Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1932, Blaðsíða 65

Eftir séra Jónas A. Sigurðsson
KJARTAN PRÓFASTUR HELGASON.
(Heiðursfélagi Þjóðræknisf élagsins.)
Eg man, er við fundumst fyrsta sinn,
Hve fróður og hlýr var andi þinn,—
Hve prestlegur ungi presturinn,
Og prédikanir hans góðar.
Hve sólrík og ljóðelsk lundin var,
Með lipurt og viðkvæmt hugarfar,
Sem kSerleik til alls og allra bar,
—Til ættjarðar, kristni og þjóðar.
Og Hall af Síðu eg heyrði’ og sá,
Er hlýddi eg friðarmál þitt á.
Að firra vændræðum þín var þrá,
Á þingum — í brennumáli. —
Þú “gafst eins og sá er gefur mest”,
Og “guðs vegna” alt, er hugðir hezt.
Þig ættjörðin mat sinn æðstaprest,
Að orðspeki skyldan Njáli.
Um sonagjöld eigi sintir þú,
Á sigur hins góða áttir trú,
Á frið í heimi og félagsbú
Og frændsemi allra manna.
í*ú fanst í laufi og ljóði sál,
Og lífsteinn þér reyndist norrænt
mál,
En heilagur viti Hórebs-bál
Á heimleið til þroskans sanna.
Uú áttir fágætan andans seim,
Oss enginn ljúfari sótti heim.
Án vopna sigraðir Vesturheim
°g vígðir þér hjörtu landa. —
Menn sáu ættjarðarauð hjá þér,
Hve yndisleg menning lands vors erv
Þann kærleiks ávöxt er kirkjan berr
Og kynjavald göfugs anda.
Nú skilst oss: þú erfðir ástsæld þá
Og atgervi, fyr er Kjartan þá. —
Þér unni hvert barn. Eg aldrei sá
Þér ástsælli mann né konu.
— Já, stór er vor skuld við ísland'
enn
Því óvíða finnast slíkir menn,
Með djúpsæi, speki og dygð í senn,
— Því dái eg íslands sonu.
* * ¥
í fjarlægð eg sit,—í hlé við hlyn,—
Og hjarta mitt þakkar Ijúfan vin,
Er prýddi ættjörð og íslenzkt kyn,
Er öllu forðaði tjóni. —
Er rek þína fylgd—um fjöll og sund,
Eg finn þú réttir enn bróðurmund,—
En kærust verður þó kveðjustund,
Er kvöddumst við síðast á Fróni.
* * v
Þeim beini eg orðum að beztu
höldum:
Bætið nú Kjartan þrennum gjöld-
um
Biðjið, að Höskulds bæn og andí
Bjargi hans kirkju, þjóð og
landi.—
Því fáir menn áttu fleiri vini,
Og fáa ættjörðin — betri syni.