Landneminn - 01.12.1951, Síða 34

Asíubúar stfga þjððdans.
vanizt öðru en að skemmta okkur í
halarófudansi með svörtum. Þannig
myndaðist sjálfkrafa og fjörug
skipulagning svartrar og hvítrar
æsku í Berlín. Þegar inn í salinn
var komið hófust dansar og söngvar
frá hinum ýmsu þjóðum blökku-
mannanna. Allir urðu þeir opinber-
un um gleði og sorg, sem maður
sjálfur hafði reynt í eigin lífi.
Dansinn um meðferðina á Jóa,
verkamanni á Java, stóð um 8—10
mínútur. Fólkið söng í dansinum,
sló stefið á gítar en taklinn með
spýtukubbum úr hörðum viði. Okk-
ur var sagt innihald dansins. áður
en hann hófst. Það er svona:
Jói er búinn aS vinna í allan dag
við uppskeru plantekrue’gandans.
Þegar hann loks kemur heim,
er hann ekki viS mælandi.
Hann leggst strax niSur og scfnar.
Þegar við Jón Norðdahl fórum á fund Frjálsu þýzku
æskunnar, vorum við svo heppnir að koma þangað
einmitt í sömu mund sem verið var að taka á móti
fulltrúum frá blökkuþióðunum. Við urðum sem sagt
einu hvítu mennirnir af erlendu gestunum í hinum
rúmgóðu salarkvnnum æskunnar þýzku, þar sem mót-
takan fór fram. Þeir svörtu voru komnir til að flytja
vináttu- oíí kv?ðiuorð og afhenda giafir. Það vorum
við Tón líka. En það var eitt, sem við Jón gátum ekki
leikið eftir okkur svörtu bræðrum: ÞaS var aS gefa
sýnishorn af menningu okkar þjóSar eins og hún birt-
ist í söng og dansi.
Þarna voru komnir fulltrúar frá Indonesíu, Java,
Madaeaskar, Gttllströndinni og mörgum þióSum. sem
maður hefur ekki haft minnstu hugmynd um að væru
til: hökk sé fræðslunni í auðvaldsheiminum.
Ur ræðum biökkunmannanna minnist éa: einkum
setningarinnar: „Þetta er í fyrsta sinn sem litið er á
okkur sem menn.“ Að loknum ræðum var byrjað að
spila. Þá var eins og allt lýstist upp af hinu hvíta
brosi blökkumannanna. Það var farið í allsherjar-
strolludanz. Þannig flutti sig þessi fleiri hundruð
manna hópur svartra, blandaður hópi hvítra þ. á. m.
okkur Jóni úr sal matar- og drykkjarfanga, gegnum
stóran gang inn í geisistóran samkomusa] með slóru
sviði. Svipurinn á okkur Jóni var fljótur að taka á
sig það útlit, sem gaf til kynna að við hefðum aldrei
Þetta var listaverk fólksins um þrældóm og svefn.
Hugur manns fylltist af ljúfsárum endurminningum.
Pabbi hafði veriö á sjónum. Vikum saman hafði hann
ekki sézt. Þegar hann loks kom heim var hann ekki
við mælandi. Hann lagðist strax niður og sofnaði.
Ef maður hafði hátt, var maður rasskelltur. Hvort
maður kannaðist ekki við dansinn um Jóa. Það var
Iíka dansinn um hann pabba minn cins og hann var
fyrir stríð.
— En það var nú síður en svo að allt væru þetta
dansar og söngvar um okið, sem lagt hafði verið á herð-
ar þeim til að auðga fjarlæga menn, sem breyttu gæð-
um lands þeirra í vopn gegn þeim og stéttabræðrum
þeirra í löndum hvítra. — Það komu fjörugir söngv-
ar og dansar, sem gáfu til kynna hið geysilega lífsafl
fólksins í löndunum, sem liggja hezt við sólinni.
Það er trúlegt að slappir bósar úr auðstéttinni hefðu
talað um „óþolandi fjör“ ef þeir hefðu horft á söng-
Sönsk börn ganga til mót»int>.