Freyr - 01.09.1956, Page 20

276
FRE YR
Hálfvilltir hestar standa
í hóp undir hlyni viS hó-
tel í Lyndhurst og haga
sér eins og tamdir vceru.
En hér eru ekki aðeins hestarnir, sem
kæra sig kollótta um bessi ökutæki nútím-
ans. Það gera asnarnir og kýrnar líka, sem
hér eiga heima og lifa lífi sínu á svipaðan
hátt og hrossin. Þettu eru villidýr vorra
tíma á þessum lendum, en það eru ekki
veiðidýr. Og þó------betta eru ekki villidýr
eða villt dýr í þess orðs eiginlegu merkingu.
Villidýrum gæti aldrei komið til hugar að
nálgast vagninn, þegar þau vissu fólk inni
í honum, til þess að betla um sælgæti.
Þetta gera dýrin í Nýskógum. Ef rúða er
opin, sem ekki er óalgengt í hitum á sumr-
in, þegar staðnæmzt er á veginum eða við
hann, er ekki sjaldgæft að flipa eða grön sé
stungið inn um gluggann laust eftir að
hann hefur staðnæmzt. Þetta eru betlarar,
sem auðvitað hafa vanizt því, að heima við
hótelin eða við veitingastofurnar í skógar-
jöðrunum, hafa folöldin og kálfarnir þegið
mola úr hnefa, og heimagangseðlið hefur
svo haldizt allt fram á fullorðinsár. Sögur
fara af því, að hér í Nýskógum hafi fólk
stundum lokkað kálfa, kýr, ösnur eða fol-
öld, upp í bíla til sín, ekið svo sína leið í
aðra landshluta, en þegar þangað var
komið, var skepnan gerð að verzlunarvöru
og þannig látin greiða fargialdið. Skepn-
urnar hér í Nýskógum eru eftirsóttar, enda
hafa kynbætur — á vissan hátt — verið
framkvæmdar hér um aldir.
Víst er landið nytjað til venjulegs bú-
skapar, á nokkrum hluta þeirra 40 þúsund
hektara, sem David R. Browning, ráðu-
nautur, tjáir að hann hafi hér til umsjón-
ar, en aðeins takmarkaður hluti er akur-
lendi.
Þetta svæði, sem er lítið minna en
íslenzk tún, framfleytir að vísu tals-
verðum bústofni og allmörgu fólki, en þó
ekki eins og skyldi í landi, sem skortir
fæðuföng fyrst og fremst. En hér eru gaml-
ar hefðbundnar venjur mikils metnar, og
hér er ekki hreyft við minjum fomrar
frægðar eða hátta nema í nauðir reki. Það
er líka víst, að þessi 1—2 þúsund dýr, sem
hér reika um lendur og lönd, um reiti og
rjóður, skapi ekki mikla ávexti af hverri
flatareiningu lands. En hin menningar-
legu verðmæti, sem þjóðin tengir við sögu
sína og tengd eru þessum svæðum, eru
líka mikils virði og sterkur þáttur í þjóðar-
þeli.
Englendingar eiga allra manna falleg-
astar skepnur og meðferð þeirra á skepn-
unum er til sannrar fyrirmyndar. Varð-
veizla þessara opnu og hálfvilltu land-
svæða, og tilvera þessara náttúrubarna,
sem asnar, hestar og nautgripir raunar eru
á þessu svæði, er svo sjálfsagt og samtvinn-
að eðli þess þjóðarbrots, sem lifir lífi sínu
á þessum slóðum, að stórt skarð væri rofið