Jólagjöfin - 24.12.1922, Blaðsíða 70

68
Jóíagjöfin.
nættiS, gat hann loks greint gráan ferhyrning. Geronimo svaf
enn þá þungum drykkjusvefni. Carlo hugsaSi um hinn kom-
andi dag, og það fór hrollur um hann. Hann hugsaði um
nóttina eftir þennan dag, um daginn eftir þessa nótt, um alla
ókomna tíma, og hann fyltist skelfingu, er hann hugsaíSi um
einveruna, er beiiS hans. Hvers vegna hafSi hann ekki verið
hugaðri í gærkvöldi? Hvers vegna hafði hann ekki farið á
fund gestanna og beðið þá um tuttugu franka? Ef til vill
hefðu þeir sýnt honum meðaumkun. Og þó — ef til vill var
það gott, að hann hafði ekki beðið þá. Já, hvers vegna var
það gott? .... Hann settist skyndilega upp í rúminu og fékk
hjartslátt. Nú vissi hann, af hverju það var gott. Ef þeir hefðu
synjað honum, þá hefði þeim sennilega fundist hann grun-
samlegur .. en hvað........Hann starði á gráa blettinn, hann
var farinn að lýsa dálítið.......Það, sem ósjálfrátt flaug i
huga hans, var ógerlegt, alveg ógerlegt.......Dyrnar hinum
megin, þær voru læstar — og auk þess: þeir gátu vaknað........
Já, þarna hinum megin — grái, lýsandi bletturinn í myrkrinu,
þaö var hinn komandi dagur. — —
Carlo fór fram úr rúminu; það var eins og grái bletturinn
drægi hann að sér. Hann þrýsti enninu að kaldri rúðunni.
Hvers vegna hafði hann farið fram úr? Til þess að íhuga?
.... Til þess — að reyna það? .... Hvað þá? .... Það
var alveg ókleift — og auk þess væri það glæpur. Glæpur?
Hvað eru tuttugu frankar fyrir þess háttar menn, sem ferð-
ast þúsund rnílur fyrir skemtunar sakir. Þeir myndu alls ekki
verða áskynja um, að þeir hefðu mist nokkra peninga...........
Hann gekk fram að dyrunum og opnaði hurðina hljóðlega.
Hinum megin við ganginn að eins tvö skref frá honum voru
hinar dyrnar — læstar. Á nagla við dyrnar héngu einhverjar
spjarir. Carlo þreifaði um þær með hendinni .... já, ef
menn létu pyngjur sínar liggja í vösunum, þá væri lifið ekki
margbrotið; þá þyrfti brátt enginn að fara um og betla........
En vasarnir voru tómir. Já, hvað átti hann þá að gera? Snúa
aftur til herbergis síns og leggjast til svefns á hálmdýnunni.
Hann hugsaði sig um. Það gáfust ef til vill betri úrræði til
þess að afla sér tuttugu franka — hættuminni og heiðvirð-
ari. En ef hann gerði nú alvöru af því, og drægi sér í hvert
skifti nokkur sentim af ölmusunum, þar til hann hefði sparað
sér tuttugu franka og skifti þeim þá fyrir gull. En hve langan
tima gæti það ekki tekið — mánuði, ef til vill eitt ár. — Ó,
ef hann að eins hefði kjark! Hann stóð enn kyr í ganginum.
Hann leit til dyranna......Hverskonar glampi var þetta, er
lagði þráðbeint niður á gólfið? Gat það átt sér stað? Hurð-