Freyr - 01.08.2003, Blaðsíða 15

víða hún myndi þrífast vel, en á
þremur stöðum eru nær 100 ára
gamlir lundir af lindifuru og ekk-
ert hefír hrjáð hana þar: Þingvöll-
um, Grund í Eyjafírði og Hall-
ormsstað. Lindifura er nær alltaf
með hlykkjalausan bol.
Alaskaösp er langhraðvaxnasta
trjátegundin, sem hér er ræktuð.
Viður hennar er léttari en barrvið-
anna, en getur samt verið ágætur í
borðvið, eins og t.d. mótavið og
til ýmissa grófari nota, raunar ein-
nig í þiljur. Hún hefur ekki sama
styrk og barrviðimir.
Timburfletting. Meðan lítið
viðarmagn kemur úr íslenskum
skógum og smáteigum, sem liggja
dreift, henta færanlegar bandsagir
ágætlega. Þær eru ódýrar í rekstri
og gefa möguleika á að mæta
sveigjanlegum kröfum kaupenda
um þykkt og breidd borðanna, en
em hægvirkar.
I framtíðinni hljóta þó að verða
reist hér afkastameiri sagverk, en
stofnkostnaður þeirra er mikill,
þegar þau eru að miklu leyti
tölvustýrð og nær sjálfvirk. Þá
þurfa þau að fá mikið magn af
hráefni og vera í gangi nær stans-
laust allt árið.
Að loknum þessum inngangi
býð ég lesendum blaðsins að
skoða myndir af ýmsu því, sem
lýst var hér á undan.
Mynd 1. Kort af skipulagi skóglendis, eins og skógareigendur fá í hendur frá
Skógrækt ríkisins. Kortagerð: Lárus Heióarsson.
Mynd 2. Hestur undir viðarklyfjum af
birki. Svona var algengast að flytja
birkiviðinn úr skóginum meðan
hann var nýttur.
Mynd: Björn Björnsson 1929.
Gömul vinnubrögð
í birkiskóginum
Myndir 2 - 3
Mynd 3. Eftir að dráttarvél með
vagni kom I Hallormsstaðaskóg
1956 voru birkibolir fluttir með hon-
um úrskógi. Mynd: S.BI. 1971.
Freyr 6/2003 -15 |