Skátablaðið - 01.12.1959, Síða 25

af gömlum lierbúðum. Það eina, sem var
eftir af þeim var gömul og yfirgefin bygg-
ing, sem ekki var hægt að hafa mikið gagn
af. Það var vart hægt að sjá nein önnur um-
merki um það, að nokkur mannleg vera
hefði áður stigið fæti sínum þar. Staður-
inn var um það bil fjörutíu mílur norður
af Georgetown, sem er höfuðborg Brezku
Guineu. Héraðið er allt ein stór flatneskja,
gróðurinn er þéttur og frekar óviðkunnan-
legur að sjá, og þar eru engar hæðir, en
aftur á móti margar ár.
Er ég nálgaðist tjaldsvæðið í fylgd með
innlendum félaga mínum, sem var af kín-
verskum uppruna, þá var það fyrsta, sem
ég tók eftir — og ég verð að játa, að mér
féll það ekki sem bezt í geð — nokkrir tug-
ir hræfálka, sem fylgdust með mér frá ná-
lægum trjátoppum. Hræfálkar eru ekki
vinalegar skepnur að sjá, þeir eru vægast
sagt viðbjóðslegir, sérstaklega þó ef það er
haft í huga, að þeir bíða aðeins þolinmóð-
ir eftir því, að eitthvað komi fyrir þig svo
að þeir geti fengið af þér undirstöðugóða
máltíð. Þessir fuglar áttu nú að vera
félagar mínir næstu tvær vikurnar. Ég geri
ráð fyrir, að þeir hafi flogið eitthvað um
öðru hverju, en sú var raunin á, að í hvert
skipti er ég leit upp, sátu þeir grafkyrrir
í tugatali í trjánum umhverfis tjaldbúðirn-
ar.
Við hentum farangri okkar inn í yfir-
gefnu bygginguna, en svo, mér til mikillar
undrunar, kveiktu félagar mínir í grasinu
þar í kring. Og hvílíkur eldur. Ég hef alltaf
álitið það eitt af því fyrsta, sem gera ætti í
sérhverri útilegu að kveikja eld, en þetta
var í fyrsta skiptið, sem ég hafði séð kveikt
í öllu tjaldsvæðinu. Á meðan brennan stóð
sem hæst, uppgötvaði ég, að þetta var að-
ferðin, sem þeir notuðu til að hrekja burt
snákana. Mér var sagt, og féllst ég strax á
að það væri rétt, að óráðlegt væri að tjalda
ofan á snákunum, sem þarna kynnu að
halda sig, en hins vegar væri þeirn ekki ver
við neitt annað en eld og brenndan jarð-
veg.
Með því að berja eldinn niður í svörðinn,
tókst okkur að halda lionum innan þess
svæðis, sem við ætluðum að nota og var
nálægt fimm ekrum að stærð. Vafalaust
hafði okkur tekizt að reka snákana veg
allrar veraldar, en óneitanlega var tjald-
búðasvæðið nokkur sótugt og óþrifalegt.
Ég held, að ég hafi aldrei þvegið mér jafn-
oft í neinni útilegu og með jafnlitlum ár-
angri.
Við reistum tjaldbúðirnar, sem var til
tölulega einfalt verk, aðeins örfá tjöld fyrir
lrvern flokk. Síðar um daginn fóru þátttak-
endur í námskeiðinu að tínast að. Þeir voru
af mjög blönduðum kynþáttum. Einna
skemmtilegast þótti mér að sjá Amar-Indí-
ánana, en sú ættkvísl hefur byggt Brezku
Guineu um aldaraðir. Þarna voru svertingj-
ar, rnenn af kínverskum og evrópskum upp-
runa, og einnig allir mögulegir kynblend-
ingar, en ég komst fljótt að raun um það,
að þarna voru samansafnaðir hinir beztu og
vönduðustu menn.
Þeir komu sér fyrir, og létu fara eins vel
um sig og mögulegt var. Vatnið skapaði
okkur dálitla örðugleika, því að það þurfti
að sækja um fjórðungsmílu veg til næsta
vatnsbóls, eftir stíg, sem við höfðum liöggv-
ið gegn um frumskóginn. Vatnsbólið var
töfrandi fagurt, en venjulega voru í því all-
margir snákar, sem syntu í vatninu og
hlykkjuðu sig leiðar sinnar, er við nálguð-
umst. Raunverulega er ég þeirrar skoðunar,
að við höfum drukkið eins konar soðna
snákasúpu allan tímann, en annað vatn var
ekki að hafa.
Allt umliverfis tjaldbúðirnar og meðfram
stígnum niður að vatnsbólinu uxu stór tré,
sum hver geypilega hávaxin. Eitt sinn felld-
SKÁTABLAÐIÐ
83