Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1932, Síða 52

32
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Menn sögðu að honum þætti gott
í staupinu. Eg sá hann sanit aldrei
við öl; enda var lítið um vínföng í
Tangier á þeim árum, og Abraham
mun sjaldan hafa náð í áfengt vín
nema á stórhátíðum. En hann
neytti tóbaks í meira lagi, og sást
víst ekki oft án þess, að hafa
stutta, kolsvarta krítarpípu í vinstra
munnvikinu.
Þegar íslendingar komu til Tan-
gier, var Abraham búinn að vera
þar nokkur ár, og þangað kom
hann frá Halifax, að sögn. í Tan-
gier gengu margar furðulegar sög-
ur um þenna góða og einkennilega
mann, og voru víst ekki allar laus-
ar við ýkjur. Flestum þeim sög-
um, sem eg heyrði um hann, hefi
eg nú gleymt. Eg man það samt,
að þær voru margar um viðskifti
hans og Daníels Hoss. Og eins var
það, ef eitthvað skringilegt var sagt
um Hoss, að þá var oft Abrahams
líka að einhverju leyti getið. Ein
sagan var um það, hvernig Abra-
ham kom því til leiðar, að Daníel
Hoss hætti með öllu að spila á spil,
og er innihald þeirrar sögu á þessa
leið:
Eitt vetrarkvöld var glatt á hjalla
í húsi Daníels Hoss. Nokkrir vinir
hans sátu þar og spiluðu “poker”
upp á peninga; en ekki var Abra-
liam í þeim hóp. Þegar á leið kvöld-
ið gætti einhver í hópnum að því,
að þrír lijarta-ásar voru í spilinu,
og þóttist enginn vita hverju það
sætti, og urðu menn hljóðir við.
Þá stakk Hoss upp á því, að sent
væri eftir Abraham Burt, og hann
beðinn að ráða fram úr þessum
ógnar vandræðum. Allir féllust á þá
tillögu og lofuðust til að hlíta úr-
skurði Abrahams. Var nú sent eftir
honum, og kom hann um miðnætt-
ið. Hafði hann verið seinn til að
búa sig á stað og verið lengi á leið-
inni. Þegar hann kom inn í stofuna
til spilamannanna, settist hann við
borðið án þess að ávarpa nokkurn,
kveikti í pípu sinni, tók síðan spil-
in, skoðaði þau lengi og gaumgæfi-
lega og lét brúnir síga. En þegar
minst varði, stóð hann upp; gekk
að ofninum, sem stóð þar á miðju
gólfi, opnaði hann, fleygði öllum
spilunum í eldinn, lokaði því næst
ofninum með hægð, og sagði í
dimmum og annarlegum róm: Sur-
sum corda!” Og svo gekk hann út
úr stofunni, án þess að yrða á
mennina. En ekki var hann fyr
kominn úr úr dyrunum, en menn-
irnir heyrðu mikinn hvell, eins og
hleypt hefði verið af skambyssu;
og kom sá hvellur frá ofninum.
öllum varð hverft við. Þóttust þeir
vita, þó ekki væri þeir latínulærð-
ir, að þau hefðu verið í meira lagi
kröftug,. þessi fáheyrðu, dularfullu
orð, sem Abraham liafði sagt yfir
ofninum.
“Þetta eru býsn mikil!” sagði
Daníel Hoss eftir langa þögn; “og
ekki er um að villast, að hér hefir
sjálfur Satan verið að verki með
sjö öndum sér verri. Og vil eg nú
hátíðlega strengja þess heit, að
spda ekki áhættuspil svo lengi sem
lækir renna, grös gróa og sólin
skín.” — Og segir sagan að hann
hafi aldrei snert á spilum eftir það.
Önnur saga var sögð um það,
hvernig Daníel Hoss fór að því, að
gleðja Abraham á hverri nýársnótt
með því, að færa honum pottflösku
fulla af rommi og gullkúlu á stærð