Landneminn - 01.12.1951, Qupperneq 31

í nefið og verið klagaður, og mömmu hans skipað að
klippa af honum neglurnar. Á eftir var hann kallaður
Palli köttur og fékk ekki að koma með þeim í salta-
brauðsleik og ekki heldur í kaupmannaleik, þegar þau
krössuðu á gamlar nótur, sem þau fengu í búðinni, og
keyptu vörur fyrir pappakrónur.
Annars œtlaði hann að hætta að leika við þau, þeg-
ar hann eignaðist systkyni og ekki að biða eftir þeim
á morgnana, en leika sér bara við litla bróður og litlu
systur ...
— Kondu niður strax! skipaði Baddi, og þegar hann
sá að honum var alvara, þóttist hann missa tölu. sem
hann hafði í buxnavasanum, og þurfa niður til að ná
í hana. Þá voru yngri krakkarnir komnir líka þangað
sem hann stóð og horfðu á hann þegjandi.
Hann sá að Baddi kreppti hnefana, og hann fór að
fá vígaskjálfta í hnén, en hann stillti sig og sagði ró-
lega án þess að hafa af þeim augun:
— Pabbi minn á skipið, sem liggur á höfninni.Ef ég
spyr liann um leyfi getið þið kanski fengið að fara um
borð í það og skoða það.
Hann segir þetta látlaust og eðlilega eins og honum
þyki í rauninni lítið til þess koma að pabbi sinn skuli
eiga þelta skip, og hann sér að þau líta forviða hvert
á annað.
Það er Baddi, sem fyrstur áttar sig.
— Pabhi þinn á ekki neitt skip, segir hann vantrú-
aður. Pabbi þinn er á hreppnum og pabbi minn og
mamma mín ætla að hætta að leigja honum af því það
er svo mikil grútarlykt af honum.
— Pabbi minn þarf ekki að leigja hjá pabba þín-
um því hann getur keypt öll hús. Annars ætlaði ég
bara að sýna ykkur skipið á höfninni, ef þið kærðuð
ykkur um, og vélina í því og skrúfuna. — Pabbi minn
á líka miklu stærra skip, og svo á hann skip, sem er
svo stórt að það kemst ekki inn á höfnina og ekki
heldur inn í flóann, og það er með fjórum strompum.
Hann sér, hvernig augun í Helenu stækka, þegar
hann segir þetta síðasta, og hann gengur á lagið: Þau
• áttu líka heima á stóra skipinu, þótt þau myndu kannski
ekki eftir því; af því pabbi þeirra var vinur pabba
hans og fékk að vera með, og það var þess vegna, sem
pabbi hans leigði hjá pabba þeirra af því þeir voru
vinir. Hann gæti líka sýnt þeim mynd af skipinu svo
þau myndu eftir því, en þá er Baddi kominn fast upp
að honum og spyr svo hann finnur volgan andardrátt-
inn framan í sér:
— Þorirðu að koma og spurja mömmu mína að því,
hvort pabbi þinn á skip ?
— Ég bara má ekki vera að því, af því ég hef lofað
að kaupa tóbak fyrir kapteininn, segir hann og finnur
hvernig vígaskjálftinn eykst í hnjáliðunum.
— Farðu og spurðu mömmu, hvort hann pabbi hans
Palla á nokkuð skipið, sem liggur á höfninni, kallar
Baddi til Helenu og þrífur í blússuna hans til að halda
honum föstum.
Helena var rétt sloppin inn úr dyrunum, þegar hann
sleit sig lausan og hljóp í hvarf við húsið, og það var
ekki fyrr en seinna um daginn að frúin, móðir þeirra,
náði í hann í stiganum og sagði:
— Ert þú að leika þér að því að skrökva að krökk-
unum, Palli minn? — Ósköp ert þú spilltur drengur.
XJu/a:
Morituri te salutant
HvaSanœfa berst hrópi'ð:
Þú gengur í skuggadal dauðans.
IJégómi er líf þitt.
Vér göngum með dapurleg augu,
göngum litverp af sorg.
Skuggar vorir Lengjast við lœkkandi sól.
Skuggar vorir stirðna í landi dauðans.
Getum vér ennþá lifað, unnað?
Ó, brœður, töfrar álfanna cru lýgi!
IJver hefur fangað sólina,
Jiver hefur sent lífi voru dauðann ?
Sólin rís brœður!
Skuggar vorir hjaðna fyrir Ijósinu háa.
Straumur lífsins flœðir gegnum oss.
Vér erurn straumurinn, vér erum lífið.
Vér göngum móti frjálsu mannhafinu.
Líf, þeir sem ganga í dauðann heilsa þér.
Halldóra B. Björnsson, íslenzkaði.
LANDNEMINN 125