Skátablaðið - 01.04.1994, Qupperneq 13

Það var með stuttum fyrirvara sem ritstjóra Skátablaðsins var boðið að reka inn nefið á
fund Félags eldri kvenskáta í Reykjavík. Það var ekki laust við að svolítillar eftirvæntni
gætti þar sem ritstjórinn vissi lítið um þetta félag annað en að það er ávallt talið upp á
lista yfir skátafélög á íslandi.
Þetta var jólafundur félagsins og var
hann að þessu sinni haldinn heima hjá
Sigmundi Guðmundssyni og Unni
Scheving Thorsteinsson en Sigmundur
bjó við þau forréttindi að vera eini karl-
maðurinn á þessum fjölmenna fundi og
því var ekki laust að koma ritstjórans
skyggði áhúsbóndans. Efritstjórinnhefur
haldið að þessi hópur eldri kvenskáta
væri daufur hópur gamalla kvenna þá
breyttist sú skoðun snögglega. Hressi-
legar viðtökur sáu til þess. Því er ekki
hægt að neita að sumir félaganna áttu
orðið hátt í eina öld að baki í sínu lífi en
þarna sannaðist að aldur er ekki aðeins
mældur í árum.
Staðreyndir viku fyrir upplifun
Það var upphafleg ætlun að reyna að
skrá staðreyndir og hluta af sögu en rit-
stjóranum varð fljótt ljóst að upplifunina
af þessari heimsókn mætti ekki spillameð
nákvæmum spurningum um söguna. En
að sjálfsögðu kom margt fram sem rit-
stjórinn hafði ekki minnstu hugmynd um.
T.d. hafði ritstjórinn ekki vitað að Félag
eldri kvenskáta var fyrsta félagið sem
flutti inn í Hallveigarstaði. Önnur félög
kvenna komu þar síðar.
Skátahugsjónin lífseig
Starf þessara kvenna sýna manni svo
ekki verði um villst að skátahugsjónin er
ekki aðeins eitthvað sem hægt er að lesa
um eða eitthvað sem aðeins lifir í skátunum
á hefðbundnum skátaaldri. Nei, skáta-
hugsjónin lifir miklu lengur og ef hún
hefur einu sinni sest að í hjörtum skátans,
þá hverfur hún ekki svo létt þaðan aftur.
Það var greinilegt að skátastarfið hafði
gefið þessum konum mikið, svo mikið að
það hefur orðið grunnur að áratuga starfi
þeirra innan Félags eldri kvenskáta. Starf
þeirra hefur falist í aðstoð við skátafélög
í formi styrkja, gjafa og annarrar aðstoðar
og það sem hefur hvatt þær áfram hefur
eflaust verið minningar liðinna tíma og
löngunin að gefa öðrum tækifæri á að
upplifa eitthvað svipað og þær upplifðu.
Og það mátti heyra..
Eftir kaffisopa og konfekt og spjall við
Sigmund í kjallaranum, þangað sem
söngur kvennanna barst niður, var þessi
fundur á enda. Líkamlegt ástand sumra
þessara öldnu kvenna var farið að láta á
sjá, en krafturinn og lífsgleðin var fyrir
hendi og það var ekki hægt að segja að
brottför þeirra hafi verið hljóðlaus frekar
en þessi stund sem ritstjórinn var á
staðnum.
Það er svo margt hægt að sækja til
þessara kvenna, þær geta gefið okkur svo
margt. Það er vonandi að þessar konur
eigi eftir að gefa lesendum Skátablaðsins
kost á að kynnast minningum þeirra.
Skemmtilegar frásagnir og fróðleikur frá
starfi liðinna tíma er kærkominn á síður
Skátablaðsins.
Kæru skátasystur (skátamæður vildi
maður jafnvel kalla þær), hafið bestu
þakkir fyrir stutt en ánægjulegt kvöld.