Vísir - 24.12.1938, Blaðsíða 16

14
VÍSIR
þegar hún lielti út skólpinu. En
aldrei gerði hún það, nema þeg-
ar Eimerd var úti á akri. — Og
stundum sneri hún sér aö glóð-
ínni í arninum og mælti eitt-
livað lágum rómi. Og eins, þeg-
ar hún hnoðaði deigið, og gaf
hverjum lileif sína réttu lögun.
Og stundum, ef henni féll
verk úr hendi, sem sjaklan var,
settist liún fyrir dyrum úti, og
iiorfði á krónur trjánna sveigj-
ast í blænum. Og eins og mál
hennar var mál þeirra hvisl eitt.
IV.
Sumarið var að koma í öllu
sínu veldi og opnaði hjörtun í
krafti sinnar miklu birtu.
í forsælu trjánna við hliðið
sá Ilanna börn að leikjum, litl-
ar fætur og litlar hendur á sí-
feldu iði. Henni fanst sem þess-
ar litlu barnsliendur gripu um
hjartað i brjósti sér — og enda
að þær reyndi að snerta varir
liennar. En þegar maður henn-
ar kom, var sem fótatakið hefði
þau áhrif á hana, að öll radd-
bönd yrði máttvana. Ekkert bjó
yfir þeim krafti viljans, að geta
fengið hana til þess að mæla til
lians. En gremja hennar var öll
horfin. Kannske var það þrá-
kelkni, sem var þess valdandi,
að hún rauf ekki þögnina, en
livernig sem á því stóð virtist ó
gerlegt fyrir liana að finna
neina aðra leið. Æ ofan í æ
Jnigsaði hún:
„Eg get það eltki — eg get
ckki gert það“.
Og vissulega var því svo var-
ið. Fvrstu dagana hafði lienni
verið gramt í geði. Hana sveið
í lijartað, vegna þess að hún gat
ekki grátið. Nú var sorg henn-
ar orðin gömul. Og kannske var
það aðeins vottur undrunar,
sem enn eimdi af ....
Þegar þau sátu að matborði
og liún leit upp, sá hún aðeins
Iiestinn. Hann át úr kassa, sem
settur var á stól. Stjarni fór sér
hægl að öllu, lyfti liöfði endr-
um og eins, tugði brauðið, stakk
svo snoppunni í jötuna aftur, og
faxið lu-istist lítið eitt við hreyf-
inguna, Það var nú svo komið,
að Eimerd þurfti ekki að hafa
fyrir ]iví, að kalla á hann. Þeg-
ar Eimerd hafði sprett af hon-
um aktýgjunum og hengt þau
upp lijá hlöðudyrunum, og tek-
ið beislið út úr lionum, fór hest-
urinn ávalt rakleiðis að bæjar-
fiyrunum og inn á sinn stað.
Hann undi vel hag sínum,
kunm þvi, prýðilega að eta við
borð liúsbænda sinna, og hann
lagði oft snoppu slna á hendur
þeirra, eins og í þakldætisskyni.
Hftnn hafra sjpa og hrawð
GLEÐILEG JÓL!
KJÖTBÚÐIN BORG.
GLEÐILEG JÓL!
Skúli Jóhannsson éc Co.
Æ-

GLEÐILEG JÓL!
VEGGFÓÐRARINN H.F.
U.
GLEÐILEG JÓL!
Verslujiin MANCIIESIER.
kyrlátlega. Hann var þögull,
eins og bóndinn og kona hans,
en hann var þögninni vanur og
liún var honum engin kvöl. Að
eins eitt amaði að honum. Flug-
urnar! Þær settust í augnkrók-
ana og liann hristi höfuðiö og
þá flugu þær burt, en komn
svo jafnharðan aftur. Ekki að-
eins í augnkrókana, hingað og
þangað um skrokkinn, og þá sló
hann til taglinu og stappaði hóf-
unum i gólfið. Þær flugu á
brott, en komu aftur. Þær virt-
ust gera sér leik að þvi að erta
hann og stinga. Þær þyrsti i
blóð hans.
Hanna skar laufgaðar grein-
ar af trjánum og endrum og
eins sópaði hún flugunum burt.
Eimerd leit þá upp, en sagði
ekkert.
Rúgurinn var að verða þrosk-
aður á akrinum. Dillandi söng-
ur lævirkjans ómaði, kornblóm-
in bláu, og rauðu draumsóleyj-
arnar prýddu jaðra rúgakursins
með sinni blárauðu, sikviku,
bærandi umgjörð.
Hanna gengur út. Hún fer inn
í hlöðuna og kemur út úr henni
og hún fer inn í ávaxtatrjágarð-
inn sólvermdan, en hún stend-
ur þar sem skugga ber á.
I nokkuri fjarlægð, milli ljós-
stofna, smávaxinna trjáa eru
kýrnjar íá beSit, rauðskjöldótl(ii
kýrnar þeirra. Ilanna fer af stað
og gengur í áttina til bæjarins.
Hún nemur staðar á þröskuld-
inum. Hún horfir á hvitu
hænsnin sín i lióp, á hanann,
spigsporandi og reigingslegan í
miðjum hópnum. Hún heyi'ir
svínin rymja í stíunni sinni.
Geitin er á beit á akurbletti,
sem er að byrja að verða gul-
leitur, og hún lyftir liöfði ann-
að veifið, og kumrar. Eins langt
og augað eygir blasir við rúg-
akurinn. Það er sumar. Alt í
kringum liana. Hásumar! Há-
sumar alt í kringum hana og
í sál hennar. Hanna sér það og
heyrir og finnur. Það var eitt-
hvað, sem lcviknað hafði í hug
hennar þessa stund, eitthvað,
sem bærðist í brjósti hennar.
Kannske ekkert óvanalegt,
þugsaði hún — kannske beygur
— en líka fögnuður, von. í
brjósti hennar hefir nýtt líf
kviknað, svo að gróður jarðar,
og þeirra sem erja hana, megi
lifa. Gróðurlif jarðar, blessað í
kærleika hins hæsta, sem er i
öllu, hafði valdið þessari breyt-
ingu í huga Hönnu, binnar ungu
búandmanns konu.
Hún hafði' vitað vissu sína
nokkura daga, en enn var það
Jeyndarmái hennar einnar,