Lífið - 01.01.1936, Síða 83

LÍFIÐ
79
skýja. Þetta afrek vísindanna dreyfði skýjunum og kom í
veg fyrir að feikna kornakrar eyðilegðust. Uppskerunni var
borgið að því er virtist. Hann leit aftur út um gluggann.
Kornið bylgjaði að vísu enn á akrinum. En sjá! Feikna
haglstormur skall á. Á fáeinum augnablikum var allur akur-
inn kolsvartur — ekki kornstöng eftir. Hann hafði verið
að dreyma.
Hann sá iður jarðarinnar opnast. Ymsar lagfæringar voru
gerðar, er höfðu það í för með sér, að jarðskjálftar voru
ekki framar til. — En næstum samstundis varð hann ein-
kennilegrar bylgjuhreyfingar var. Hann hrökk við. Þetta var
auðsæilega dálítill jarðskjálftakippur. Hann hafði verið að
dreyma.
Hann sá geysistórar athugunarstöðvar hreyfinga lofts,
lagar og láðs. Það voru líka til feikna stórar og margbrotn-
ar vélar til að stjórna þeim. Hvorki flóðöldur, fellibyljir,
þrumuveður, snjóflóð, jarðskriður, eldgos né snjór voru
framar til. Uppgufunin féll sem regn í afmældum skúrum,
eða sem dögg, aftur til jarðar. — En hvað skeður svo!
Snjórinn hlóðst niður í kringum hann. Hann vaknaði ónota-
lega úr leiðslu yndislegra drauma. Það var tvísýnt, hvort
hann bæri ekki beinin úti í þessum byl. Loks tókst honum
þó að ná bygðu bóli. Hann hét því að láta sig ekki dreyma
oftar.
Hann las líffærafræði. Hann sá sérhverja smáögn líkamans
gagnrannsakaða af orkumiklum geislum, er alt leiddu í ljós.
011 líkams- og sálarmein voru að fullu grædd og bætt. — En
sjá! Smásveinn, er hann unni, dó skyndilega, umkringdur
af læknum, og voru sumir þeirra sérfræðingar. Hið fyrra var
»teoría“. Hið síðara staðreynd. Hann vissi, að hann hafði
Verið að dreyma.
Hann las þjóðhagsfræði. Hann sá einum og sérhverjum
launað, eins og hann átti skilið. Allir voru ósérplægnir. Al-
staðar var friður, nægtir, ástir og hamingja. Líf allra
•nanna var alsæla. — En svo kom hinn óttalegi veruleiki!
Heimsstyrjöld skall á alt i einu. Það var ógurlegt kvala- og'
tára- og blóðbað, sem varaði í nokkur ár. Það skildi heiminn.