, þar sem
ég vissi að P. 0. Christensen bjó, ég komst
inn, sá hann liggja dauðvona í rúmi sínu.
svo aðþrengdan, að hann gat maumast lát-
ið til sín heyra. Eitthvað af börnum lá
í næstu rúmum, en kona hans stóð á
miðju gólfi, grátandi, með báðar hendur
fyrir augum sér.
Með hálfum huga stumdi ég upp erindi
mínu, fékk konunni listann og las hún
’hann fyrir manni sínum, laut hún niður
að honum á meðan og hvisluðust þau á.
Tegundir lyfjanna voru, ein í afgreiðsl-
unmi, tvær í kjallaramum og tva>r eða
þrjár uppi á efsta lofti. Heyrði ég, að
hann spurði konuna, hvort hún treysti sér
til að ná i þetta, koma með það og sýna sér.
Kvað hún já við því, öll af vilja gerð, en
sýnilega langt mn megm fram.
Ég beið þarna rúman V2 tíma og töl-
uðum við ekki orð saman, ég og lyfsalinn.
Hamn var næstum rænulaus og hafði haft
11