Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1905, Qupperneq 39

að sjúkravagni, er fer á eptir fylkingunni og tekur við
brjáðum og voluðum“. En þó kreddur svíki, þarf trúar-
tilfinningin eða rjettara sagt trúin á allt gott og háleitt
í tilverunni, ekki að bila, og mannkynið ætti því að geta
haldið örugt áfram ferðinni. En ekki vill Höífding hafa
neitt annað fram undan fylkingunni nú en lieiðan sjón-
deildarhringinn, og hann opinn og öndurðan fyrir öllum
framförum, eða þá að eins hinar háleitustu mannlegu hug-
sjónir um gildi }>essa lífs. Það muni duga, því að ekki
sje minna i það varið að vera dyggur verkamaður en-
mikill trúmaður. „Vér lifum á því, sem er, síður því, sem
getur verið, en sízt á því, sem á alls engan hátt getur
átt sjer stað“.
Með skapferli sínu og skoðun á lífinu hefur Höffding
orðið rnörgum manninum til bjargar og hafið hann til dugs
og dáða. Hann hefur leitt marga samtíðarinenn sína og
samlanda út úr svarlnætti örvæntingar ogvantrúar á lifið
og stappað í þá stálinu. Það var umhrotatíð og leysinga
i Danmörku um það leyli, er hann hóf ævistarf sitt, en
það var samtímis Georg Brandes, Brandes var boðber-
inn til fjöldans, hann var herlúður tímans, en þeir, sem
hafa haft svo nærnt eyra, að þeir gengust fyrir öðru hljóöi,
munu, margur hver, hafa fundið fegurra lag og þýðara, og
þó karlmannlegt í munni Höfldings. Að vísu hefur hon-
um aldrei verið eins létt um mál og Brandes. hvorki til
rits nje ræðu. Það hleypur þar ekki hvert orðið af öðru
hoppandi og hlæjandi, eða með ærslum og ákafa upp í
fangið á manni eins og hjá Brandes, en það getur verið
opt og einatt þyngra á metunum og stefnir dýpra, það er
Höffding segir. Hóffding er heldur enginn ákafamaður
eins og Brandes, ekkert eldgjósandi fjall, er í svartnætt-
inu lýsi yfir löndin ; miklu lieldur má líkja honum við
ljósið. er stendur inni við háaltarið i musteri vísindanna
og logar þar glatt og rólega. En þessir menn voru eins
og samvaldir fyrir sinn tíma, Brandes til að vekja og
hvelja; Höffding til þess að leiða og henda á æðri brautir,
og er hið síðara atriðið ekki minna um vert en hið fyrra.