Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1896, Qupperneq 66

hvert, að tollarnjr eru ahaltekjugreiu landsins, að árstekj-
urnar sum árin hafa verið minni en útgjöldin, en sum ár-
in aptur meiri, og hve mikið landið átti til í viðlagasjóði
og peningum, svo og hve mikil skuld þess var við ríkis-
sjóð Dana.
Póstávísunum fjölgaði sífellt ár frá ári þangað til 1893.
A árunum 1874—1884 voru þær að meðaltali ár hvert kr.
24,282 en frá 1885 —1893 kr. 382,751 á ári hverju.
Þetta leiddi til þess, að landið komst í talsveiða skuld
við ríkissjóð Dana, en sem í alla staði var hættulaust,
þar eð landið átti talsvert meiri peningaforða en skuld-
inni nam, að einu ári undanskildu. En strax sem lagður
var tollur á kaffi og sykur, lækkaði skuldin, og þegar svo
þar við bættist, að peningastraumurinn út úr landinu gekk
að miklu leyti gegnum landsbankann, en minkaði að því
skapi við pósthúsið, þá hvarf skuldin á 2 árum, svo að
landið átti nú við árslokin til góða hjá ríkissjóði kr.
125,882 eptir skýrslu sjalfrar fjárhagsstjórnarinnar í Dan-
mörku. Má þetta gleðja þá, sem hræddir voru um tjár-
hag landsins vegna bankans og seðlanna, sein landssjóð-
ur gaf út, og um leið mega þeir sannarlega kenna í brjósti
um meistarann E. M, að hann skuli haia skrifað allt það
bull og ósannindi, sem hann hefur látið frá sjer fara frá
upphafi þessa máls. Póstávísanirnar námu að eins kr.
172,643 árið 1894, og peningaforði landssjóðs í jarðabókar-
sjóði var við árslok kr. 360,280.
Sumum kann að þykja skýrslur þessar leiðinlegar, en
þeim, sem annt er um hag landsins, mun eflaust þykja
vænt um, að geta sjeð hjer í stuttu yfirliti fjárhagslegt á-
stand þess og landsbankans. Þeir, sem óska kynuu ítar-
legri upplýsinga í þessu efni, eiga kost á að kynna sjer
stjórnartíðindiu og landsreikningana, sem í sumum atrið-
um gefa nákvæmari skýrslur.
Tr. G.
Enn um sullaveiki.
Það er enginn sómi fyrir Islendinga, hve lítið þeir
gera til þess að útrýma sullaveikinni, og hve vantrúaðir
þeir eru á kenningar lækna um orsakir hennar. Að vísu
hefur alþingi lagt skatt á hunda og þannig gert sitt til
að fækka þeim, en ýmsir, meira að segja skynsamir menn,
láta sjer enn um munn fara, að þeim detti ekki í hug að
trúa því, að menn fái veikina úr hundunum, og skella
þannig skolleyrunum við margra ára reynslu hjer og ann-
arstaðar.
Stundum heyrast hjer á landi raddir, sem ámæla
(60)