Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1963, Qupperneq 62

44
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
in. En réttilega, gæti öðrum manni
fundizt einhver önnur vísan þín
þetri. Dómar okkar draga í öllu dám
af skapbrigðum sjálfra okkar. Svo
þakka ég þér fyrir, að geta gert þér
ánægju að „Andvökum“. Þeim hef-
ir viðrað vel, enn sem komið er.
,,Sameiningarklikkan“ hér og „Haf-
steinsdýrkunin" heima hafa ekki
komið sér fyrir enn, ætluðu að
þegja, en hefir aðeins umlað í
„Sam.“ og „Lögréttu“ við III. ja
bindið, hvað sem úr verður. Ég á
þaðan úlfsvon, og á það skilið frá
þeim skepnum. En þeir hafa enn
ekki getað einhvern vegin „vatns-
límt sig í kollinn". En það bíður nú
kannske síns tíma. Það er búið að
skrifa ósköp um „Andvökur“.
Hannes Þorsteinsson í „Þjóðólfi“,
Dr. Helgi Pétursson í „Isafold“,
Matth. Jochumsson í „Norðra“ og
Þorsteinn Erlingsson í „Þjóðviljan-
um“ — allt vingjarnlegt, (þó Matti
sé raunar í illu skapi undir niðri) og
margt hið mesta hól, að mér finnst.
Guðmundur minn á Sandi er í
einhverju aðsigi, segir hann mér,
með sinn dóm um „Andvökur“. En
í honum er nú urgur við mig út úr
heimapólitík minni, sem hann seg-
ist muni eiga bágt með að fyrirgefa
mér. Eg hefi sagt honum, að ég
myndi ráða minni stefnu, og ekkert
til baka draga, og sagt honum því
svo væri. Vegna forns velvilja hans
til mín, vil ég síður eiga í erjum við
Gvend, ekki að ég óttist svo mælsku
hans né málstað. En svo er ekki
hætt við því mjög á mína hlið. I
versta lagi sendi ég honum spaug-
vísu, því ekki kemur hann mér til
að tölnast og tyggjast við sig, þó
svo væri að hann reyndi það, sem
ég varla býst við.
Jæja, Jón minn. Allt þetta er nú
meinlaust, og gert til þess, að eitt-
hvert gaman sé að lífinu, því það
væri dautt úr öllum æðum væri það
Slveg æfintýralaust. Eins langt og ég
fæ séð, (og þeir hafa ekki sýnt, að
þeir sjái lengra, sem segja, að annað
þeri fyrir sín augu) þá hafa (og
verða) allar mannþjóðir verið sínir
eigin lukku-smiðir, eður hitt. Eng-
pm ytri mætti eiga þær neina
gæzku upp að inna. Að sól og frost
hafa ekki steindrepið þær, og allt
annað, sem við ýmist köllum gott
eður illt, er því að þakka, að þær
hafa seiglazt upp í það að semja sig
að því, sem ekki varð umflúið.
Svona verður það framvegis, öll
okkar auðna undir okkur sjálfum
komin. Tilveran utan við okkur,
,hefir enga fyrirætlan með okkur,
fremur en við værum engir til.
Þarna sérðu grunninn undir trú
minni. Og æfi manns er ekki alveg
,til ónýtis, hafi maður getað ögn
hreyft hugsunarháttinn kringum
,sig, eður þó ekki sé annað en það,
að næstu og yngri sporgöngumenn-
jrnir manns eigi, af því maður þó
var uppi, ekki alveg eins örðuga
æsku, eins og maður sjálfur átti.
Þetta er rótin að því, að ég er ekki
lamaður af lífsleiðanum — og
,,punktum og basta“.
Sumarið hérna brann og fraus á
víxl. Uppskera verður rýr. Hey nóg.
Óþreskt enn, hér hjá okkur. Haustið
gott, fram að þessum síðustu dög-
um. Þó er jörð fryst. Kuldablástur
nú í 2 daga, með éljaköstum. Snjó-
gráð á jörð, varla grasfyllingur þó.
Blítt veður í dag, sem er hinn 11.
Af mínum högum er það fljót-
sagt: Við bjuggum hér saman, ég og