Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1963, Síða 65

bréf fra stephani g. og sigfúsi blöndal
47
^nanna hér, verður þar þáttur í, og
ekki sá ógreinilegasti, því þar sitja
hérlend og íslenzk menning sam-
síða, svo gera má samanburð,
hversu sem hann svo fellur — og
ÖU vor þekking fæst með einu móti:
með samanburði. Því vil ég, að sem
bezt skilríki séu til um hugsunar-
hátt og atburði íslendinga hér, ó-
hrjálaðra sveitamana, öndvert því
sem fyrir var, í mesta „framfara-
landinu“, hversu sem um yrði svo
hæmt, og sjálfur hefi ég mína grillu
uni það. En minningar okkar og
bréf verða beztir vottar, skrifuð af
skynbærum íslendingum. Blöðin
eru ónóg, varpa aðeins villuljósi
yfir svo margt.
Þú þarft ekki þér að hlífa. Greinin
Mn, sem „Tíminn“ tók var vel þeg-
m. Ég er að þessu jamli, þér aðeins
hl íhugunar. Fyrir kvæðin, þakka
eg þér líka. Þau sem fyr lýsa frjáls-
lyndum manni og velviljuðum, og
utbúnaðurinn með Steingrímskum
hlæ, sem líkl. er hvortveggja, nátt-
Urufar til þess sem vel fer á, og
samtíðarmennska þín við þau ljóð,
°g ekki „leiðu að líkjast." Nú er ég
þrotinn, í þetta sinn, og vertu aiténd
sæll, og Helga biður að heilsa þér.
Vinsaml.
Stephan.
11.-2—1925. Box 76.
Markerville, Alta.
Fornvinur. — Þökk fyrir langa
réfið þitt dags. 14. f.m. Bæði konu
^unni og systur og mér var ánægja
a<3 fá þessar fréttir af þér og þínum,
auk margs fleira, þar sem þú gerir
grein fyrir sjálfum þér, og þrátt
yrir það, ag lífið hefir oft farið
raunalega með ykkur, er bótin sí-
fellt sú, að þú hefir mætt misjöfn-
um með hugprýði ins góða og víð-
sýna manns, sem dreifir og dregur
úr því „sem á sjálfum liggur“ með
því að lyfta líka undir byrðar ann-
arra einstaklinga, lýðs og lands, þó
ekki sé nema með ímyndunar-
höndum hugar og vilja, af því
aðstæður hans standa á víðari veg-
inn frá heima-haganum. Það sættir
mann, að lokum, við ýmislegt, sem
aldrei varð af, og er næstum hugn-
un yfir hálfverkunum manns að
finna til þess að hælar áorku manns
hafa aldrei náð nándum við tær
velviljans sem til var.
Vísurnar sem þú sendir þakka ég
þér, en, enn er skilningur minn á
kveðskapnum jafn öfugur og ó-
breyttur: að finnast oft mestur
„andi“ í því, sem aðrir dæma, að ein-
hver hafi ofgert, t.d. mér getur þótt
meiri „snúður að“ einhverju sem
nefnt er „skammir11 eða „guðleysi“,
en í venjulegum sálmi eða ástavísu
og haldið það þessvegna „háleitara“
og segi það koma af því, að „skáld-
móður“ höf. sjálfs blés lifandi anda
í skammavísuna, en varð utanveltu
í ástavísunni! Svona er það með
ýmislegt af þínu, mér finnst þú
njótir þín stundum bezt, þar sem
öðrum myndi þykja þú verða ó-
hæfilegastur. Það er þessvegna, að
ég held fram að hirða sem flest,
jafnvel ýmislegt sem illa er liðið
í bráðina. Haltu ritum þínum sam-
an, ljóðum og minningum, þér sjálf-
um til ánægju í afkastaleysu ell-
innar, fyrst og fremst, og framtíð-
inni til viðkynningar og viðvörun-
ar! svo sem verkast vill. Svo geri
ég — kannske af einfeldni, en ekki
mun ég sjálfum mér illráður af á-