Akranes - 01.01.1959, Blaðsíða 9

„Ó-já“, segir Isólfur, „en það líður ekki
á löngu að breyting verðin- á þvi, og það
bráðlega, svo að um munar“.
„Nú! Heldurðu að hann breyti bráðlega
um veður frá því sem nú er?“
„Það verður komið bráðviðri cg brim í
sjó innan þriggja dægra!“
„Hvað hefirðu til marks tun það, og á
hverju er hægt að sjá það?“
„Sérðu ekki skipin, sem liggja bundin
við bakkann?“
„Jú, en mér sýnist fara vel um þau. Þau
hreyfast ekki í lognsævinu!"
„Þá tekurðu nú ekki vel eftir þeim.
Það er nú einmitt það, að þau hreyfast.
Líttu á siglutoppana, og sjáðu hvort þeir
hreyfast ekki til og frá“.
Þegar ég leit eftir þessu, sá ég, að siglu-
topparnir hreyfðust lítið eitt og spurði:
„Iivers vegna ætti þessi litla hreyfing að
hafa áhrif í þá átt að sjór og veður muni
breytast?"
„Af þvi að hreyfingin í sjónum er þegar
komin hingað — og að landi — án þess að
hennar gæti annars staðar. — En þú get-
ur athugað þetta síðar“.
Tæpum tveim dögum síðar var komið
afspyrnurok af suðvestri, stórveltubrim í
sjóinn, svo að marga báta rak á land.
Nokkru síðar hitti ég Isólf og gat þess
við hann hversu sannspár hann hefði orð-
ið með veðrið þennan dag. Hann brosti
og sagði: „Það er á ýmsu öðru, sem hver
maður gæti séð þetta, ef hann bara tæki
eftir þvi, m. a. má sjá það á skýjafarinu,
fuglunum og mörgu fleiru; það segir til
um þetta o. fl. svo að eigi verður um
villzt“.
öðru sinni gengum við saman trm þess-
ar slóðir og þá niður að austasta hafnar-
garðinum. Brá hann sér þá niður í fjöru.
austan rmdir garðinum og fór ég á eftir
honum þangað. Ekki gat ég þá séð, að
hann hefði þangað neitt erindi, nema ef
vera kynni það, að athuga nokkrar mar-
glittur, er þar voru við landið og iðuðu
þama í yfirborði sjávarins og sólskininu.
Segir hann þá: „Þeir hafa ekki fiskað
mikið hérna í Flóanum að undanförnu,
en nú fara þeir að fiska“.
„Af hverju heldurðu það! — Ómögulegt
er mér að sjá nein merki þess“.
„Jæja? Líttu bara á steinana þama,
þanglausu, sem út af er fallið; sérðu ekkert
athugavert við þá?“
„Nei, ekki annað en það, að það em
berar klappir og steinar; armað ekki“.
„En kuðungana?“
„Kuðungana? Jú, steinamir em alþaktir
kuðungum; það sé ég, en em þeir ekki
oft þarna? Og hvað sýna þeir?“
„Að fiskur er í göngu og kominn á
grunnmið. — Ætli enginn hafi reynt að
róa hérna út á milli eyjanna?“
„Það veit ég ekki“, sagði ég, „en hitt
er víst, að nýjan fisk höfum við ekki feng-
ið nokkra undanfarna daga“.
— Daginn eftir var fiskur kominn inn
í öll sund. T. d. fékk bóndinn í Víðinesi,
Hafliði Pétursson, hleðslu fiskjar í bát sinn
þennan dag. Vitanlega hafði ég enga hug-
mynd um það, hvort fjörusteinar þessir og
klappir hefðu verið kuðungslausar áður,
en ég hefi tekið eftir því síðam, að í fiski-
leysi sjást þeir þar ekki, og þegar farið er
að verða fiskjar vart á gmnnmiðum, mrnau
þeir tíðir gestir þar, a. m. k. fyrstu dag-
ana eftir að fiskjar varð vart nærri landi;
eru þeir þá á þurrum steinunum svo hátt,
sem flæðarmálið hefir náð um flóðið.
Haust nokkurt fyrir 14—15 árum —
en þá hafði verið gott sumar — sagði ég
við ísólf: „Mikil held ég að hún verði
veðurbreytingin til hins vema í vetur, eftir
svona langa öndvegistíð í allt sumar fram
á haust. Einhvern tima held ég að hann
hvessi og snjói í vetur“.
A K R A N E S
9