Vísir - 24.12.1938, Blaðsíða 18

16
VlSIR

borðið, hann og kona hans,
söknuðu þau meira en nokkuru
sinni návistar þessa góða vinar
sins, og þau húgsuðu um hvern-
ig hann liafði litið til þeirra á
vixl, látið í ljós, að hann vildi
meira, og þau mintust þakk-
lætisins í augum hans.
VI.
Dag nokkurn fór Eimerd til
þorpsins og fann gamlan múr-
ara, Luther að nafni, að máli.
Hann samdi við hann um að
koma í vinnu til sín i bili. Og
daginn eftir kom Luther gamli.
Hann fór út í hestliús og liorfði
í kringum sig og kom svo inn
í stofuna. Og svo tók hann upp
tréblýantinn sinn og teilcnihom
og fór að draga línur á vegginn.
Og svo byrjaði hann að höggva
gat á vegginn, og notaði meitil,
liamar og járnkarl, svo undir
tók í öllu húsinu og hesthús-
inu. Hann bjó til op sem var
þrjú fet á hvern veg og gekk
svo vandlega frá öllu með se-
ment-skeiðinni sinni. Eftir
nokkurar ldukkustundir var
verkinu lokið. Og hann hafði
fest króka i vegginn, undir op-
inu, og Eimerd smíðaði jötu,
sem hann hengdi á krókana. Og
Eimerd hló og Hanna tók undir
og hló með hqnum.
Og svo, þegar þau settust að
matborði næst, var sem það
gerðist af sjálfu sér, að Stjarni
kom að opinu og stakk höfð-
inu inn um opið og beygði sig
niður í jötuna, eftir sinni vana-
legu gjöf, eins og hann hefði
vitað það fyrir fram, að alt
væri eins og nú var búið að
ganga frá því.
Upp frá þessu var hann hjá
þeim. Hann hneggjaði lágt og
glaðlega og heilsaði þeim eins
og þeir, sem fagna vinum, er
þeir töldu sig liafa mist. Dag
hvern var hann hjá þeim, hann
var með þeim á stundum dæg-
urstrits og hvíldar. Þeirra líf
var hans lif og hans lif þeirra.
Stjarni gat séð borðið og stól-
ana við vegginn og undir glugg-
anum, og hann sá hið breiða
rúm þeirra hjónanna, í fjarlæg-
ari enda lierbergisins. Hann sá
Hönnu á sýsli i herberginu og í
hvert skifti, sem þau ræddu
saman, Hanna og Eimerd,
sperti Stjarni upp eyrun.
Alllöngu eftir að búið var að
sá vetrarrúginum fór að kólna
í veðri. Og jörðin var hrimguð
á hverjum morgni. Stirðnaðir
akramir, aldnir og gráir, skört
uðu hrimkápu sinni.
pmur af klukknahringingu i
þorpinu barst yfir akrana. Það
hafði farið að dimma snemma
eg svq fór snjómun að Waða
niður. En þegar nóttin var liðin
og hin rauða morgunsól kom
upp, skein liún á alhvíta jörð
og varpaði á hana rauðgullnum
bjarma. Sjónarliringur var eng-
inn og jörðin vaggaðist hvít og
rauð og gullin, en húsin voru
eins og svartir smáblettir í
hvítri breiðunni, og á stöku slað
leið reykur í loft upp.
Á slíkum stundum, þegar hin
fagra vetrarnótt með blikandi
stjörnum sínum, býst til að
kveðja og hinn nýi dagur rís
i sínum fegursta skrúða, verð-
ur nótt og dagur eitt, þau fall-
ast í faðma, við hjartaslög hins
eilifa lífs.
Eimerd hafði kynt vel í stof-
unni, farið margar ferðir til
þess að sækja mó til þess að
halda við hlýjunni.
Kona lians lá í rúminu og við
ldið hennar, i vöggu, fléttaðri
úr brúnum tágum, litla barnið
hennar. Hún hafði sótt það að
dyrum guðsríkis og farið þang-
að vegu bænarinnar. Það hafði
verið sent lienni eins og döggin
jörðunni.
Yfir þeim, yfir kofa þeirra,
hvelfdist háhiminn heilagrar,,
kveðjandi nætur. Og óumræði-
leg kyrð rikti í húsi þeirra
hjónanna, Eimerds og Hönnu
og barnsins — og hestsins, góð-
vinar þeirra. Hann teygði liáls
og liöfuð inn i stofuna, utan úr
dimmunni, og það var undruii
i augunum hans dökku. Hann
sperrir eyrun, þvi að hann lieyr-
ir hljóð, sem hann kannast ekki
við. Glampinn af arineldinum
speglast í augum lians. Hann
lítur á hina miklu auðlegð, sem
þeim lijónunum hefir hlotnast
og varðveitast á innan þessara
veggja. Hann fylgir Eimerd
eftir með augunum, er hann
lyftir barninu varlega úr vögg-
unni, og leggur sem snöggvast
að þreknum barmi sinum, og
svo að brjóstum Hönnu.
Hún gefur því brjóstið, gefur
])vi alla hlýju sína og ást. Hún
sér ekkert nema þyrstan barn-
ungann við brjóst sitt. Og birt-
an, sem Ijómar í svip hennar, er
birta hreinleikans og ástarinn-
ar, scm skín ofar öllu dauðlegu.
Hið fegursta, sem hlotnast gel-
ur hér á jörðu ....
A. Th. þýddi.
■*
4