Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1910, Qupperneq 100

hugsun að dofna, og nú iðrast eg eftir, að eg fram-
kvæmdi ekki mína fyrstu hugsun«.
Hún (eítir hjónaskilnaðinn): »Yið skulum ekki
vera óvinir pó við skiljum. Svo getur farið að eg
vilji gi/ta mig aftur, og vona eg pá að pú, Adólf minn,
geíir mér góð meðmœli«.
»011u gamni fylgir nokkur alvara«, sagði stúlkan
pegar hún tók léttarsóttina.
Frúin: »Hver var pessi langi slæpingur, Stína>
sem var að tala við pig á ganginum í gærkvöldi?«
Stína: »Osköp er að heyra hvernig frúin talar.
Hafið pér aldrei á œfi gðar clskað ?«.
Tómas: »Hvernig líður honum Friðrik, kunningja
okkar ?«
Pétur: O—minstu ekki á hann!«
Tómas: »Er hann' dáinn?«
Pétur: »Nei! miklu verra«.
Tómas: »Hvað er petta, er hann kominn í bet-
runarhúsið?«
Pétur: Nei! langtum verra, hann strauk bart
með konuna mína«.
Frúin: »Hann frændi minn B. var ekki lengi að
eyða arfinum sínum, eg skil ekki hve hann gat verið
fljótur að brœða alt pað gull«.
Maðurinn: »0 — pað hefir bráðnað í eldi ástar-
innar, hann hefir altaf verið að trúlofast nýrri og
nýrri fegurð, en pá er gullinu hættast við að bráðna«.
Hann: »Eg er nú búinn að biðja yðar prisvar
sinnum, og vena nú að pér séuð ekki svo hjartalaus-
ar að neita mér i fjórða sinn«
Hún: »Jú pað verð eg að gera, eg er hjartalaas
og enginn gefur pað, sem hann á ekki til«.
(90)