Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1887, Side 71

Gullið dómarans.
_ »Hjerna sat jeg, í hússkriflinu því arna og hjelt rjettarhald,
sagði dómarinn. Stór spánskur rumur, vesti fantur, var kærður
um að hafa drepið manninn frá mexikanskri konu, ljómandi lag-
legum og fjörugum kvennmanni.... pað var molluheitur sumar-
dagur, óttalega langur, og vitnin voru frámunanlega leiðinleg...
Okkur var svona hjerumbil sama um þetta máí, öllum sam-
an, nema þessum þarna rækallans áfjáða mexikanska kvenn-
manni, •— því þjer vitið hvernig þær elska og hvernig þær
nata, þessar mexikönsku, og þessi hafði elskað manninn sinn af
öllu hjarta, og nú hafði hún soðið alla þessu ást niður, og búið
til úr lienni hatur, og þessu hatri slengdi hún framan í Spán-
veijann út úr augunum, sem voru eins og logandi leiptur.
^g þjer getið hengt yður upp á það, að hún gat líka lífgað
gamla skarið hjá mjer með leiptrunum sínum, kall minn... Nú,
jæja, jeg hafði smokkað mjer úr frakkanum, lagt lappirnar
upp á borðið, og sat og mókaði, löðrandi í svita, og var að totta
einn af þessum kálblaðavindlum, sem menn um þær mundir töldu
nóga góða handa okkur í San Fransisco; málafærzlumennirnir
voru allir snöggklæddir líka og sátu reykjandi, og voru að tálga
með sjálfskeiðingunum sínum, og vitnin sömuleiðis, og fanginn líka.
Skoðið þjer til, það var nefnilega mergurinn málsins, að það
var ekld neitt sjerlega gaman að morðsökum um þær mundir, af
því að lilutaðeigandi kumpáni altaf var sýknaður, vegna þess að
kviðdómendur væntu svo góðs, að eins mundi verða gjört fyrir
þá í líkum kringumstæðum.... Og þó vitnaleiðslan væri skýr og
augljós og svo beint á móti þeim spánska sem nokkuð gat verið,
þá var okkur þó öllum fullljóst, að ef við færum að fella hann,
þá mundum við þykja óþarflega vandlátir, og jafnvel virðastvera
að skjöna uppá hvern. heiðursmann í hjeraðinu.. Umþærmundir
áttu nefnilega engir skrautvagna nje skartþjóna, og það eina,
sem menn gátu gjört til að láta dálítið á sjer bera, var það að
hafa sjer sjerstakan kirkjugarð til eigin þarfa.
En það var eins og kvennmaðurinn hefði sett sjer það eitt
fyrir mark og mið, að fá hann hengdan; þennan Spánveija; þjer
hefðuð átt að sjá hana. Jrarna gat hún starað á hann mínútum
saman, og svo leit hún bænaraugum til mín, sneri sjer svo við,
og horfði framan í kviðdómendurna í fimm mínútur, sjálfsagt; og
stundum grúfði hún sig niðrí hendur sjer, eins og henni lægi við
að örvænta, en rauk svo strax upp aptur, og varð eins eldfjörug
og áköf eins og jeg veit ekki hvað.... En þegar kviðdómendur
komu fram með atkvæði sitt: »sýkn«, og jeg sneri mjer að
fánganum, og sagði honum frá því, að nú væri liann frjáls, og
gæti farið sína leið, þá reis kvennvargurinn upp_; hún rjetti úr
sjer, þangað til hún var eins stór og voldug að sjá eins og frei-
gáta undir fullum seglurn, og svo sagði hún:
»Dómari! .. . Eruð þjer á því, í alvöru, að þessi gaur sje
ekki sekur? Hann sem myrti mannin minn alveg ástæðulaust
fyrir augunum á mjer og börnunum mínum. Eruð þjer sann-
(6T)