Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1959, Blaðsíða 100

82
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Kveðjusending
Á 40 ára afmæli Þjóðræknisfélags
Vestur-íslendinga sendi ég því alúðar-
kveðjur.
í fjörutíu ár hefir félagið verið út-
vörður íslenzkra menningarerfða vestan
hafs. Það setti markið hátt í öndverðu
og hefir hvergi hvikað frá stefnu sinni:
að efla íslenzka menningu og samhug
meðal fslendinga vestan hafs og tengsli
þeirra við heimaþjóðina. Ekki hefir verið
blásið í lúðra né bumbur barðar, til þess
að auglýsa félagið eða störf þess. Það
hefir unnið sitt starf hægt og markvisst
án hávaða og bægslagangs eins og þeir
gera, sem vinna í þjónustu andans.
Óðum líður að því, að öld sé liðin frá
því að meginlandnám fslendinga í Vest-
urheimi hófst. Fáir vou þeir og fágætir
landnemarnir, sem þangað fluttust, og
lítið fór fyrir byggðum þeirra á víðerni
sléttunnar miklu. Naumast hafa margir
vænzt mikilla afreka af þeim hóp. En
lífið sjálft verður stundum öllum ævin-
týrum furðulegra. Og eitt þeirra ævin-
týra eru afrek hins fámenna íslenzka
hóps, sem er eins og dropi í þjóðahaf-
inu í Vesturheimi. Landnemunum og
niðjum þeirra tókst annars vegar að
ryðja sér til rúms sem nýtir og vel virtir
borgarar í hinum nýju heimkynnum, og
þeir hafa vissulega lagt fram til þróunar
þjóðfélagsins margfaldan skerf við marg-
ar aðrar þjóðir, þegar litið er á hversu
fámennir þeir eru og hafa ætíð verið.
Með því starfi hafa þeir ekki einungis
unnið sér sjálfum virðingu, heldur aukið
hróður þess þjóðstofns, sem þeir eru
runnir af. Hins vegar hafa þeir geymt
með sér margt hið bezta af þjóðararfin-
um, sem þeir fluttu með sér að heiman,
hafa hlúð að því og ræktað.
En straumur tímans rennur óstöðv-
andi og er óstöðvanlegur. Limar ættar-
trésins íslenzka fjarlægjast hverjar aðr-
ar, eftir því sem meiðurinn hækkar og
vex. Geymd gamalla erfða reynist æ tor-
veldari eftir því sem árin líða. Til þess
að verja þá geymd og halda við því,
sem þarf og á að geymast, var Þjóð-
ræknisfélgaið stofnað. í þeim anda hefir
það unnið, og starf þess er þegar orðið
mikið og merkilegt.
Á þessum merku tímamótum flyt ég
félaginu hamingjuóskir með vel unnið
starf og á enga ósk betri því til handa
en að framtíðin færi því sífellt vaxandi
viðfangsefni og vaxandi þrótt til að
leysa þau.
Fyrir fáum mánuðum kvaddi ég byggð-
ir Vestur-fslendinga eftir nær þriggja
mánaða dvöl þar. Ég nota tækifærið og
sendi öllum vinum þar vestra alúðar-
kveðjur með þakklæti fyrir liðnar á-
nægjustundir. Ég þakka þeim gestrisn-
ina, alúðina, íslenzka viðmótið allt.
Steindór Síeindórsson
frá Hlöðum
Box 678, Blaine, Wash.,
17. febr. 1959.
Til hins 40. þings Þjóðræknisfélags ís-
lendinga í Vesturheimi:
Kæru Vínlendingar, frændur og félagar:
Forseti ykkar, dr. Richard Beck, hefir
sýnt mér það vinarbragð að vekja at-
hygli mína á því, að nú eru liðin full
40 ár frá stofnun Þjóðræknisfélagsins,
og að það ætti vel við, að ég sendi þing-
inu kveðju mína á þessum merku tíma-
mótum. Fyrir þetta er ég honum þakk-
látur.
Ég hef hér fyrir mér lítinn bækling í
blárri kápu. Hann hefir inni að halda hm
upprunalegu lög félagsins. Vekur hann
upp minningar frá þorradögum þeim ar-
ið 1919, þegar við sátum yfir því, í sal-
arkynnum Good Templara, á Sargent Av-
enue, að semja þessi lög. Nú væri froð-
legt að frétta, hvað margir þeirra er
þetta þing sitja geta tileinkað sér orðw
„við“ í þessu sambandi. Þeim bið eg
alveg sérstaklega að heilsa. Ekki er
mér að fullu kunnugt um, hve margar
breytingar hafa verið gjörðar á upp'
runalegu lögunum á 40 árunum, sem
liðin eru síðan þau voru samin, en eg
hygg að þær séu ekki margar. Hitt ven
ég, að kjarni þeirra (2. grein) stendur
óhaggaður enn. Þessi grein í þremur ho'
um tekur fram, hver sé tilgangur fe-
lagsins. Nú geri ég ráð fyrir því,
flestir félagsmenn líti svo á, að þessi tu-
gangur, þannig orðaður, sé hið stöðuga
bjarg, sem félagið skal standa á um oi
ókomin ár. Þó má aldrei gleyma Pvl’
að eðli alls lífs er eilif umbreyting °8
að kyrrstaðan er tákn dauðans. Þes
vegna verður maður, með tilliti til al
þess sem maður ann lífs, að gjalda va
huga við því að vefja það inn í stirn
form, sem hætta er á að kunni að fa
sig þá helgi vanans, sem meini mari
að renna til þeirra því rannsóknaraug
er leggja kynni á einhverjar breytme
ar til batnaðar. En hér skal nu eK
lengra farið út í þessa sálma að sm• >
því að erindi mitt til ykkar er aoe
eitt og einfalt; það að flytja ykkur ai
arkveðju og hugheilar árnaðaroskir.
„Höfum við gengið til góðs £°tuna
fram eftir veg?“ Við þessari spurni s
verður mér létt um svar og segi f1 , g
laust já. Þrátt fyrri öll axarskoít t
hver smíðar ekki fáein á 40 arumi . _
þrátt fyrir töpuð tækifæri vegna s