Akranes - 01.01.1959, Síða 5

ár. En við organleikarastarfinu við Stokks-
eyrarkirkju tók Isólfui' Pálsson, bróðir
hans. Var Jón Pálsson kennari Isólfs í
orgelspili. En sjálfur hafði hann lært þá
list hjá Bjama bróður þeirra. Hafði hugur
Jóns mjög hneigzt í þá átt, og væri merki-
leg saga að segja frá þvi, hversu giftusam-
lega sóttist það nám vegna þrautseigju
hans og viljaþreks svo erfitt sem þar var
um vik. Hann varð eftir vinnutíma að æfa
sig í sárkaldri Stokkseyrarkirkju króklopp-
inn oft og einatt. En hér sannaðist sem ein-
att ella, að „þolinmæðim þrautir vinnur
allar“. Fennti jafnvel á hendur hans, er
hann var að æfa sig þar. —
Við Lefoliiverzlun á Eyrarbakka starf-
aði hann árin 1886—1902, en þá hverfur
hann til Reykjavíkur. Einn má þess geta,
að oddviti Eyrarbakkahrepps var hann eft-
ir að hreppnum var skipt í tvo hreppa árið
1897, en losaði sig við það vegna annarra
viðfangsefna.
Organleikari við Fríkirkjima i Reykja-
vík var hann árin 1903 til 1916 og lét
sér mjög annt um kh'kjusönginn þar og
lagði á sig mikið erfiði í þessu starfi, en
smekkvis var hann mjög á söng og vandlát
ur, sem vera ber. Einhver lítil peninga-
þókinun var honum ætluð vegna söng-
starfsins við Fríkirkjuna, en hann lét hana
ganga til söngfólksins því málefnið var
honum fyrir öllu.
Sjálfur lék Jón Pálsson prýðisvel á
harmonium, með vandvirkni og smekkvísi,
en vitanlega valdi hann sér þau viðfangs-
efni ein, sem hann réð vel við.
Hann hefir kennt að leika á harmonium
á annað þúsund manns, piltum og stúlk-
um. Voru nemendur hans úr öllum lands-
fjórðungum. Meðal þeirra eru þeir Elías
Bjamason keinnari í Reykjavik og Jónas
Pálsson organleikari og söngkennari í
Vesturheimi. Hvílikt feiknastarf þetta var,
geta þeir getið sér til um, er þekktu alvöru
hans, vandvirkni og vandlæti við sjálfan
sig. Fyrir þessa kennslu tók hann 50 —
fimm tíu — aura tun timann. Með þessu
kennslustarfi hefir hann gert kirkju Is-
lands og kristni ómetanlegt gagn. Hann
var einlægur kirkju- og kristindómsvinur
Ágætur stuðningsmaður Fríkirkjunnar í
Reykjavík og styrktarmaður og stuðnings
fjölmargi'a liknar- og mannúðamiála, og
hefir hami jafnan verið, og verður sumra
getið síðar.
Árin 1903—1909 var hann bókhaldari
við Brydes-verzlun í Reykjavík, en frá
1910—1928 var hann aðalféhirðir lands-
bankans. Var þetta starf mjög lýjandi og
ti'eystist Jón Pálsson eigi til heilsunnar
vegna að hafa það lengur með höndum.
Jafnhliða verzlunarstörfunum á Eyrar-
bakka var Jón í kaupavinnu 5 sumur, og
í vegavinnu sumarið 1894. Frá árinu
1878—1902 réri hann sem háseti á opn-
um bátum á vetrarvertíðum og vor og
haust þangað til árið 1890, bæði á Stokks-
eyri, Þorlákshöfn og Seltjamamesi.
Árið 1895 kvæntist hann önnu Adolfs-
dóttur bónda og formanns á Stokkseyri og
Ingveldar Ásgrimsdóttur, Eyjólfssonar frá
Litlu Háeyri á Eyrarbakka. Er liún í fi.
lið komin frá Bergi Sturlaugssyni í Bratt-
holti.
Anna Adolfsdóttir er fremur litil vexti,
en falleg kona, sviphrein, góðleg og gáfu-
leg, Ijúf í viðmóti og mjög prúðmannleg
i fasi og framkomu. Þessi ágæta kona á
vissulega sinn þátt í afrekum mannsins
í mannúðar- og menningarátt. Him er
hugsjónarik og fundvís á fjölmargt, er til
heilla má horfa, eigi síður en maður henn-
ar. Hún er mjög fundvís á það, sem gott
með öðmm býr og býr sjálf yfir ágætum
gáfum. óvenjulegum gæðum og mannkost-
um.
Eigi varð þeim hjórnun barna auð-
ið, en margt fólk hafa þau í vissum skiln-
AKRANES
5