Vísir - 24.12.1938, Blaðsíða 26

24
VÍSIR
sér, en hirti ekki um þau
myrkraöfl, sem ætluðu að koma
þeim öllum á kné.
Hann svaraði reiðulega: „Eg
er undanþeginn þeim skipun-
um. Eg er Armand de Bazan-
court, er í þjónustu yfirlög-
reglustjórans sjálfs og ætla til
St. Claud í einkaerindum.
Hleypið mér nú framhjá! Eg
er þegar orðinn altof seinn“.
En liðþjálfinn lét sér hvergi
bregða. Ljóskeri var lyft inn í
vagninn og har birtu á kistuna.
„Hvað hafið þér þarna meðferð-
is, herra minn?“
„Kistu, þorskhausinn yðar.
Eruð þér sjónlaus?“
„Fjarri fer því! Hvað er í
kistunni ?“
„Hvað er í henni? Eigur mín-
ar vitaskuld."
„Auðvitað! En eg verð nú að
fá að sjá þær. iGjörið svo vel að
ljúka kistunni upp.“
„Ljúka ....?“ Kaldur sviti
spratt út um Bazancourt allan.
„Guð lijálpi yður, karl minn!
Nú þykir mér fulllangt gengið.
Eg hefi sagt yður nafn mitt og
erindi. Opnið liliðið!“
„Hægan, hægan! Rán liefir
verið framið. Við megum eng-
um hleypa út úr borginni, án
þess að fullvissa okkur um að
hann sé ekki þjófurinn."
„Ha? Ilaldið þér að eg sé ræn-
ingi? Hvað heitið þér? Það veit
trúa min, að þér skuluð fá fyrir
ferðina.“
Nú fór að síga í liðþjálfann.
„Nú er nóg komið af þessu. Þér
gerið svo vel að opna kistuna,
að öðrum kosti mun eg fara
með yður eins og þér væruð
þjófur, þ. e. eg fer með yður
rakleiðis til yfirlögreglustjór-
ans. Þetta eru skipanir mínar.
Opnið kistuna, ef þér viljið
komast til St. Claud í kveld.“
„Það kemur mér ekki til
hugar að gera. Við skulum held-
ur fara sem skjótast til yfirlög-
reglustjórans, og þá skuluð þér
fá fyrir ferðina.“
Hann var ekki hræddur leng-
ur. Jafnskjótt og de Grosne sæi
hann, myndi hann skilja hvern-
ig í öllu lægi og alt fá góðan
enda. Bazancourt ók því til Rue
St. Ilonoré og voru tveir lög-
regluþjónar í fylgd með honum.
Svissneski dyravörðurinn,
sem þekti Bazancourt mætavel,
sendi þegar í stað þjón á fund
de Crosne og kom liann inn í
biðherbergið að vörmu spori.
„Hvað er að, kæri Bazan-
court?“
Bazancourt sagði livað um
væri að vera og dc Grosne virÞ
ist undrandi.
„En kæri vinur, það myndi
yerið umstftngsminna
^IHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIllllllllllllllllllllllllllUlllltllllllllllLS
1 Cl
I SLÁ TURFÉLA G SÚÐURLANDS. |
Matardeildin, Hafnarsiræti.
= Matarbúðin, Laugaveg ð2. =
E Kjötbúð Austurbæjar, Laugaveg H2. E
Kjötbúð Sólvalla.
= Kjötbúðin, Týsgötu 1. =
rVIIIIIIIIIIMIllllllllltllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllMIIIIIIIMIIKIIIIIIIIIIIIIIII^
LIIE illD IIINILIIE €3 1011!
WOOLLEN MERCHANT,
11 & 15 Trinity-House Lune,
HULL, ENGLAND
óskar öllum vinum sínujn og við-
skiftámönnum gleðilegra jóla og
góðs nýárs.
ATH. Þrátt fyrir verðhækkun á fataefnum, er
verðið óbreylt hjá inér, og mun lækka
á sumu í janúar og febrúar n.k.
QLehiÉoJj. jÓÉ
OG FARSÆLT NÝTT ÁR.
XXXSOÍÍOSSOÍXÍíSCÍOOOOOOOOÍÍÍÍOíSíÍíiOÍÍOOÍÍOOOOÍÍÍÍOÖOttíÍÖCKSCSÍÍÍÍftnSívíí
8
0
o
GLEÐILEG JÓL!
Bifreiðastöð Reylcjavikur.
xmoobp;>oooooo<5W>oooooooooooooQooooooooooooooooooooott?
opna kistuna orðalaust, heldur
en að þurfa að vera að eyða
tíma í það, að fara alla leiðina
hingað“.
„Vera má að svo sé, en þetta
var svo mikil móðgun. Að láta
leita á mér, starfsmanni yðar“.
„Eg er alveg á sama máli, en
hann liafði engar sannanir fyrir
því, hver þér væruð“.
„Þér eruð altaf svo skilnings-
góður, yðar ágæti! Viljið þér
segja við mennina, að eg megi
fara frjáls ferða minna?“
„Vissulega, vissulega, en eg
held . . . .“ Ilann hikaði ....
„Það er annars hest að opna
kistuna. Yður er auðvitað sama,
þótt eg geri það ....?“
„Þér ....?“ Bazancourt gapti
af undrun.
De Crosne var fullur afsak-
ana. „Hinn rændi maður er
valdamikilT1, sagði hann, „og
liann hefir tekið sér þetta mjög
nærri. Hann er hjá mér og bíð-
ur þess, að varúðarráðstafanir
mínar beri árangur. Auk þess
verð eg að lilýða mínum eigin
skipunum? Eftir fimm mínút-
ur getið þér haldið áfram ferð
yðar“.
Hann gekk til dyranna og var
í bcsta skapi, er hann kom aft-
ur, en nú var Bazancourt að
verða öllum lokið. „Það skal
aldrei verða um mig sagt, að
sá, sem fyrir skipar, brjóti sín
eigin boð. Þelta er aðeins forms-
atriði, drengur minn!“
Bazancourt bölvaði í sand og
ösku með sjálfum sér. Það var
svo scm rétt eftir honum, að
fara að kenna öðrum, hvernig
þeir ætti að liaga sér við lög-
reglustörf. Bazancourt tók upp
vasaklút og þerraði svitann af
enni sér, um leið og kistan var
borin inn i skrifstofuna. A
De Crosne stóð og horfði á
kistuna um stund. „Þessi kista
er mjög lík þeirri, sem stolið
var. Ekki skal mig furða þó að
liðþjálfinn vildi ekki sleppa yð-
ur. Ef þér opnið hana, þá er-
um við búnir.“
„Opna hana?“ Bazancourt var
fölur sem nár. „Eg .... eg liefi
ekki lykilinn.“ Þetla var
heimskulegt svar en satt var
það.
„Hafið þér ekki lykilinn að
yðar eigin kistu?“ de Crosne
starði á hann. „Nú ja-liá“. Hann
gekk aftur til dyra og sagði
eitthvað við svissneska dyra-
vöðinn og beið síðan í sömu
sporum, en Bazancourt var orð-
inn svo máttfarinn, að hann
vai'ð að styðja sig við arinhill-
una.
Hvatlegt fótatak nálgaðist á
ganginum utan dyranna. Þegar
de Crosne snéri sér við aftuf