Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1894, Qupperneq 76

Drengurinn með körfuna.
Fyrir nokkrum árum gekk lítill drengur í nánd við Wash-
ington með þunga körfu í hendinni og hvíldi sig opt. þ>egar
hann var orðinn uppgefinn, setti hann körfuna frá sjer við veg-
inn og fór að gráta. »þú ert orðinn lúinn, drengur minn*i
sagði velklæddur maður, sem ætlaði að ganga fram hjá honuni-
»Já!« segir drengur, »og jeg verð barinn, ef jeg kemst ekki heini
með körfuna«. »Gráttu ekki, drengur minn«, segir velklæddi
maðurinn, »jeg skal hjálpa [)jer«; tekur körfuna og leggur á stað með
drengnum. Eptir stundarkorn segir hann við drenginn, »nú ertu
nærri kominn heim til þín og getur sjálfur borið körfuna það
sem eptir er; jeg fer nú ekki lengra, hjerna er húsið mitti
sem jeg bý í«. Drengurinn þekti húsið og rak upp stór augu<
því maðurinn, sem bar körfuna, var sjálfur forseti Banda-
fy lkj an n a.
*
* *
Hnittilegur hrekkur.
Annan febr. í ár (1893) fjekk leikhússtjórinn í Stafangri
hraðftjett svo látandi:
»Jeg leigi leikhúsið á morgun; tilkynnið öllum blöðunum.
jeg held fyrirlestur um rjettindi kvenna. Aðgangur 2 kr.
Henrik Ibsen«.
Eins og nærri má geta, verða allir uppi til handa og fóta,
og allt var gert til þess að sem fiestir fengi að heyra til hins
heimsfræga skálds. Leikhúsið var leigt, auglýst í öllum blöðum
bæjarins, og aðgöngumiðarnir rifnir út á lítilli stundu — færri
fengu en vildu. — |>egar tíminn var kominn um kvöldið og leik-
húsið troðfullt af áheyrendum, sat leikhússtjórinn inni í herbergi
sínu, viðbúinn að taka á móti skáldinu Ibsen; kemur þá inn
ungur maður, heilsar og segir, að það sje hann, sem ætli að tala
í kvöld og heiti Henrik Ibsen. Leikhússtjórinn verður alveg for-
viða og sjer að nú er komið í óvænt efni, en ræður það þó af,
að láta manninn fara inn á leiksviðið. þegar þangað er komið,
hneigir hann sig hæversklega og segir að hann sje sá, sem í
kvöld eigi að njóta þeirrar virðingar að tala um rjettindi kvenna
fyrir hinum heiðruðu áheyrendum.
Óðara en orðinu var slept komu upp verstu óhljóð og óp
frá áheyrendum. peir sögðust ekki vilja heyra eitt orð af þvi,
sem hann ætlaði að tala, heimtuðu peninga sina borgaða aptur,
skaðabætur fyrir gabbið og að maðurinn væri tekinn fastur fyrir
svik. þessum látum linti ekki, fyr en lögregluþjónarnir skárust
í leikinn og settu manninn í hald. Yið það fóru áheyrendur
heim, en Ibsen þessi var yfirheyrður á marga vegu, en rannsóknin
endaði með því, að hann væri sýkn saka og ætti að fá það, sem
inn hefði komið fyrir aðgöngumiðana — sem var ekki alllítið —,
því að hann hefði alls engin svik haft í tafli. Fyrirlesturinn
hefði hann haldið, ef hann hefði getað það fyrir lögregluþjón-
unum; hann hjeti Henrik Ibsen, væri að sönnu búðarsveinn frá
(66)