Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1912, Blaðsíða 91

Eg œtla að gera það seinna.
Friðrik á Hóli var einbirni og hafði eignastjörð-
ina í arf eftir föður sinn, hann átti 4 börn, og þegar
hann andaðist tók Jóhann elzti bróðirinn við jörð-
inni og nokkru af búinu með peim skilmála, að bróðír
hans Jón, átti að fá sinn erfðahlut úr jörðinni borg-
aðan strax, en báðar systurnar áttu að eins að fá
vexti af þeirra hlut um ákveðið árabil.
Pegar Jóhann hafði tekið við jörðinni, giftist hann
fátækri bóndadóttur í sveitinni, er Ólöf hét; hún var
í eftirlæti hjá foreldrunum, og brá því við, þegar hún
fór að sjá um búskaþinn, og þurfti að vinna stund-
um fram á nætur, því Jóhann var vinnuharður og
ósérhlífinn, að öðru leyti var hann góður við konu
sína og samlyndið gott.
Jóhann varð að taka lán til að borga bróður
sinum arfahlut hans og til að fjölga skepnum. Hann
var mörg ár að reita saman í þessa skuld, og loks
hafði hann lokið henni allri, en nú voru systurnar
eftir, hann langaði til að eignast alla jörðina.
Nokkru eftir að nefnd skuld var greidd öll, fóru
hjónin bæði til kirkju og komu við hjá nábúunum
á leiðinni heim, konurnar voru þá að sýna Ólöfu hjá
sér í búr, eldhús og baðstofu, hjá sumum sá hún
hentugri áhöld, alt hreinlegra í baðstofunni og á
tveim stöðum eldavélar. — A Hóli var að eins hugsað
um að spara og böðlast áfram að vinna. Tvo vetur
voru heyin spöruð heldur mikið, því Jóhann misti
þá nokkuð af fé sínu úr hor.
Þegar Ólöf var nýkomin heim úr kirkjuferðinni,
segir hún við mann sinn, sem var að búa sig i kaup-
staðarferð: »Ósköp værir þú vænn góði minn, ef
þú keyptir ofurlitla eldavél og gæfir mér, eg er orð-
in svo dauðleið á gömlu steinhlóðunum okkar, þau
eru svo eldiviðar ódrjúg, hún Ingibjörg mín i Nesi
sagði mér, að eldavélin hennar væri miklu eldiviðar
(77)