Skátablaðið - 01.12.1959, Qupperneq 15

„Við verðum að fara að koma okkur ai
stað,“ sagði Eiríkur. Hann reyndi að vera
styrkur í máli en gat samt ekki komið í veg
fyrir að röddin skylfi ofurlítið.
Þeir flýttu sér að skipta rjúpunum, og
hengdu þær í snæri á bakið og héldu síðan
áleiðis til Merkisteinsins .En ekki voru þeir
koninir langt, er hann fór að hvessa. Snjó-
fjúkið byrgði þeim sýn og þeir sáu varla
fram fyrir fætur sér. En þeir héldu ótrauð-
ir áfram, Eiríkur á undan og Eyvindur í
sporum hans rétt á eftir. Hvorugur þeirra
sagði orð, en báðir hugsuðu sitt. Þeir vissu
— eftir frásögnum fullorðna fólksins, — að
í byl sem þessum var mjög auðvelt að vill-
ast og að það var mjög erfitt að halda stefn-
unni áttavitalaus. Mönnum hætti svo til að
víkja út af leiðinni og áttu þar að auki á
hættu að lenda aftur á sama stað, þreyttir
og útslitnir eftir langa göngu.
Myndi kannski fara þannig fyrir þeim,
liugsaði Eyvindur meðan hann erfiðaði móti
veðrinu, kýttur í herðum. Myndu þeir ef til
vill halda áfram að ganga í hring þar til
þeir sigju niður af þreytu? Þá myndi snjór-
inn breiða hvíta lakið sitt yfir þá báða.
Skyldu þeir eiga eftir að deyja hér uppi á
heiði, og það á sjálfu jólakvöldinu?
Vindurinn gnauðaði umhverfis þá. Það
var eins og einhver óvættur væri að hæðast
að þeim þarna úti í veðrinu. Eyvindur staul-
aðist másandi áfram. Hann bjóst hálft í
hvoru við að sjá á hverri stundu loðna
loppu með klóm teygja sig út úr kófinu
til að grípa þá.
Allt í einu stanzaði Eiríkur. „Heyrðu,
vilt þú ekki vera á undan spottakorn
Eyvindar,“ stundi hann. „Ég held, að við
hljótum að fara að korna að Merkistein-
inum.“
Eyvindur greip fastar um skíðastafinn.
„Ef við erum þá ekki villtir. Þú veizt, hvað
það getur verið létt í svona veðri.“
Eiríkur horfði hjálparvana á hann. Svo
herti hann sig upp. Hann var lieilu ári eldri
og hann varð að sýna, að hann væri full-
orðnari.
„Við getum að minnsta kosti ekki staðið
hér til eilífðar," svaraði hann. „Vert þú á
undan spottakorn."
Eyvindur laut fram í veðurofsann. Hann
gekk viljugur af stað og ferðin hélt áfram í
-------=ES-,
þögn. Þeir gengu og gengu, og að lokum var
svo komið, að þeim fannst sem rjúpumar
væru orðnar að þungum blýbögglum. Skref-
in urðu styttri og styttri og báðir fundu til
ólýsanlegrar löngunar til að leggjast niður
í snjóinn og hvíla sig rækilega áður en þeir
héldu lengra. En þeir vissu hve hættulegt
það gæti orðið. Það var eitt af því fyrsta,
sem þeir höfðu verið varaðir við, er þeir
hófu að fara einir í skíðaferðir.
Hvað myndi mamma segja, ef hann kæmi
73
SKATABLAÐIÐ