Vísir - 24.12.1938, Blaðsíða 7

V IS I R
Þegar Odyssevs sigldi (ram hjá eyj-
imni lét hann bræða vax í eyru há-
seta sinna, en lél þá binda sjálfan
hann við siglutréð, til þess að dís-
unum yrði ekki auðið að heilla hann
til sín með söngvum sínum.
HARÐSTJÖRINN A CAPRI.
að mun frekar fátítt að sagnaritarar eigi þess kost að
dvelja á þeim stað, sem atburðir þeir liafa skeð á, er
þeir skýra frá, og að náttúran sjálf myiuli þannig
grunninn að efni orðanna, en þegar því er svo farið verða mynd-
irnar skýrari og atburðirnir eðlilegri i augum manns. Að eg rita
þessa grein má kenna því, að eg eyddi sumarleyfi mínu á Capri,
en það er smáeyja, dásamlega fögur, sem flestir kannast við að
ólíkum frásögnum eða ólikum endurminningum. Þessi kíetta-
eyja hefir ekki verulega jarðfræðilega þýðingu, en hún býr yfir
fegurð og dásemdum, sem liafa frjóvgað hugmyndaflug and-
legra afburðamanna eins og Homers. Dásemdir eyjarinnar eru
táknaðar með ómótstæðilegum söng sírenanna, sem seyddu alla
sæfarendur sér á vald, þannig að þeir gleymdu stund og stað,
ást og áttliagaþrá og öllum helgdómum, en undu glaðir við sitt i
skauti eyjarinnar. ,
Til þess að forðast þá liættu var Odyssevs ráðlagt að bræða
Þetta var hér um bil það eina ljóð, sem ég kunni þá utan
að á ítölsku.
Helti ég nú þessum magnaða ástarsöng vfir gyðjuna, með
þeirri innilegustu blíðu og þeim ástríðufylsta kærleiksskapofsa,
sem ég átti til. Hinir gestirnir gerðu einnig það, sem þeir gátu
til að trylla gyðjuna og mögnuðu þeir nú lófaklappið sem mest
þeir máttu, en gyðjan ærðist svo, að hún rauk fram úr rúm-
inu og' snaraði mér í stífudans framan við liiminsængina. Þaut
hún að þvi búnu upp í aftur, og kysli á fingurna í allar áttir,
og hrópaði: „Arrividersi" og „arrividerla“ (við sjáumst aft-
ur, við sjáumst al'tur). Nú söng allur skarinn og dansaði einn
liring og hvarf síðan öll halarófan niður í sal.
Eftir skamma stund birtist gyðjan þar niðri og var aðalhrók-
ur fagnaðarins það sem eftir var næturinnar. Virtust veikindi
hennar hvorki langvinn né liættuleg.
Þér finst nú ef lil vill, lesandi góður, að ég liafi smurt nokk-
uð þykku lofi á „þjóðina ystu voga“, nefnilega okkur Ingólf,
en hjá því varð ekki komist; það var hún, sem réði úrslitum
í þessu vanðamáli.
Ríkarður Jónsson.
3". ðlCai'auia, cR. 5.
vax í eyru manna sinna, en láta þá síðan binda sjálfan þann við
siglutréð, til þess að standast freistingu fegurðarinnar.
En þótt einkennileg megi virðast eru þessir töfrar enn þeir
söniu og sirenurnar á Capri halda áfram að syngja söngva sina
og krefjast fórna sinna, — fórnardýra, sem devja í brosandi
sælu vfir því að liafa auðnast að lifa á þessari töfraeyju og fá
að bera beinin þar. Menn af ýmsum þjóðum og á öllum aldri
hafa látið af ágætum lífsskilyrðum og stöðum til þess eins að
búa á Capri. Þeir sem þangað koma geta þaðan ekki farið, en
rífi þeir sig lausa leita þeir þangað aftur af þvi að þeir geta ekki
annað.
Ef öll óþægindi við dvöl á Capri væru upptalin, og þau ein,
myndi ])að ekki vekja sérstaka luifningu í augum lesendanna.
Strætin eru lögð brimsorfmni möl, sem þreytir fótinn, fjara er
þar engin að undanteknum nokkur lnmdruð ferfetum sem nefn-
ist „Marina Grande“, ekkert vatn nema rigningarvatn, sem síað
er í gegnum viðarkol og sand, strætin eru öll í bugðum, ótrúlega
mörgum og til skamms tíma var asninn eina samgöngutækið.
En á Capri eru þetta i rauninni engin óþægindi og gegnir þar
alt öðru miáli en um aðra staði, og þessi óþægindi eru sérkenni
eyjarinnar, sem draga menn frekar að henni en hitt. Steinlögðu
strætin eru fornminjar frá dögum Fönikíumanna og eru enn
eins og þeir gengu frá þeim. Asninn, sem ýmist er notaður til
reiðar eða ávaxtaflutnings, virðist þekkja hvern smástein á veg-
unum og honum skrikar aldrei fótur. Hann þrammar áfram og
greinar olívuviðarins, alsetlar bleikum og hvitum blómum,
strjúkast við liann, eða að hann lieldur í gegnum vínviðarekrur,
þar sem vínviðurinn sveigist til jarðar undan þunga þrúgnanna,
og þólt hann fari um óræktarland berst ljúfur ilmur að vitum
manns, því að á Capri leggur jafnvel sæta angan frá illgresinu.
Á Capri bera konurnar vatnskei'in á liöfðinu, á sama liátt og
gert var fyrir þúsund árum. Beinar og virðulegar bera þær stór
2