Jólagjöfin - 24.12.1922, Blaðsíða 69

Jðlngjöfin.
6 7
Nú, honum var nú ekki aldur aö meini, — þegar hann væri
einn síns liös, gæti hann enn þá tekiö eitthvaö fyrir. Sem þjónn
aö minsta kosti gæti hann vafalaust unniö sér viöurværi. En
jafnframt og þessar hugsanir þutu í gegnum heila hans, hvíldu
augu hans stöðugt á bróöur hans. Og hann sá hann alt í einu
fyrir sér í huganum; hann sá hann sitja á steini viö veginn
og sól skein í heiöi; hann sá hann stara meö stórum, hvítum
augum upp í himininn og sólinni var um megn aö hafa áhrif
á augu hans. Þá fann hann: aö jafnáreiðanlega víst og þaö
var, aö bróðirinn átti engan annan aö en hann í heiminum, átti
hann sjálfur heldur engan annan en þenna bróöur. Hann
fann, aö kærleikurinn til þessa bróður var kjarni lífs hans.
Og nú varö honum' i fyrsta skifti fyllilega ljóst, aö aö eins
trúin á, aö blindi bróöirinn endurgyldi þenna kærleika og fyrir-
gæfi honum, haföi unnið þaö, aö hann gat boriö bágindin
meö slíku þollyndi. Hann gat ekki alt í einu fleygt þeirri von
frá sér. Hann fann, að hann þarfnaðist bróðursins jafn-mikiö,
og bróðirinn þarfnaðist hans. Hann vildi ekki, já, hann gat
ekki yfirgefið hann. Hann varð annaöhvort aö sætta sig viö
vantraustið eða finna eitthvert ráö til aö sannfæra bróður sinn
um tilhæfuleysið í grun hans .... Jú, ef hann gæti nú aflað
sér gullpenings einhversstaðar. Ef hann gæti sagt við bróður
sinn snemma í fyrramálið : Eg liefi bara geymt hann, til þess
að þú fleygöir honum ekki í verkamennina, til þess aö fólk
skyldi ekki stela honum frá þér ...., eöa eitthvaö á þessa
leiö ....
Fótatak heyrðist í stiganum; ferðamennirnir gengu til hvílu,
Skyndilega flaug í huga Carlos að klappa á dyrnar hinumegin
og segja gestunum frá því, sem gerst haföi í dag, og biðja
þá um tuttugu franka, en hann vissi jafnframt, aö það mundi
alveg árangurslaust. Þeir mundu ekki einu sinni trúa sög-
unni. Og hann mintist nú þess, hve hræddur fölleiti maöur-
inn haföi oröiö, er hann kom fram úr myrkrinu inn í glamp-
ann frá Ijóskerunum.
Hann teygöi úr sér á hálmdýnunni. Þaö var niðamyrkur
í herberginu. Nú heyröi hann verkamennina þramma niður
riöið. Þeir voru í háværum samræöum.
Rétt á eftir var báöum portgrindunum lokað. Vinnumaö-
urinn gekk enn þá einu sinni niöur riðið og kom upp strax
aftur; svo komst alt í kyrö. Carlo heyröi nú aö eins hroturnar
í Geronimo. Brátt uröu hugsanir han§ óljósar og draumkendar,
og loks sofnaöi hann.
Þegar hann vaknaði, var enn þá niðamyrkur. Hann skim-
aði eftir glugganum, og þegar hann haföi starað lengi í svart-
5*