Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1932, Qupperneq 54

34
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
f
að hann hefði hlotið góða ment-
un, að hann kynni mörg tungumál
'Og að hann hefði farið víða um
lönd. Og það þóttist líka vita, að
hann hefði á yngri árum ratað í
mörg kynleg æfintýri, siglt á
■stundum nokkuð djarft og brotið
bát sinn að lokum á blindskeri
léttúðar og gáska, og þess vegna
væri hann nú svo þögull og ráð-
settur. En æfisaga hans var þó í
raun og veru öllum þar í þorpinu
að mestu ókunn.
Þó hann væri næsti nágranni ís-
lenzku námupiltanna í Tangier, þá
man eg ekki til þess, að hann kæmi
yfir í húsið til þeirra, allan þann
tíma, sem eg var með þeim (og eg
var þar átta mánuði árið 1880);
en þeir fóru stundum á sunnudög-
nm yfir í kofann til hans, til þess
að spjalla við hann, og kváðust
verða við það bæði betri menn og
fróðari. — Eg sá hann næstum á
hverjum virkum degi, meðan eg
var vikadrengur í námu Daníels
Hoss. Eg bar virðingu fyrir hon-
um og eg heilsaði honum, þegar
eg kom í námuna á morgnana.
Hann tók þó sjáldan undir kveðju
mína, en kinkaði bara kolli ofurlítið
og brosti. En stuttu áður en eg
hætti að vinna í námunni, fékk eg
gott tækifæri til að tala við hann
um stund, og sagði hann mér þá
nokkuð, sem eg hefi aldrei gleymt
og mun aldrei gleyma. Og ætla eg
nú að segja frá því í örfáum orð-
um:
Þannig stóð á kvöld eitt, seint í
septembermánuði 1880, að Daníel
Hoss þurfti að láta laga og styrkja
stigapallinn við námumunnann, og
þurfti það verk að gerast þá um
nóttina og vera búið áður en menn-
imir tæki til verka að morgni.
Treysti hann engum til að gera
þetta nema Abraham Burt, og var
hann því fenginn til að vinna verk-
ið; og bað Daníel Hoss mig að
vera með honum og hjálpa honum
til. — Við byrjuðum að vinna klukk-
an níu um kvöldið við luktarljós.
Var Abraham nú sérlega mikilvirk-
ur, og var verkinu að mestu lokið
nokkru fyrir dögun. Sagði hann
þá að við skyldum taka okkur
hvíld um stund, og settum við okk-
ur niður í einu hominu í skálan-
um, sem var yfir námumunnanum.
Eg varð feginn að hvílast, því eg
hafði haft í mörgu að snúast um
nóttina. “Þú mátt ekki sofna,”
sagði Abraham, þegar við vorum
nýseztir. Hann lét tóbak í pípuna
og fór að reykja, hallaði sér upp
að veggnum og krosslagði armana
á bringunni. — Eg var ekki fyr
seztur, en eg sofnaði. Og eg vakn-
aði undireins við það, að mér fanst
einhver kitla mig undir hök
unni, og eg hló. “Þú hlærð,” sagði
Abraham. Hann sat rúmlega faðms-
lengd frá mér. — “Á?” sagði eg.
— “Þú verður endilega að halda
þér vakandi,” sagði hann. — “Já,”
sagði eg. Eg sofnaði strax aftur,
en vaknaði samstundis við það, að
mér fanst einhver kitla mig undir
hökunni. Og eg hló hátt. — “Þú
ert að hlæja,” sagði Abraham; “þér
hefir dottið eitthvað skrítið í hug.”
— “Nei”, sagði eg. Og með það
sama var eg sofnaður í þriðja sinn.
Og enn á ný vaknaði eg við það,
að mér fanst einhver vera að kitla
mig undir hökunni. Og eg skelli-
hló. Eg horfði þangað sem Abraham