Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1932, Side 58

38
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
1
liðna æfi þín rennur upp fyrir hug-
skotsjónum þínum — eins og dap-
urleg draumsjón — á einu augna-
bliki. — Vakir þú enn eða hvað?”
“Eg vaki,” sagði eg. “En er
þetta endir sögunnar?”
“Hinum unga manni var bjarg-
að, þó undarlegt megi virðast.
Menn, sem voru á skipi inni á lygnu
lóni fyrir austan skagan,n, sáu
þegar hann hrapaði; þeir náðu
honum nær dauða en h'fi, komu
honum um borð í skipið og lífguðu
hann við.”
“Hvað varð um hinn manninn —
fjandmann hans?” spurði eg.
“Hann komst heill á húfi yfir í
litla kotbæinn, og fór svo á bát
heim til sín daginn eftir. Og hann
bar, ef til vill, enn meiri óvild til
hins unga manns eftir en áður.”
“Hvað varð svo af hinum unga
manni?” sagði eg.
“Hann vildi nú ekki lengur vera
í nágrenni við fjandmann sinn, og
yfirgaf því átthaga sína, sigldi af
landi burt og kom aldrei heim til
ættjarðarinnar aftur.”
“Hvað hét hann?” spurði eg.
“Setjum sem svo, að hann hafi
heitið Abraham. Samt hefir hann
að öllum líkindum verið viss um
það, að hann mundi aldrei verða
faðir margra kynslóða í föðurlandi
sínu, því að hann fór þaðan burt;
enda var ekki um annað að gera
fyrir hann, en fara burt — burt —
BURT. — En nú Ijómar af degi, og
við verðum að ljúka við verkið, og
fara svo heim til að sofa.”
Þannig er sú saga (ef sögu skyldi
kalla), sem Abraham Burt sagði
mér. Eg hefi aldrei getað gleymt
henni, og aðallega vegna þess, að
mér hefir altaf fundist — og mér
finst það enn þann dag í dag —
að hann hafa sagt mér þetta á
íslenzku.
Stadldl^iiF £ Mew YoipR
á heimleið frá Islands hátíðinni 1930. Eftir nokkurra daga erfiði við að áthuga
“tákn og stórmerki” þeirrar miklu borgar kom mér þetta í hug:
Mikiö er og margt að sjá
Mörgu nýju vert að sinna,
Rís í tign um land og lá
Lista-skraut og menning há;
Samt er öll mín insta þrá
Aftur heim til vina minna,
Mikið er og margt að sjá
Mörgu nýju vert að sinna.
Man eg sveit og man eg bæ
Menn og konur þar um slóðir,
Þar sem eg með fögnuð fæ
Fundið hlýjan andans blæ,
Veit að þegar þangað næ
Þar verða’ allir mér svo góðir.
Man eg sveit og man eg bæ,
Menn og konur, þar um slóðir.
Það er gott að geta átt
Gleðifund með vinum sínum,
Finna hlýjan hjartaslátt,
Hugarboð um frið og sátt,
Eg hef unað á þann hátt
Yndælustu stundum mínum.
Það er gott að geta átt,
Gleðifund með vinum sínum.
W. H. Paulson.