Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1963, Síða 73

KVÖLDRÆÐA
Langur dagur leið að kveldi,
lýsti sól — og gerir enn;
fjöll eru roðin aftans eldi,
enda náttmál komin senn.
Dagur er til dáða’ og starfa.
Dimman unz að leggst á jörð
sérhver vinni þjóð til þarfa.
Það er skipun bein og hörð.
Veröld öll er yrkisgarður,
allra sameign reiknast hún;
og ef reitur er þar harður,,
úr honum samt skal gera tún.
Ég var sendur, sagt að_ vinna:
Sjá, þar bíður starfið þín.
En hvar eru verkin handa minna.
Hver fær bent á afrek mín?
Vel ég sá og þekkti’ að þörfin
þarna var í hverri átt.
En lítil urðu’ og lakleg störfin,
mín liðsemd smá — ég gat svo fatt.
Þessu verra þó er annað:
Þegar bókin skoðuð er,
mun það verða sýnt og sannað
að sveikst ég um og dró af mer.
Mörg er stund að engu orðin,
eyðan verður nú ei fyllt.
Ávöxtunar er þá forðinn
orðinn skuld ef fénu’ er spillt.
Verst af öllu — verra’ en þetta —
var þó hitt: ég gerði rangt;
freklega vék ég frá því rétta,
fjarska’ er bilið stundum langt.
9ftast réð því helber heimska,
ég hugði rétt það ekki var;
stundum líka grátleg gleymska,
ég gleymdi’ að hugsa eins og bar.
Stundum rangt af viti’ og vilja
vann ég — freisting tók þá völd.
Það er erfitt þetta’ að skilja,
en þessa munu hörðust gjöld.
Að mér kynni’ eg ekki’ að stjóma
er, því miður, helzti rétt,
°g meiru átti eg að fórna,
ekki þó að væri létt.
* * *
Við höfum báðir sannleik svikið,
svikið margoft, ég og þú,
og því skuldum, skuldum mikio.
Um skuldina krafðir munum nu.
Það er víst, að þöglu svikin,
þau eru verri’ en annað flest;
mann frá sönnum sæmdum vikinn
sýna þau jafnan einna bezt.
Afleiðing af orsök fæðist,
enginn lögum þeim fær breytt;
því er von að hana hræðist
hver sá, gagn er vann ei neitt.
Hegning að mín hljóti’ að bíða
hygg ég ekki vafamál.
En ekki mun um eilífð svíða
eldur kvala mína sál.
í hliði dauðans sjónum sálar
sýnt mun allt er lifði’ eg her.
Hönd á vegginn hlutlaust malar.
hvikar ei þó að blöskri mér.
Þetta sama þín mun bíða
__ það er lögmál fast og strangt —
þó máske hafir minnu’ að kvíða,
minna’ að gert þú hafir rangt.
Hvernig mun þá hegning, varið?
Hér er spurning næsta bryn.
Öruggt verður ekki svarið,
of skammt hrekkur þekking mm.
Framför ef var_innsta þráin,
enda takmark lífsins sjálfs,
mun þá ekki einmitt spain
okkur svara — minnst til haiís'
Það er ljóst að þar af fljóti
þroskatöf að rækja’ ei dyggð,
rökin segja’ að með þvi moti
muni farsæld nokkuð styggð.
Þung mun refsing — það má skilja
þessi töf á efling manns;
víst mun andstætt æðsta vilja
að við brjótum lögmál hans.
En er það lögmál er ég þekki
algilt — hver má segja’ um það?
„Metaskálar alvalds ekki
oss eru kunnar“, skáldið kvað.
Enn ég spyr, hvort eitthvað gildi,
um er dæmt skal lífsins tafl,
að ég gott að vísu vildi,
viljann þó að brysti afl.
Svar að vísu veit ég eigi,
en vænti’ að jákvætt muni það.
Og ekki kvíði eg þeim degi
er ég breyta skal um stað.
Við höfum gert það minnst er máttum,
er myrtan létum helgan _sann;
Vfð höfum þagað er við áttum
einarðlega’ að verja hann.
Að vita’ hið rétta er mér annast;
eðlisrökin virðast sterk.
Um hegning okkar hygg ég sannast
að hún mun’ okkar sjálfra verk.
Sn. J.