Jólagjöfin - 24.12.1922, Qupperneq 71

Jólagjöfin.
69
inni var aö eins hallaö í hálía gátt — hún var ólæst...Hvi
var þaö svo furðulegt. Svo mánuðum skifti hafði hún ekki
getað gengið aftur. Og hvers vegna þurfti hún þess? Hann
mintist þess, að að eins þrisvar í sumar höfðu menn sofið þar.
í tvö skifti voru það iðnnemar, i eitt skifti ferðamaður, er
hafði meitt sig i fótinn. Dyrnar voru ólæstar — nú þurfti
hann að eins á kjark að halda — já og heppni. Kjark? Það
versta, sem fyrir hann gat komið, var, að báðir vöknuðu, en
þá gæti hann altaf fundið einhverja afsökun. Hann gægðist
inn í herbergið í gegnum gættina. Hann gat að eins greint, að
menn voru í rúmunum, þvi enn þá var lítið farið að birta.
Hann hlustaði: Þeir drógu andann rólega og reglulega. Carlo
opnaði dyrnar hægt og gekk inn í herbergið, hratt en hljóð-
laust á berum fótum. Bæði rúmin stóðu langsum undir veggn-
um gegnt glugganum. Á miðju gólfi stóð borð. Carlo lædd-
ist þangað. Hann strauk með hendinni yfir borðflötinn og
fann þar lyklakippu, pennahníf og litla bók — og ekki ann-
að.....Nú auðvitað.......Að hann skyldi geta látið sér detta
annað eins í hug, að þeir legðu peninga sína á borðið! ....
Og nú getur hann eins vel farið sína leið! . .. . Og þó þurfti
ef til vill að eins laglegt handtak — og það hafði lánast
honum......Og hann nálgaðist rúmið við dyrnar. Á stólnum
liggur eitthvað — hann fer höndum um það — það er marg-
hleypa.....Carlo hrekkur við. Ætti hann ef til vill að hirða
hana, því hvers vegna hafði þessi maður hlaðna marghleypu?
Ef hann vaknaði og yrði hans var, Carlo.........Hvað þá?
Hann ætlaði að segja: Klukkan er þrjú, náðugi herra, þér
verðið að fara á fætur! Hann lét þá marghleypuna liggja.
Og hann læddist lengra inn í herbergið. Hér á hinum stóln-
um, undir fötunum .... hamingjan góða, þar er eitthvað ....
það er pyngja — hann heldur á henni í hendinni......í sömu
andrá heyrir hann dálítið þrusk. Hann laut niður skyndilega
og lagðist flatur á gólfið við rúmgaflinn. Aftur heyrðist þrusk
— djúpur andardráttur, hóstakjöltur — svo aftur þögn, graf-
arkyrð. Carlo liggur kyr á gólfinu með pyngjuna í hendinni
og bíður. Það er engin hreyfing framar. Föl birta er farin
að lýsa um herbergið. Carlo þorir ekki að standa á fætur.
Hann skríður fram gólfið til dyranna, hurðin stóð í hálfa
gátt og honum tókst að sleppa út. Hann skriður lengra fram
í ganginn, og þar fyrst rís hann á fætur og varpar öndinni.
Hann opnar pyngjuna — henni er skift í þrjú hólf, í hliðar-
hólfunum eru að eins smápeningar. Nú opnar Carlo miðhólfið;
því er læst með greiplási, hann finnur þar þrjá tuttugu franka
peninga. Snöggvast flaug í huga hans að taka tvo af þeim, en