Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1963, Síða 64

46
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA
gott að ferðast, og helzt þegar ein-
hver hátíðabragur væri hér, og bú-
skapar-böndin lausust, svo sem um
íslendingadag (17. júní hér) eða við
heldri manna heimsóknir í byggð-
ina? Það ætti að létta þér ögn upp í
svip, og frændbálkur þinn hér er
orðinn stór.
Þó að skyggi skýið svart
á skin, með dökkva sínum,
sýni sig eitthvað útlits-bjart
augunum ljósu þínum.
Vertu nú sæll!
Vinsamlega,
Stephan.
7-10-1924 Box 76.
Markerville, Alta.
Góðvinur Jón. Heila þökk fyrir
bréfið þitt langa, fallega og fróð-
lega. Öðru nær en mér leiddist það,
né að það „sækti illa að mér“. Ég
varð því feginn, því svo langt var
nú umliðið síðan ég reit þér, að ég
var orðinn smeykur um að þær lín-
ur hefðu tapazt til þín, og þótti ver,
væri svo, ekki þess vegna að þær
væru svo merkar, heldur hins, að
ég vissi þig eiga þær skilið, fyrir
fallegu vísurnar þínar.
Ég verð að afsaka að ég svaraði
þér ekki nú þegar. Það dróst svona
þessa daga, af því annað lá fyrir.
Oft hefi ég til þess hugsað að geta
ekkert við þig talað í Wynyard, síð-
ast þegar við sáumst þar í svip. Mér
fannst það skeytingarleysislegt af
mér, undir þínum ástæðum þá, en
ég var í skjaldborg mannmergðar,
og þú hvarfst mér líka óðara, eitt-
hvað inn í hana. Já, margt hefir
þungt fyrir lagzt, Jón, bótin sú, að
þú varst gerður til þols en ekki til
þverbrests, og undrið er, sá niðja-
fjöldi sem enn stendur uppi kring-
um þig, svo ákaft sem valfallið var
þó. Nei, Jón — geti engir þínir kom-
ið á prent neinu af ljóðum þínum,
að þér lifandi, þá skildu þau samt
ekki eftir í þeirra umsjón, viljugri
né þægðarlausri, og ráddu sjálfur
hvað þú vilt geyma, hversu svo sem
það kann að geymasl. Ekki það, að
ég efi að séra Adam hafi vit á að
úrvelja, eftir góðri reglu — en
„reglan“ svíkur oft, af því enginn
kann að segja að „hverju barni
gagn kann að verða“, sízt annarra
börn. Maður veit helzt sjálfur,
hvað af sínu „innra eðli“ var dýpst
tekið, hvort sem það var vinsælt
eða formgallalaust, og það eitt
kann að tóra, sem næst sverfur sál-
arlífi manns sjálfs — hvað sem
dómararnir dæma.
Það sem þú átt að gera, er að
safna ljóðum þínum öllum, sem þú
sjálfur hefir geð á, og koma þeim
svo fyrir á handritasafninu heima,
með hverjum þeim skilmálum sem
þú setur, t.d. tímalengd til birting-
ar eftir þinn dag o. s. frv. Þú átt
að gera meira, rita upp „minning-
ar“ þínar eða æfisögu, og koma fyr-
ir á sama stað. Síðar kann þetta að
gagni koma, á ýmsan hátt, og
þér verður það ánægja að eiga
andlegt starf með höndum, nú
enn, á úthallinu — ánægja
eins og við forðum sögðum
eða hlýddum á sögurnar í rökkr-
inu. Ég hefi ráðið öðrum til sama,
þó því hafi líkl. verið lítið fylgt.
Ástæða mín til þess er: Einhvern
tíma verður Minningarsaga íslend-
inga rituð. Viðhorf okkar Vest-