Jólagjöfin - 24.12.1922, Blaðsíða 20

Jólagjöfin.
18
um þótst sjá, aö yí5ur mundi vera fyrir bestu að vera með
börnum og unglingum, sem létu y'Sur komast að raun um, aS
þeim þætti vænt um ySur.
Nú megiS þér ekki bregSast okkur. Þér komiS eins fljótt
og þér getiS.
MeS alúSarkveSju frá konu minni.
YSar gamli og góSi vinur
Klemmensen."
Þótti Mörck endir bréfsins taka út yfir allan þjófabálk.
. .. . Ja, einmitt j)aS! Hann Klemmensen hefir þótst sjá, hvaS
honum myndi vera fyrir bestu. ÞaS var jmkkapiltur, Jjess:
Klemmensen, — alveg ójmlandi maSur. HvaS átti hann meS
aS skifta sér af einkahögum annara? Og svo jæssi börn og
barnabörn! Hann hefSi samt átt aS vita, aS hann Mörck gamli
vildi ekkert frekar en aS vera laus viS .... (Mörck varpaöi
öndinni mæSilega). Nei, þaS var best aS fara ekki langt út
í j)á sálma, hann vildi ekki fara aS rifja upp fyrir sér missi
drengsins síns .... (Hann lamdi hnefanum ofan í borSiS). Nei,
Klemmensen minn! Þetta er helst til kumpáanlega boSiS.
Mörck stóS upp. ÆtlaSi hann aS stinga bréfinu i ofninn,
svo aS þaS væri ekki aS flækjast lengur fyrir honum.
ÞaS var frernur heitt í stofunni. Mörck lauk fyrst upp neSri
hurSinni. RauSleitan bjarma frá eldinum lagði um stofuna.
SíSan dró Mörck stólinn aS ofninum og settist fvrir framan
eldinn. Vildi hann sjá jætta jólabréf brenna til ösku.
Þá var sem hann heyröi alt í einu eitthvert þrusk úti í horni.
Ef til vill var þaS aS eins gustur inn urn gluggann. Hann
sneri sér til hálfs viS í stólnum. Þá sá hann, hvar Ijósleit
og þokukend vera stóS fyrir framan hann. Mörck einblíndi á
hana. Og j)eim mun lengur sem hann staröi, J)eim mun greini-
legar þóttist hann sjá hana og þaS var enginn annar en konan
hans sáluga.
Mörck gamli var nú einhvern veginn J)annig fyrirkallaSur,
aö hann varS ekki var viö nokkurn geig, heldur var sem
honum þætti þetta ósköp eölilegt.
„Hvert erindi átt þú nú hingað, María?“ spuröi hann.
„Okkur er einstöku sinnum leyft aS hverfa til jarSríkis,"
svaraSi hún. „Megum viS þá heimsækja þá, sem viS höfum
elskaö. Þess vegna er eg komin til þín, Jakob.“