Freyr - 15.07.1978, Síða 30

Bændur þurfa a3 greiða 70—80 kg
með hverju kg af dilkakjöti.
stoðar með útflutningsbótum. Það má færa
rök fyrir því, að það hafi verið verulegur
hagnaður fyrir þjóðarbúskaþinn að flytja út
dilkakjöt, þótt greiða þyrfti úr ríkissjóði um
50% af verðinu. Því aðrar afurðir, sem
tengjast dilkakjötsframleiðslunni, eins og
gærur og ull, hafa verið meginuþpistaða í
bestu grein útflutningsiðnaðar.
Veruleg kjaraskerðing hjá bændum.
Þegar svo er komið, að framleiðendur verða
að taka á sig nokkurn hluta hallans á út-
flutningnum, og meðgjöfin hjá þeim orðin
það mikil, að fyrir nokkurn hluta framleiðsl-
unnar fá þeir aðeins brot af framleiðslu-
kostnaðarverðinu, þá er kominn tími til að
staldra við.
Það er gert ráð fyrir að taka þurfi af
hverju kg af dilkakjöti 70—80 kr. Það er:
Af umsömdu kauþi sauðfjárbænda með
meðalbú þarf að taka um Vi milljón króna
til að greiða með útflutningnum. Það getur
auðvitað ekki gengið, þess vegna verður að
gera þær ráðstafanir, sem tryggja, að ekki
þurfi að gríþa til svo stórfelldra kjaraskerð-
inga aftur. Það, sem við þlasir í dag, er:
að draga úr framleiðslunni eða stórauka
innanlandsneysluna, ef ekki fæst hækkað
verð á kjötinu erlendis. Neysla hér á landi
af kindakjöti er rétt um 44 kg á hvern mann.
Það mætti hugsa sér, að með verulegri
aukningu á niðurgreiðslum á kindakjöti
væri hægt að auka neysluna um 10% eða
svo, þannig að hún gæti farið upþ í 48,5 kg,
þó er það hæpið.
Mesta neysla á síðustu 20 árum var um
50 kg á mann yfir árið.
Þrátt fyrir að neysluaukningin yrði þetta
mikil og framleiðslan héldist óbreytt og út-
flutningsverðið einnig, þá mundi enn vanta
um 600 milliónir króna í útflutningsbætur,
sem framleiðendur yrðu að greiða. Svo það
er vafasamt að reikna með, að lausnin sé
aukin innanlandsneysla. Þá er það sam-
dráttarleiðin, sem grípa verður til, ef ekki
fæst hærra verð erlendis fyrir afurðirnar.
Það hefur verið bent á aðrar leiðir, t.d.
að sauðfjáreigendur í þéttbýli og ríkisbúin
fái einungis greitt útflutningsverðið fyrir
sína framleiðslu. Rætt hefur verið um að
leggja skatt á hverja kind og hann væri
stighækkandi, þannig að þændur með
stærstu búin greiddu hlutfallslega mest.
Hvaða leið verður farin, er ekki vitað, því
eins og gefur að skilja er erfitt að ná sam-
stöðu meðal bænda um aðgerðir. Trúlega
munu bændur fækka sauðfé allverulega
488
F R E Y R