Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1932, Qupperneq 89

TALA ÍSLENDINGA í CANADA
69
enskumælandi þjóð og samarfar að
hinni vestrænu menningu. Þeir voru
uppsogshæfir í hinn canadiska þjóð-
líkama, er á þessum vaxtarárum
eigi mátti neyta nema hinnar
hollustu fæðu. Þar að auki höfðu
þeir líka hlotið hinn vinsamlegasta
vitnisburð hins ágæta brezka að-
alsmanns, Dufferins lávarðar, fyr-
verandi landstjóra í Canada. Skýrir
þetta fullkomlega ástæðuna fyrir
því hvílíkt kapp að lagt var á það,
að fá þá til að flytja, svo að jafnvel
ekki var í kostnaðinn horft. í til-
lögu, sem send er vara-akuryrkju-
málaráðgjafa Manitoba 1890, er
stungið upp á því, að innflutninga-
umboðsmaðurinn, sem þá er á för-
uni til íslands, sé látinn taka með
sér nokkra íslendinga, er komist
hafi vel áfram, “til kynnisfarar”
(“as return men”), ennfremur að
uotaður sé einhver hluti af því
fé, er stjórnin hafi veitt til inn-
flutninga, til fjargjaldalækkunar.*)
Bendingu þessari var tekið. Á þess-
uin árum fóru nokkrir menn til ís-
lands, í kynnisför, og “unnu fyrir
ferðakostnaði”, með því að þeir
gerðust túlkar vesturfara á baka-
leið. Fargjöld voru lækkuð að mun,
úr $60.00 (kr. 210), er þau kostuðu
frá hafnarstað á íslandi til Winni-
Peg 1883, ofan í $35.00 (150 krón-
ur) 1891, og loks niður í $32.50
*) Cf. Canada and its Provinces: Ad-
am Shortt and Arthur G. Douglas. Tor.
1913. Einnig: Schemes for promoting
Immigration: by Ross Scarth. Edinb to
Mr. Lowe, Deputy Minister of Agricul-
ture at Winnipeg, 18. Aug. 1890.
— — — “4. Icelandic Immigration.
Portion of immigration vote be expended
'm furthering Icelandic Immigration. Send
Baldwinson to Iceland and have him take
))'>th him few successful Icelanders as
“Return Men”. Government funds be used
for reduction of rates, etc.”
(120 krónur) 1893. Galt Canada-
stjórn þenna mismun að einhverju
leyti.
Árið 1893, er hér um ræðir, sendi
Manitobastjórn tvo innflutninga-
umboðsmenn til íslands, Sigtrygg
Jónasson, er dvaldi það ár og hið
næsta þar heima, — síðara árið
aðallega í þeim tilgangi, að koma
á járnbrautarlagningu frá Reykja-
vík og austur í Flóa, — og Sigurð
Christophersson, frá Neslöndum við
Mývatn, bónda í Argylebygð. Ferð-
aðist Sigurður aðallega um átt-
haga sína, Suður-Þingeyjarsýslu, og
skrifaði sig þar margt fólk til vest-
urfarar. Kom Sigurður með stór-
an vesturfarahóp með sér til baka,
um sumarið’ — 525 manns.*) Fleiri
voru sendir á þessum sömu árum
af Manitobastjórn (t. d. Magnús
Paulson 1894 o. fl.), er allir gerðu
umboði sínu einhver skil. Þá létu
líka línufélögin eigi sitt eftir liggja
til þess að styðja að innflutningi.
Sumarið 1891 sendi Dominion lín-
an umboðsmann sinn á Vopnafirði,
Svein Brynjólfsson, frá Skjöldólfs-
stöðum í Breiðdal, er þá hafði sezt
að sem gestgjafi á Vopnafirði, vest-
ur til Canada með 50 innflytjend-
um, er tekið höfðu sér far með
*) Þetta sumar var farið beina leið frá
Islandi tii Quebec. Samdi Thomas Green-
way, forsætisráðherra Manitoba, við Bea-
ver linufélagið um ferð þessa, og ábyrgð-
ist félaginu greiðslu á þeim fargjöldum,
er vesturfarar eigi gætu borgað. Sendi
línufélagið skip i kringum land, og flutti
farþega til Seyðisfjarðar, en þar var
farið um borð í skipið “Lake Huron”, er
flutti allan hópinn vestur Alls komu
fargjöld upp á $10,770, eftir því sem
Greenway skýrði frá í þingi í febrúar
1894, og af þeirri upphæð höfðu far-
þegar þá greitt nærri $8,000. Hitt munu
þeir hafa greitt síðar. Fleiri hópar fóru
frá Islandi þetta sumar, alls 816 manns.