Dagblaðið Vísir - DV - 11.03.2006, Blaðsíða 44

44 LAUGARDAGUR 11.MARS 2006
Helgarblað DV
Samhjálparmenn standa á tímamótum því nýlega seldu þeir húseignir sínar á Hverfisgötunni og festu
kaup á nýju húsnæði i Stangarhyl. Þangað ætla þeir að flytja með göngudeild sína og félagsstarf en
kaffistofan sem hefur um árabil þjónað utangarðsmönnum í miðbænum verður ekki flutt í úthverfi. Enn
vantar þó húsnæði fyrir þá starfsemi. Samhjálparmenn berja sér ekki á brjóst og miklast af verkum sín-
um, enda væri það ekki í þeim kristilega kærleiksanda sem einkennir allt þeirra starf. Þeir hafa ekki
farið mikinn í fjölmiðlum eða auglýst starfsemi sina. Þó eru alltaf að gerast kraftaverk í Samhjálp þar
sem þjáðar sálir finna lausn og frið og rísa upp til nýs lífs. í Samhjálp eru allir jafnir enda fer Guð ekki
í manngreinarálit eins og mönnunum hættir til.

mm t
§j „gs
fstl ■ wmi
■ ;; ; ■ tm ■ 0?
■ :memw
ind Heiða Guðmundsdóttir er
noma 23 ára en þegar hún lítur
linn veg finnst henni allt eins
gæti verið fertug, svo mikið
hún reynt á sinni ungu ævi.
m að cirekka ellefu ára gömul
■að lá leiðin bara niður á við.
x grýttan veg í heimi áfengis
imuefna hefur Begga náð sér
1 og hefur veriö edru í sextán
iði. Það þakkar hún ekki síst
■ þar sem hún fann Guð aftur
og reis upp til nýs lífs.
Berglind segist strax sem krakki
hafa verið viss um að dóp og áfengi
væri eitthvað sem henni væri ætlað.
„Mér fannst þetta einfaldlega
vera mín deild. Það var búið að vera
mikið rugl heima hjá mér í nokkur ár
og mér fannst það bara eðlilegt þeg-
ar löggan kom heim og allt fór í háa-
ífcft. Mamma drakk þó ekki en var
fárveikur aðstandandi. Hún er líka
komin til lífsins aftur fyrir hjálp
Samhjálpar og er í fínum málum í
dag."
Berglind segir mér þetta meðan
hún hellir upp á kaffl en við hittumst
heima hjá henni til að spjalla.
Tíkin Skotta sem tók á móti mér
með miklum fagnaðarlátum er farin
að róast og Begga er búin að leggja
litlu tveggja mánaða prinsessuna
sína út í vagn þar sem hún sofnar
vært.
Begga kveikir á kerti og ég sest við
eldhúsborðið meðan hún snýst í
eldhúsinu. Það er notaleg og ljúf
stemming í kringum Beggu. Hún lít-
ur ekki út fyrir að hafa verið á kafi í
dópi og rugli enda er hún þakklát
fyrir að hafa sloppið úr prísundinni
þetta ung. Hún er líka ákveðin í að
njóta lífsins í framtíðinni. Hún er
óvirkur alkóhólisti og segir að sjúk-
dómurinn verði alltaf hluti af henni
en það sé undir henni sjálfri komið
að nota þau verkfæri sem hún hefur
fengið í hendurnar til að halda sjúk-
dómnum niðri.
Jafnaldrarnir algjörir lúðar
„Ég var bara ellefu ára þegar ég
byrjaði að djamma með krökkum í
áttunda bekk en það skrýtna er að
núna sé ég að þau voru á venjulegu
róli meðan ég var alveg heillum
„Á sama tíma var
kærastinn minn, sem
ég var reyndarhætt
með á þessum tíma,
næstum dáinn úr
neysiunni. Það var
fyrir algjöra Guðs náð
að hann bjargaðist."
horfin. Þau voru að skemmta sér
eins og unglingar gera, drekka landa
úti á róló og fóru svo heim á eftir. Ég
nennti ekki heim og hélt áfram niðri
í bæ þar sem ég kynntist djammlið-
inu og fljótlega fannst mér krakkarn-
ir í áttunda bekk algjörir lúðar. í
bænum kynntist ég fólki sem var
miklu eldra en ég og var búið að
þróa sinn sjúkdóm og sitt rugl miklu
lengur. Ég sótti í það og fann eitt-
hvað hjá þessu fólki sem ég þekkti.
Ég var líka alltaf tii í allt og gerði
hvað sem var fyrir spennuna.
Ég er rosaiegur spennufíkill, við
emm það örugglega flestir alkarnir,"
segir Begga og hlær.
Hún var svo ekki nema tólf ára
þegar foreldrar hennar gerðu tilraun
til að grípa inn í ferlið og komu
henni í meðferð á Stuðlum.
„Það virkaði alveg öfugt á mig. Ég
var lokuð inni á neyðarvistun þar
sem allt var boltað niður og þurfti að
borða með plastskeið. Það passaði
mér engan veginn. Ég var í uppreisn
og ekkert að skilja einhvern sjúkdóm
sem gæti valdið mér óbætanlegum
skaða í framtíðinni. Mér hefði ekki
getað staðið meira á sama því fram-
tíðin var ekki inni í myndinni. Mér
fannst bara enginn skilja mig og
nýtti hvert tækifæri til að strjúka. Ég
átti strokmetið á sínum tíma."
Söng í OliverTvist
Aðspurð segist Begga því miður
ekki hafa trú á forvarnastarfi. „Unga
fólkið sem vill fara þessa leið fér
hana hvað sem hver segir. Því mið-
ur, það er forvitnin sem rekur þau
áfram, það þekki ég sjálf. Líka að ef
maður segir unglingi hvað þetta sé
allt sorglegt og ömurlegt og gefur
honum smá sýn í þennan heim, þá
kveikir það bara í honum í stað þess
að forða honum frá bölinu. Sorglegt
en satt."
Til að reyna að koma Beggu úr
sollinum í Reykjavík var hún svo
send í sveit í eitt ár. „Ég fór til fólks
sem tekur við vandræðabörnum,"
segir hún og kímir. „Ég fór í níunda
bekk í Hafralækjarskóla sem var
ekkert alslæmt. Ég tók til dæmis þátt
í uppfærslu á söngleiknum Oliver
Tvist og þótti það frábært. Ég átti
líka ágætar stundir í heyskapnum og
fékk að stjórna traktor og umgangast
hesta sem var mikið áhugamál. Ég
var samt rekin heim á endanum,
enda var það það sem ég vildi. Vera í
bænum að djamma og djúsa."
Vinirnir deyja úr alkóhólisma
Fimmtán ára var Begga því kom-
in í bæinn aftur og hélt uppteknum
hætti. Þá lést kærastinn hennar með
sviplegum hætti í hræðilegu bílslysi.
Hann var undir áhrifum þegar hann
lést.
„Hann hafði farið norður en ætl-
aði svo að koma í bæinn og hringdi
til að láta mig vita. Ég heyrði aldrei í
honum eftir það. Hann ók á múr-
vegg og dó. Mér leið mjög illa og
varð enn kærulausari en áður því
þarna fann ég gullna ástæðu til að
gefa mig alla í neysluna."
Þetta var í fyrsta skipti sem Begga
sá á eftir vini úr neyslunni í dauð-
ann, en þeir áttu eftir að verða fleiri.
„Ég er hætt að geta talið á