Freyr

Árgangur

Freyr - 01.06.1954, Blaðsíða 15

Freyr - 01.06.1954, Blaðsíða 15
FRE YR 183 lagði inn, var að meðaltali 30 pund, eða mjög ná- lægt því, og er það sú mesta meðalvigt, sem ég hefi fengið. Voru þar í nokkrir tvílembingar. Gimbrarn- ar undan Gylfa setti ég á flest allar. Þrifust þær prýðilega um veturinn. Bar öllum saman um það, að þeir hefðu aklrei séð eins fallegar gimbrar; eins voru þær prýðisfallegar haustið eftir, veturgamlar. Reynslan var lík haustið eftir. Þá seldi ég nokkra beztu lambhrútana til lífs, flesta austur yfir Mýr- dalssand. Þcir vógu um og yfir 90 pund. I haust voru lömbin ágætlega væn. Þyngsti lambkroppur- inn var í haust 44 pund. Tvo lambhrúta setti ég á, er vógu 94 og 103 pund. Lömbin reynast 10 pund- um þyngri að haustinu, til jaínaðar vegna Gylfa. Eg á 2 tvievetra hrúta undan Gylfa. Þeir munu hafa verið í haust um 180 pund hvor.“ Ég tel víst, að meðal þyngd á kjöti slátur- dilka í Vik, haustið 1921, hafi ekki verið yfir 12 kg og líklega ekki náð þvi. Dilkar Magn- úsar hafa því verið mjög vænir. Slátur- vigtin í Vík er 1951 12.9 kg, 1952 13.66 og 1953 13.62 kg. (Árbók landbúnaðarins). Brandur Brandsson, bóndi í Prestshús- um í Mýrdal, skrifar mér 6. jan. 1924: „Um ullina er það að segja, að hún er ágæt, vel hrokkin á tog, þelmikil, illhærulaus og mikil. Hefir ullin vaxið hjá mér svo, að nú fæ ég til jafnaðar um I14 kg af kind (vel þvegin). Til fóðurs er þetta fé, að mínu áliti, mjög þrifagott. Hvað kyn- festu snertir þá er hún auðsæ, bæði á svipmóti fjárins, holdum og ullarfari. Undan fyrri hrútn- um frá þér seldi ég 5 lambhrúta á 75 krónur og 1 veturgamlan á 110 krónur. Hafa þessir hrútar reynzt vel, eru fallegar kindur og eigendurnir ánægðir með árangur kynbótanna. Ærnar undan þingeyska hrútnum, sem ég fékk 1920, eru 8 pund- um þyngri, til jafnaðar en heimaær, en lömbin um 10 pd. þyngri. Veturgamli hrúturinn, sem ég fékk hjá þér 1921, vóg haustið 1923 190 pund, sem er gríðar þyngd. Tvævetran hrút á ég nú undan fyrri hrútnum að norðan; vóg sá í haust 180 pd. og er mikil þyngd." Guðmundur Þorbjarnarson á Stóra-Hofi segir til mín í bréfi frá 4. febr. 1924: „Hrútinn Spak, frá Þórði í Svartárkoti, tel ég góða kind. Hrútar, sem ég hefi notað undan hon- uin og heimaám, hafa gefizt fremur vel. Nokkrir bændur hafa fengið hjá mér hrúta undan Spak og hafa þeir reynzt fremur vel. Arni Ófafsson í Hlíðarendakoti, fékk hjá mér veturgamlan hrút og lét hann ganga úti mcð 40 ám veturgömlum um veturinn. Haustið eftir var hann mjög rýr og var lógað. En þegar til kom voru lömbin undan honuin og tvævetlunum vænni cn lömb Arna und- an eldri ánum. Fyrstu árin, sem ég átti Spak, setti ég fátt á undan honum, en lömb undan hon- um vógu meira til frálags en venja var. Nú á ég um 100 ær undan honum og svo hrúta. Er það einstaklega fallcgt fé og ekki get ég lagt merki til, að það sé vandfóðraða en annað fé, og enn sem komið er verð ég að telja það bctra fé.“ Jóhann Kristjánsson, bóndi í Skógarkoti i Þingvallasveit, segir i bréfi til mín 7. jan. 1924: „Hrútinn frá Lundarbrekku, sem þú sendir mér snemma vetrar 1919, notaði ég í 4 vetur, handa S0—100 ám. Ég tel hann liafa bætt fé mitt mikið bæði er snertir beitarþol, ullargæði og skrokk- þyngd. Hefir skrokkþvngd aukizt á dilkum mín- um síðan um 4—0 pd. til jafnaðar. Nú eru hér til ær og ærefni undan honum 120 að tölu. Eru þær fremur fallegar og bera af öðru fé hér að vænleik. Þær virðast þola útiganginn hér engu síður en annað fé heimaalið. Eg hefi selt undan norðan- hrútsa 34 lambhrúta, sem vógu 100—120 puncl, austur í Arnessýslu, til Borgarfjarðar og hér í kring. Nú á ég 3 hrúta fullorðna undan honum, sem vega um 200 pund.“ Þorsteinn Sigurðsson, bóndi að Langholti i Flóa skrifar mér 5. jan. 1924 og segir: „Fyrstu drög til fjárstofns míns eru frá föður mínum, Sigurði Sigurðssyni, er hér bjó. Hann fékk hrút af þingevzku kyni frá Asmundi Benedikts- syni, í Haga í Gnúpverjahreppi.#) Hér sáust Iengi glögg merki þingeyzka hrútsins; féð varð jafnara, þykkara og holdþéttara. Jóhannes Jóhannesson Reykdal, á Set- bergi við Hafnarfjörð, segir: „Hrútinn, sem ég fékk úr Þingevjarsýslu haust- ið 1919, notaði ég í 4 vetur, en seldi síðan Einari kaupmanni Einarssyni í Grindavík. Undan hrút þessum hefi ég fengið jafnvaxið, frítt, holdþétt og *) Ásmundur flutti frá Stóruvöllum í Bárðar- dal með fé sitt að Haga 1870. Þá var Baldurs- heimsféð orðið þekkt fyrir 30 árum. — J. H. Þ.

x

Freyr

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Freyr
https://timarit.is/publication/863

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.